Vikan - 18.04.1963, Blaðsíða 22

FRAMHALDSSAGA EFTIR
FRANK G. SLAU6HTER
4. HLUTI
Hann nam sem snöggvast staðar undir glerhjálmi
sólbaðsflatarinnar og naut fagurs útsýnis yfir Austurá
og hina miklu, gráu borg, sem var nú farin að sofa
fyrir fótum hans.
En að ári fer ég, sagði hann við
sjálfan sig, um leið og hann gekk
inn á karladeildina, nam staðar und-
ir ljósinu og leit á fyrstu sjúkra-
söguna. Eða, árið á eftir -— þótt ég
verði að fara einn. En fyrst um sinn
getur víst enginn neitað því, að
menn hafa mikla þörf fyrir mig hér.
Sofandi sjúklingarnir lágu svo
hljóðir og kyrrlátir 1 löngum hvílu-
röðunum, að þessi risavaxni sjúkra-
salur virtist í fyrstu heimkynni
dauðans. Andy gekk eftir ganginum
milii sjúkrarúmanna ásamt vöku-
konunni og nam staðar við hverja
hvílu til að sjá, hvað hita sjúklings-
ins liði. Þegar hann kom að rúmi
sjúk'.ings, sem svaf enn djúpt eftir
svæfingu — svo djúpt, að erfitt
var úr því að skera, hvort viðkom-
andi væri lifandi eða dauður — laut
hann niður að rúminu og hlustaði
eftir hægum andardrættinum með
þjálfuðu éyra. Næsta hvíla, sem að-
greind var frá öðrum í stofunni með
færiveggjum, sagði dapurlega sögu
sína án orða. Eftir stutta athugun
undirritaði Andy dánarvottorðið við
skrifborð hjúkrunarkonunnar.
Á leiðinni til lúxusdeildar einka-
sjúklinganna gekk Andy inn í lítið
herbergi fyrir enda gangsins til að
heimsækja eftirlætissjúkling sinn
— lítinn dreng. Hann virtist ósköp
lítill í hvítri sjúkrahvílunni, og
bjarminn frá náttlampanum jók á
blámann, sem var yfir andliti hans.
Hjúkrunarkonan hvíslaði lágri
röddu: „Við erum hætt að gefa hon-
um súrefni. Hann sefur vært.“
Andy leit til súrefnistjaldsins,
sem enn stóð úti í horni. „Hafið
það tilbúið, ef eitthvað skyldi koma
fyrir. Og hringið til mín, ef um
einhverja breytingu verður að ræða
í nótt.“
Hann átti erfitt með að slíta sig
frá hvílu drengsins. Jackie Smith
var fæddur með þeim ósköpum, sem
leiddu til þess, að hann var kallaður
„blátt barn“, en hann var ólíkur
flestum öðrum, sem haldnir voru
sama kvilla, að honum hafði tekizt
að lifa fyrstu árin. Hann var orðinn
sex ára gamall, en var svo grann-
ur og fíngerður, að það var eins
og hnnn tilheyrði þegar öðrum
heimi. Andy fletti aftur í sjúkra-
.sögu hans ■— þarna var brugðið upp
ljósri mynd af heilsufari hans, svo
ljósri, að það var eins og um
kennslubók væri að ræða. Þegar
Jackie hafði aðeins verið samsafn
af frumum í móðurkviði, hafði
eitthvað komið fyrir þann hluta
fóstursins, sem átti síðar að verða
að hjarta og æðum. Jackie hafði
þess vegna verið í heiminn borinn
með blóðrásargalla — op var á
veggnum milli vinstri og hægri
hólfa hjartans. Auk þess hafði æðin,
sem lá til lungnanna frá hægri hlið
hjartans, aldrei þroskazt til fulln-
ustu. Árangurinn af þessu varð sá,
að megnið af því blóði, sem hefði
átt að streyma um lungun til að
taka við lífsnauðsynlegasta súrefni,
fór þess í stað beina leið frá hægra
til vinstra hjartahólfs, án þess að
koma við í lungunum.
En þetta barn úr fátækrahverfinu
var einnig að öðru leyti dálítið sér-
stætt og óvenjulegt. Faðir drengsins
var tónlistarmaður, móðir hans
kennslukona. Jackie litli var enn
kornungur, þegar á daginn kom, að
hann hafði erft gáfu föður síns, og
foreldrar hans höfðu sparað allt,
sem þau gátu með nokkru móti
neitað sér um, til þess að hægt væri
að kosta hann til náms. Hvorugt
þeirra hafði grunað í upphafi, hve
veikur Jackie var í raun og veru,
fyrr én hann hafði fengið lungna-
bólgu um vorið og verið næstum
dáinn úr henni. Drengurinn hafði
verið lagður í sjúkrahúsið, og Andy
hafði þegar veitt athygli hinum
bláa litarhætti hans og gert sér
grein fyrir ástæðunni. Hann hafði
skýrt foreldrunum, að ekki væri
nema um eina leið úr vandanum
að ræða — að framkvæma skurð-
aðgerð á hjartanu. Svo var for-
forgöngumönnum þess þáttar skurð-
lækninga fyrir að þakka, að von
var til þess, að Jackie gæti náð
fullri heilsu aftur. En samt var þar
um að ræða aðgerð, sem aðeins fáir
læknar þorðu að taka að sér. Á
morgun ætlaði Andy að reyna —
með heimild foreldranna.
Vitanlega mundi þetta verða erf-
itt, en það voru einmitt verkefni
af þessu tagi, sem hann hafði svo
miklar mætur á. Og það var ekki
hægt að bera honum á brýn, að:
hann væri að leika sér að lífi drengs-
ins, því að Jackie var dauðadæmd-
ur, ef ekki væri hægt að lagfæra í
honum hjartað, svo að það starfaði
eins og til væri ætlazt. Þetta mundi.
verða barátta upp á líf og dauða,.
en það mundi líka verða von till
þess, að launin yrðu ríkuleg.
Það var þessi hluti sólarhrings-
ins, sem honum þótti skemmtileg-
astur — síðkvöldin, þegar hann gat
litið yfir dagsverkið í mestu mak-
indum og gefið gleði sinni lausan
tauminn, þegar árangurinn hafði
orðið góður. Hann tók varla eftir
því, þegar hann fór inn í lyftuna
og lét hana flytja sig til efstu hæð-
ar í Schuyler-turni — deildarinnar
með glæsilegu einkastofunum,,
pastellitunum og sólbaðsflötinni
miklu á þakinu. Þarna var allt víS<
það miðað, að efnaðir sjúklingar-
gætu drepið tímann á sem þægi-
legastan hátt. Annars áttu mildir'
litir og Patricia Reed mjög illa
saman, að hans dómi. Þar að auki
var engin knýjandi ástæða til þess,.
að hún væri þarna á landamærum'
ríkis hans. Samt var hann nú á leið:
til fundar við hana.
Hann nam sem snöggvast staðar
undir glerhjálmi sólbaðsflatarinnar-
og naut fagurs útsýnis yfir Austurá.
og hina miklu, gráu borg, sem var
nú farin að sofa fyrir fótum hans..
Meðan hann virti fyrir sér þau.
fáu ljós, sem enn blikuðu í glugg-
um leigukumbaldanna fyrir norðan
og vestan, heyrði hann fótatak úti
á ganginum — og dró sig ósjálfrátt
inn í skuggann. Hvíta veran, sem
flýtti sér framhjá þarna fyrir utan„
Framhald á bls. 53.
22 ~ VIKAN 16- tbl-