Vikan - 27.06.1963, Qupperneq 6

• ‘*u\
mMXM
.....<....V"<'< - ' - ^4,, ,,..............

fm&fé&’M
fm
■ ■• : ' ' :
' 4' -

;
IIISIIIII

ÞÓTT ÍSLENDINGAR SÉU FÁIR, HAFA ÞEIR SAMT í SÖGU
SINNI FLESTA ÞÁ GLÆPI, SEM SKRÁÐIR ERU í GLÆPA-
SKRÁ VERALDARINNAR. MARGIR MUNU ÞÓ VAFALAUST
ÁLÍTA, AÐ BARNSRÁN HAFI ALDREI VERIÐ FRAMIÐ Á
ÍSLANDI, ENDA ER HVERGI UM SLÍKT AÐ LESA í
SKÝRSLUM EÐA ANNÁLUM. ÞÓ HEFUR SLÍKUR GLÆP-
UR VERIÐ FRAMINN HÉR, OG ÞAÐ FYRIR AÐEINS RÉTT-
UM FIMMTÍU ÁRUM. HÉR Á EFTIR FER FRÁSÖGN AF
ÞESSUM ATBURÐI.
Svava Magnúsdóttir. Henni var rænt.
BARNSRAN
FYRIR
FIMMTIU ARUM
Innarlega á Hverfisgötunni voru nokkur börn
að leika sér í sólskininu. Þau voru glöð og áhyggju-
laus, og ekkert þeirra grunaði að innan nokkurra
mínútna yrði gerð tilraun til að fremja einn furðu-
legasta glæp, sem framinn hefur verið á íslandi,
og sem álitinn er meðal menningarþjóða sá viður-
styggilegasti, sem maðurinn hefur uppfundið, enda
víða hegnt með lífláti — barnsrán!
Eftir götunni kom gangandi kona. Hún var sýni-
lega orðin nokkuð fullorðin, lítil vexti og lotin í
herðum, klædd svörtum peysufötum, með sjal yfir
höfði sér. Andlitið var orðið hrukkótt og skorpið
af aldri og erfiðum lífskjörum, hendurnar beina-
berar og dökkar af striti og óhreinindum, neglurnar
langar eins og klær, með svartri rönd fremst, þar
sem ryk og kolamylsna hafði safnazt fyrir.
Þegar konan kom á móts við börnin, staðnæmdist
hún augnablik og virti fyrir sér börnin, eins og
hún væri að sækja í sig kjark eða taka sína síðustu,
endanlegu ákvörðun. Síðan gekk hún hröðum
skrefum til þeirra, kallaði á eina stúlkuna,
6
VIKAN 26. tbl.