Vikan - 18.04.1963, Blaðsíða 32

16*
Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
Dimmbrúnt hörund hans var eilítið
ljósara þar sem lendaskýlan hafði
hlíft því. Hann hafði fæðingarblett
á annarri öxlinni og ör á öðrum
handleggnum, eftir byltu af hesti.
Karlmaður, hugsaði hún í óumræði-
legri hrifningu. Karlmaður, karl-
maður, hugsaði hún með öllum sín-
um líkama, sárþyrstum og biðjandi.
Frank geispaði. Loks þorði hún
að hreyfa sig. Um leið og hann varð
þess vör að hún var vöknuð, greip
hann um báða vanga henni og kyssti
hana, fast, heitt og lengi.
„Kvernig líður þér, elskan mín?“
spurði hann lágt.
Og Evelyn fannst, sem hún hefði
aldrei hcyrt ástarorð fyrr.
,,Vel, þakka þér fyrir“, svaraði hún
og brosti. Andartaki s:ðar fann hún
til líkama hans; það var eins og hún
fél'.i í heitan dásvefn, eins og líkami
hennar sveiflaðist til og frá í hengi-
rekkju; nú sef ég, hugsaði hún, í
hengirekkju um borð í skipi úti á
víðu hafi í stormi og ölduróti; í
hengirekkju, sem er borin um myrk-
an heitan frumskóg, og vein og ösk-
ur villtra dýra kváðu við í eyrum
hennar, nístu merg og bein. Nokkru
s'ðar hvíldi hún í örmum Franks
á heitum sandi suður á Borneó og
sólguhið brimið hnsig og reis með
þungum gný. Ég sef, hugsaöi Evelyn.
Ég vildi fegin eignast barn með þér,
hv'slaði hún, og um leið lá barnið
við hlið þeim í heitum sandinum,
L’kamir þeirra höfðu getið það af sér
í ljúfsárri sameiningu, og dimmbrúnt
hörund þess var eilítið ljósara á sama
stað og hörund hans. Og barnið
þeirra lék sér að kufungum, skelj-
um og kóröllum í sólgullnum sand-
inum og hjalaði á ensku, þó að það
væri nýfætt; ég sef og þarna er
draumur minn hugsaði hún og myrk
og djúp víðátta algleymisins umlukti
hana.
Hún hlaut að hafa sofnað fast, því
að hún hrökk upp við það að síminn
á náttborðinu hringdi, og hún var
komin heim til sín í Dusseldorfer-
strasse. Ég verð að rífa mig á fætur,
hugsaði hún. Gasreikningurinn. Ver-
onika. Barnfóstran. Litlibróðir. Kurt.
Nítján mörk eftir í heimilispeninga
—- hvað hafði orðið af því, sem á
vantaði? Ekki gat hún komizt af
með nítján mörk það sem eftir var
mánaðarins. Og það tók hana enn
nokkrar mínútur að átta sig.
Visnar rósir, farandlegt mynztur
á veggfóðrinu, blettur í málningunni
á loftinu, gistihús í París. Ilún leit
á Frank, en lokaði augunum óðara
aftur, eins og hún hefði fengið of-
birtu í þau. Hann var svo óumræði-
lega sterkur og glæsilegur, eins og
nóttin hefði eflt hann og styrkt.
Hún settist upp og horfði á hann,
fylgdi honum með augunum eftir
að hann var kominn fram úr og
gekk um golfið, allsnakinn, mjúkur
og stæltur. Hún sáröfundaði hann.
Henni var ljóst að sjálf mundi hún
aldrei verða söm eftir þessa nótt,
aldrei framar bera siit barr og ekk-
ert yrði eins og það var áður. Hún
gat ekki einu sinni munað hvernig
hún hafði verið sjálf, áður en þau
gengu saman til sængur.
Frank sveif um gólfið eins og í
dansi. „Það verður hressandi að fá
sér kalda sturtu“, sagði hann og
rödd hans var hreimsterk og fagn-
andi. „ískalda sturtu", sagði hann
og lífsgleðin og þrótturinn streymdi
frá honum. Hann gekk að opnum
glugganum, allsnakinn, svalg að sér
tært morgunloftið svo að barmur
hans þandist, barði hnúum á brjóst
sér og tók eins konar dansskref eins
og negrarnir á kvikmyndatjaldinu;
hárið féll niður á ennið og allt í
einu vissi hún hvernig hann hafði
litið út þegar hann var ungur pilt-
ur.En svo varð hann allt í einu al-
varlegur, kom að rekkjunni og sett-
ist á stokkinn hjá henni.
„Einhvern tíma verðum við að
vera saman í ró og næði“, sagði
hann. „Dveljast mánaðartíma á ein-
hverjum afviknum stað, í grennd
við fljót...“
Hún sat uppi allsnakin, og braut
heilann um það hvers vegna þau
áttu að dveljast við fljót, en hann
var kominn inn í baðherbergið, söng
og blístraði svo að yfirgnæfcU gný-
inn í steypunni.
Og orð hans höfðu vakið með
henni fjarstæða en fagnandi von.
Ef til vill voru þetta ekki lokin,
heldur einungis upphafið .. . Sólin
skein á glugga; hún varð að beita
sjálfa sig hörku til að fara framúr.
Frank kom inn, klæddur græna
silkisloppnum. ,,Þú verður að hafa
hraðann á, elskan mín“, sagði hann.
„Annars nærðu ekki nógu snemma
út á flugvöllinn“.
„Ég verð enga stund,“ heyrði hún
sjálfa sig segja. Frank stóð út við
gluggann og horfði út yfir flísalögð
hú?þökin.
„Ertu ekki með neina ilskó?“
spurði hann ströngum rómi, þegar
hann sá að hún steig berfætt út á
gólfið — áminnandi, öldungis eins
og Kurt. Það varð henni að vissu
leyti til hugarléttis, að þessir tveir
karlmenn, sem annars voru eins
ólíkir og frekast var hægt að hugsa
sér, skyldu samt sem áður vera
svona líkir hvað þetta snerti —
furðulega strangir, þegar um einsk-
isverða hluti var að ræða, blíðir og
eftirgefanlegir, þegar maður bjóst
sízt við; annars hugar, þegar mað-
ur þurfti þeirra helzt við. Þeir
geispuðu eins, borðuðu eins, sofn-
uðu, þegar unaðurinn var sem mest-
ur, og báðir voru þeir eins að því
leyti til,' að þeir höfðu ekki minnstu
hugmynd um hugsanagang kvenna.
Frank lyfti henni á arma sér, bar
hana inn í baðherbergið, lagði hana
frá sér ofan í baðkerið, eins og hvern
annan hlut. Þegar hann var farinn
út aftur og hafði lokað hurðinni
setti að henni grát.
Hún grét, unz hana þraut tár, og
grátur hennar var þrunginn hinni
sárustu sorg; að verða að skilja
þannig við Frank og ástina fyrir
fullt og allt og óafturkallanlega.
Hún grét þær tíu mínútur, sem hún
sat í baðkerinu; svo tók hún þvotta-
svamp Franks, kreisti úr honum
kalt vatnið yfir andlit sér og það
rann saman við tárin. Eftir það leið
henni betur. Hún snyrti sig og
dyfti gaumgæfilega, og þegar hún
hafði klætt sig, gekk hún fram í
dagstofuna, þar sem morgunverður-
inn beið á borðinu. Frank var þegar
farinn að taka á sig gervi hins fram-
andi karlmanns, glæsimennisins,
sem komið hafði til Berlínar fyrir
þrem vikum síðan, og hrundið öllu
lífi hennar og tilfinningum úr
skorðum.
Það setti að henni hálfgerðan hroll
eftir heitt baðið. Hún vonaði að
Frank veitti því ekki athygli, ekki
heldur því, að hún hafði grátið.
Hann virtist með allan hugann við
morgunverðinn, sem henni þótti
fram úr hófi fjölbreyttur og ríku-
legur — einnig það var henni fram-
andi og bandarískt. Sjálfri veittist
henni örðugt að koma nokkru nið-
ur, það var eins og hver munnbiti
særði hana í hálsinn. Hún hafði oft
spurt sjálfa sig hvernig leikarar
færu að því að borða á sviðinu,
hvort þeir kyngdu matnum í raun
og veru, eða hvort þar gætu verið
einhver brögð í tafli. Nú fékk hún
sjálf að reyna hvernig þeim liði.
Hún sat á litlu sviði, sem átti að
sýna herbergi í gistihúsi í París;
hún ræddi við mótleikara sinn;
veðrið var ágætt, að minnsta kosti
mun betra en í gær, maturinn var
ágætur, en engu að síður var sem
einhver brögð væru þar í tafli.
Þjónninn, sem lék þögult hlutverk,
ýkti leik sinn. Hann þagði á þann
hátt, brosti og dró sig í hlé á þann
hátt, að áhorfendurnir gátu ekki
verið í neinum vafa um hvað þarna
væri að gerast.
Þannig var það við morgunverð-
arborðið; leiksýning, sem Evelyn
lifði sig inn í af lífi og sál. Enn
hafði hún gaman af að leika. Hún
átti enn eina af gömlu brúðunum
sínum heima í Dússeldorferstrasse,
Margréti gömlu, sem hún lék sér
stundum að í laumi. Sem snöggvast
varð henni litið til Josephine á ar-
inhillunni og Josephine brosti til
hennar. Evelyn endurgalt henni
brosið. Frank hafði ekki augun af
armbandsúrinu sínu. Hann afhenti
henni farmiðann og spurði hvort
hún væri hrædd við að fljúga. Jú,
hún var ákaflega hrædd við að
fljúga, en það var eitt af því, sem
maður lét ekki uppskátt. Sá ótti
var ekki heldur nema lítilfjörlegt
brot af þeim ótta, sem það olli
henni að eiga það í vændum að
verða að skilja við Frank. Fljúga,
koma heim, standa andspænis Kurt,
skrökva. Það var einungis um eina
kjölfestu að ræða í öllu þessu um-
róti. Maríönnu ...
„Þú verður komin til Berlínar
um fimmleytið,“ sagði Frank.
„Vinkona mín kemur til móts við
^ — VIKAN 16. tl)l.