Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 30

Nýkomnar
telpupeysur
úr Odelon
nr. 34 - 36 -38
Ullarvöruverzlun
Laugaveg 45
Hann starði sem dáleiddur i
glitrandi augu hennar, eða þar
til liún leit undan og synti leti-
lega í burtu, en fljótakrabbi
hvarf snarlega af matseðii okk-
ar. Við bættum okkur það upp
með því að skrifa i staðinn
steiktan apa, villidýrakjöt, kalk-
únasteik og páfagaukalæri, til
þess að bæta upp bragðleysið
og tilbreytingarleysið í hris-
grjónunum okkar og niðursoðnu
stöppinni.
Þrátt fyrir varnagla okkar,
fengum við allir slæma blóð-
kreppusótt, og minnkaði hún
ferðahraðann enn. Kýli, tásvep'p-
ir og fleira slíkt fylgdi i kjöl-
farið, og tjöldin okkar þefjuðu
langar leiðir af væminni ólykt
af skordýraeitri.
Loks, 120 milum og 47 dög-
um frá Panama City, skall ný
piága ylir okkur. Hitasótt. Á
einum degi snarveiktust fjórir
menn, og lágu með um 40 stiga
hita. Við stungum þeim inn í
sendiferðabílana og reyndum að
lialda áfram i þeirri von, að
þeir myndu hressast. En það
gerðu þeir ekki. Hitinn hafði
tekið sér bólfestu i þeim. Frum-
skógurinn varð kuldalegri og
einangraðri en nokkru sinni
fyrr, þar til við rákumst á það,
sem við átttim sizt af öllu von
á, hér á þessum stað; Veg! Og
eftir lionum kom næst-ótrúleg-
asti hluturinn: Jeppi. Ökumaður
hans nam staðar og drafaði vin-
gjarnlega með greinilegum Texas
lireim „What’r y’ fellas doin,
heah? (Hvað eruð þið að gera
hé'r?)”
Við myndum ekki einu sinni
hafa trúað þessu, þótt við hefð-
um séð það í sjónvarpinu. Tex-
asbúinn var að vinna fyrir The
Delili-Teylor Oil Company að
oliuborunum þarna skammt frá
og hafði látið ryðja þennan veg
niður að ánni. Hann greindi
sjúkdóm mannanna sem malar-
íu. Við þáðum með þökkum
boð hans um að senda sjúkl-
ingana með bát niður eftir ánni
og þaðan með flugvél til Pan-
ama, svo að þeir gætu fengið
bót meina sinna.
Þá var sá höfuðverkurinn frá,
en nú vorum við hættulega lið-
fáir. Við héldum samt áfram,
og börðumst eins og óðir við
frumskóginn og þreytuna. Við
töpuðum á báðum þeim víg-
stöðvum og reistum loks búðir
okkar i dauniliri kvos og köll-
uðum Panama gegn um sendi-
tækið til þess að senda okkur
varahluti.
I átta daga biðum við óþolin-
móðir, meðan flogið var með
þunga varahiutina frá 'Banda-
ríkjunum, settir í tollskoðun í
Panama, fluttir þaðan upp að
ánni, sem við dvöldum við, sett-
ir um borð í eintrjáninga, og
fluttir upp eftir ánni eins og
hægt var, og við bárum þá síðan
á bökunum þessar þrjár mílur,
sein á vantaði að þeir næðu
tjaldstað okkar — þar sem við
uppgötvuðum, að þetta voru
ekki réttir varahlutir!
Þegar réttu hlutirnir komu,
voru malaríusjúklingarnir okkar
í för með þeim. Þeir voru enn
fremur lasburða, en fullir á-
liuga fyrir fullkomnun farar-
innar.
Til allrar hamingju höfðu
Cunarnir aftur grafið stríðs-
öxina sína. Þeir buðu farar-
stjóra okkar til fnndar i þorpi
þeirra. Þegar liann kom þangað,
hitti hann fyrir vingjarnlegt og
barnalegt fólk, klætt í sport-
skyrtur með stóra filthatta. Það
sagði honum með nokkru yfir-
læti, að það hefði verið ákveðið
að leyfa okkur að ferðast óá-
reittum. Þeir höfðu loksins kom-
izt að því, að þjóðvegur um
Darien væri óhjákvæmilegur, og
])að Ijómaði gleðin af andlitum
þeirra, þegar þeir sögðu honum
frá þvi, að þeir ætluðu að setja
upp hlið sitt hvorurn megin við
landsvæði þcirra og krefjast
tolls af þeim, sem færu þennan
veg.
Við drógum andann léttara,
þegar við héldum áfram, og
hé'ldum að nú væru þrautir
okkar senn á enda. En frum-
skógurinn var ekki á sama máli.
Fyrstu regndroparnir féllu á
sj.ötugasta og fyrsta degi, þegar
við komum að bökkum Chucu-
naqe fljótsins. Regnið jókst, áð-
ur en við náðum E1 Real, litlu
þorpi i frumskóginum, en þar
stönzuðum við til að dytta að
farkostunum, og þegar við kom-
um til Boca de Cupe, aðeins
35 mílum frá landamærum
Colombia, var hinum stutta
þurrktíma í Darien lokið. Og
um leið lauk indíánastígnum,
sem við höfðum fylgt að mestu
fram að þessu.
Það sem eftir var, lá vegur-
inn um hrattlendi. Á skiptust
háir fjallshryggir og djúpir
skorningar á milli, brattinn iðu-
lega um 60 gráður. Það var
aðeins hægt að komast yfir þetta
á einn hátt: Binda fólksbílana
aftan í stóru bilana og spila
svo hvort tveggja upp á hrygg-
ina, en renna þeim niður hinum
megin til þess að hyrja sama
ballið upp aftur á næsta hrygg.
Þetta var vogunarspil, að
tengja sjö tonn af málmi og
mönnum við taug, ekki sverari
en litlafingur. Við hlustuðum
allir eftir hljóðinu sem við ótt-
uðumst mest: Snöggum bresti,
])egar taugin hrykki i sundur.
Lausi endinn gat slöngvazt gegn
um loftið með nógu afli til þess
að höggva þrekinn mann i
tvennt.
Þó var hættulegast að ferð-
ast svona á spilinu að nætur-
lagi, eins og sívaxandi regnið
knúði okkur til. Það var aldrei
að vita, hvort maður myndi
gripa um taugina, eins og ætl-
unin var, eða höggorm, Kóral-
snák eða fer-de-lance, hættuleg-
asta kvikindið í Darien. Eða
hvort tréð, sem við vorum að
festa taugina við, myndi láta
undan og breyta annars frið-
sælli nóttinni í martröð mal-
aðra bíla og logandi eldsneytis.
Tvisvar á einum sólarhring
gerðist það, sem við óttuðumst
mest. Tvisvar brast spiltaug
benzínbílsins, sem rann þá
stjórnlaust og stefnulaust niður
snarbratta brekkuna, og i bæði
skiptin niunaði minnstu, að hann
rynni beint á Corvairinn, sem
bundinn var aftan i hann. Tví-
vegis skriðu ökumenn benzín-
bilsins undan stýri, illa skelk-
aðir en ómeiddir.
Svo gerðist þetta í þriðja sinn.
Og í þetta sinn lauk leiknum.
Benzínbíllinn hrapaði niður á
jafnsléttu og afturhásingin brotn-
aði. Við gátum ekkert gert ann-
að en skilja hann eftir, með
það af dýrmætu benzíni, sem
við gátum ekki troðið á hina
bílana. Svo liéldum við áfram
með sendibilana sem fasta
punkta í tilverunni, og Corv-
airana á spilum á milli þeirra.
Þetta var ofsaleg vinna og vog-
unarspil, en ferðin sóttist ekki
að sama skapi.
Regnið jókst dag frá degi,
og breytti fjóllum og dölum í
seiga leðju. Malarían kom aftur,
sömuleiðis kalda, og óheilnæmt
lóftslagið gerði hverja skeinu
að vætlandi svöðusári. Við
reyndum að halda áfram, en
bilarnir komust hvorki lönd
né strönd í leðjunni. Fjallahlíð-
arnar urðu hálar eins og gler,
og spildrátturinn varð að mar-
tröð. Við börðumst fyrir hverju
feti nær markinu, sem við nálg-
uðumst aðeins um mílu á viku!
Þetta varð stöðugt verra og
verra. Brátt urðu liliðárnar svo
hálar, að við gátum ekki einu
sinni ekið niður brekkurnar;
við urðum að láta bílana síga
í böndum!
Annar sendibíllinn lenti með
afturhjól í hulinni gjótu og braut
öxul. Við skildum hann eftir í
örvæntingu og héldum áfram
að spila okkur upp og ofan
hrekkur með aðeins einu spili.
Þetta var brjálæði. Og fimm
milur frá landamærunum kom-
umst við loks ekki lengra; það
var varla hægt að ganga í leðj-
unni, hvað þá aka.
Við slógum tjöldum í forinni,
höfðum ekkert samband við um-
heiminn og fæðan var á þrot-
um. Benzinið næstum húið. í
fijóra dága hlustuðum ‘við á
linnulaust regnið, sem skall á
gegnvotum tjalddúknum, og þrá-
uðumst við að viðurkenna það,
sem öllum var ljóst ■—■ ævin-
týrinu var lokið.
Og ' þó. Dropunum fækkaði,
og þeir urðu minni. Það var
að stytta upp. Við gægðumst iit
úr tjöldunum og sáum þess
merki, að það væri sólskin þarna
fyrir ofan trén. Gufan reis upp
úr skógarbotninum, breyttist í
gQ _ VXKAN 39. tbl.