Vikan - 18.04.1963, Blaðsíða 39

Örvita þrenning.
Framhald af bls. 33.
Hjónabandið hefur ekki haft sér-
lega góð áhrif á mig, hugsaði hún.
Hún stakk vegabréfinu á sig, en
nú .var eftir að koma kvöldskónum
ofan í töskuna, og það gekk ekki
sem bezt, en loks kom Frank henni
til aðstoðar. Hann hló að henni og
hún hraðaði sér út á svalirnar. Hún
fann til svima og teygaði að sér
hreina útiloftið, en þegar henni varð
litið ofan á torgið, svimaði hana
enn meir. Hæðin seiddi hana til sín,
hún þráði að mega láta sig falla,
hugsaði hún. Það hafði komið fyr-
ir hana í draumum, að henni þótti
sem hún hrapaði niður í rökkurljóst
hyldýpi, og það hafði verið ljúf og
þægileg tilfinning, ekki óáþekkt því
að falla í öngvit. Hún hafði eitthvert
hugboð um að þannig mundi það
líka vera að deyja — að hrapa nið-
ur i eitthvert rökkurljóst hyldýpi
... hrapa ... Eftir að hún hafði
lesið í svip læknisins, hvað hann
áleit um sjúkdóm hennar, hafði hún
oft reynt að gera sér það í hugar-
lund. Það var eitt af því fáa, sem
hún óttaðist ekki. Aftur á móti
var lífið svo örðugt við að fást; það
krafðist starfs, sjálfsafneitunar, á-
reynslu. Dauðinn var hins vegar fá-
brotinn og einfaldur. Einungis að
ganga honum á vald.
„Nú verðum við að halda af stað,“
sagði Frank, þar sem hann stóð á
bak við hana. Hún sneri sér að hon-
um, því að rödd hans var heit og
blíð, eins og um nóttina. Um leið
hvarf henni svimakenndin, og hugs-
un hennar varð annarlega skýr.
„Já, ég veit það ...“ sagði hún
og gekk á eftir honum fram í dag-
stofuna. Og þá sagði hann allt í
einu nokkuð sem kom henni svo á
óvart, að hún stóð sem stjörf.
„Þú mátt ekki halda, að þetta
hafi verið mér lítils virði. Nei, það
hefur alls ekki verið mér lítils
virði,“ sagði hann. Eða eitthvað
þessháttar. Evelyn brosti. Þessi fáu
orð voru svo gegnsýrð gersamlegu
skilningsleysi, svo framandi við-
horfi, að hún gat ekki að sér gert
að hlæja. Lítils virði — þau stóðu
sinn hvorum megin við arininn, og
það var eins og breið gjá hefði
myndazt á milli þeirra. Hann kall-
aði það sem sé ekki lítils virði, að
hún skyldi hafa tekið sér þessa
Parísarferð á hendur. Nei, sannar-
lega var það ekki neinn hégómi.
Fávizka hans var blátt áfram svo
furðulee, að hún vorkenndi honum.
Hún gekk til hans, tók hönd hans
og lét vel að henni. Vertu sæl, sagði
hún við Josephine á arinhillunni.
Burðarkarlinn knúði dyra og tók
töskurnar þeirra. Hann bar græna
svuntu og hagaði sér á allan hátt
eins og leikari á sviði. Og það var
hann, sem varð til þess að opna
fyrir henni dyrnar, þegar hún gekk
út úr gistihússherberginu.
Frank hafði mikinn farangur með-
ferðis, eins og slíkum ferðalang
sómdi. Litla handtaskan hennar
virtist svo undarlega lítilmótleg í
samanburði við það. Lítil handtaska,
sem kona hafði stungið í náttklæð-
um sínum, til þess að halda til móts
við elskhuga sinn og dveljast hjá
honum næturlangt yfir helgi.
„Kærar þakkir, Maurice," sagði
Frank við burðarkarlinn og gaf hon-
ur drykkjupeninga. Þannig kvaddi
hann allt starfsfólkið, og það kom
í ljós að hann vissi hvað hver
manneskja hét. Ökuferðin, sem þau
urðu samferða, varð skömm og þau
ræddust sama og ekkert við. Kveðju-
stundin varð ekki eins erfið og
Evelyn hafði kviðið. Fyrst var það,
að Frank hafði undarlegan hatt á
höfði, sem fór honum ekki sem bezt;
gerði hann svo framandlegan á-
sýndum, að í rauninni fannst henni
sem hún þekkti alls ekki þann mann,
sem hún var að kveðja, að minnsta
kosti alls ekki fyrir þann mann, sem
hún hugði sig ekki geta lifað án.
f öðru lagi hvíldi þokuhjúpur vfir
borginni, eins og deyfandi rökkur,
sem létti henni síðustu mínúturnar.
Þannig var það líka við barnsburð,
þá voru konunni gefin deyfandi lyf
til að létta henni síðustu mínúturn-
ar. Þrátt fyrir það, fannst henni sem
hún mundi falla í öngvit. Hún greip
um snerilinn á bílhurðinni og bað
Frank um að gefa sér sígarettu.
Nú tók Frank ofan hattinn. Hár
hans lá slétt og fellt eins og blik-
andi málmhjálmur að höfði hans,
og höfuð hans virtist tiltölulega lít-
ið í samanburði við hinar breiðu
axlir hans. Þegar hann varpaði frá
sér sígarettunni, sá Evelyn og vikn-
aði við, að hann leið líka sinar þján-
ingar. Hún gat séð það á munnsvip
hans, augunum hans og öllum and-
litsdráttum, sem hann réði ekki yfir
til hlítar. Hann sagði nokkur orð
á þýzku, réði ekki við málið, en
rödd hans var þrungin ástúð. Ein-
hver hjálpaði henni upp í bíl flug-
félagsins, og bíllinn ók af stað.
Kveðjustundin var liðin og Frank
var horfinn henni fyrir fullt og allt,
án þess að hún gæti gert sér grein
fyrir með hvaða hætti það hafði
orðið. Hún fann grátkökk í kverk-
um sér, en augu hennar voru þurr.
I rauninni þolir maður mun meira,
en maður trúir sjálfur, hugsaði hún
með sér, og með nokkru stolti.
Sætin í flugfélagsbílnum voru
mjúk og dregin leðri, og ökuferðin
var löng og þreytandi. Evelyn horfði
út um gluggann, fyrst voru það göt-
urnar í París, síðan tóku úthverfin
við. Karlmaður nokkur, sem sat
andspænis henni, virti hana fyrir
sér um hríð, mælti síðan til hennar
á þýzku:
„Ætlar frúin líka með flugvélinni
til Köln?“
Framhald í næsta blaði
ERTU FISKINN?
Framhald af bls. 40.
en í þá reynið þið að krækja önglin-
um, sem þið gerið úr títuprjóni.
Veiðistöngin er úr kústskafti eða
grönnum lista, með 40—50 cm löngu
færi. Veiðisvæðið er þvottafatið
hennar mömmu — og hver keppandi
stundar veiðarnar tvær mínútur í
senn, en þá eru tölurnar á „veidd-
um fiskum" lagðar saman og næsti
maður, — reynir við „þann gula“.
Tökum mal, saumum,
setjum upp
Gluggatjaldaefni
.ULL
BOMULL
TERYLENE
DRALON
RAYON
IVIapteinn
Fata- & gardínudeild
Einarsson & Co.
Laugavegi 31 - Sími 12816
VIKAN 16. tbl.
39