Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 36

Verið ung - notið /aim^aster
Dagkrem
1) CREME PEACX NORMALES ET GRASSES
„LANCASTER Astringent Cream“.
Fyrir eðlilegt eða feitt hörund, og því einnig, ef svitaholur eru
opnar og hörundið gljáandi.
2) CREME HYDRANTE „LANCASTER Make-up Cream“.
Fyrir burrt hörund.
Make-up
1) FOND DE TEINT SOUPLE HYDRATANT.
Þessi snyrtiáburður heldur húðinni rakri og hindrar hrukku-
myndun, og hentar hann sérstaklega viðkvæmu og þurru hör-
undi, sem ekki þolir venjulegt púður, sem oftast er notað undir
slíka áburði. Hreinsaðar olíutegundir í þessum áburði gera það
að verkum, að húðin verður mjúk og ljómandi. Hægt er að fá
þennan áburð í mismunandi litum, og púður er óþarft.
2) FARD-CREME. „LANCASTER kinnalitur“.
Mjög eðlilegur andlitsfarði, og svo auðveldur í meðförum, að
jafnvel byrjendur geta náð ágætum árangri.
3) POUDRE. „LANCASTER haustpúður“.
Lancaster púður er ótrúlega fíngert og þægilegt. Þessvegna situr
það mjög þægilega á andlitinu og gefur því mjúklegt og ung-
legt útlit.
4) LANCASTER steinpúður.
Þetta er sérstaklega þjappað, fíngert púður, afar þægilegt fyrir
andlitið og auk þess hentugt til skyndisnyrtingar.
ÚTSÖLUSTADIB. — REYKJAVÍK: Tíbrá, Gjafa- og snyrtivörubúðin, Orion,
Tízkuskólinn, Holts-Apótek, Tjarnarhárgreiðslustofan. — AKUREYRI:
Verzlunin Drífa. — VESTMANNAEYJAR: Silfurbúðin.
_ VIKAN 39. tbl.
verið bætt ofan á svart, með
þeim dómsúrskurði, að allir í
borginni skuli vita, að ég sé svo
lítilsigldur að þau vilji ekki við
mig kannast opinberlega ...“
Hann rak vísifingurinn af alefli
fyrir brjóst mér. „Getur þú fund-
ið nokkra mannlega, skynsam-
lega og heiðarlega ástæðu fyrir
því, að mér beri að þola annað
eins?“
Ég hristi höfuðið. „En ef þau
láta varpa þér á dyr?“ spurði ég.
„Hverju ertu þá bættari?"
„Al,“ svaraði Larry lágt og
með festu. „Þau eiga ekki annars
úrkosta en að endurskoða af-
stöðu s:na gagnvart mér, og end-
urgreiða þá skuld, sem þau hafa
stofnað til við mig, fyrst ég á
annað borð gef þeim tækifæri til
þess.“
„Larry,“ sagði ég. „Nú finnst
mér það stórmannlegt af þér að
gerast boðflenna í þessu brúð-
kaupi.“
„Þá hefur þér loksins skilizt
meiningin," sagði hann.
Við fórum inn bakdyrameginn
og síðan í lyftu upp á aðra hæð
og komum þar út á gang, sem
lagður var þykkri, dúnmjúkri
ábreiðu og lá fram á svalirnar
yfir stóra samkomusalnum. Leð-
urdrengnum, bólstruðum sófum
var komið fyrir á milli blaðmik-
illa pálmajurta þarna á gangin-
um, og í einum þeirra glytti í
rauð og illskuleg augu feitrar og
hnarreistrar kerlingar, sem
starði á okkur og reigði sig.
Háreystin niðri í salnum skall
á okkur eins og flóðbylgja þegar
við komum fram á svalimar —
raddir tvö hundruð gesta, sem
töluðu hver í kapp við annan og
litla hljóðfærasveit, sem mátti
sín lítils í þeirri viðureign. Við
gátum fylgzt með því af svölun-
um hvernig gestirnir mynduðu
biðröð út frá brúðhjónunum og
tengdaforeldrunum — það var
svo sem ekki hlaupið að því, að
fá að taka í höndina á henni Pat
litlu Swift í dag. Og þeir af gest-
unum, sem komu í seinna lagi,
flýttu sér að taka sér stöðu aftast
í biðröðinni.
„Það er marmaragólf niðri í
salnurn,11 hvíslaði ég að Larry.
„Ef þú stígur á það þínum járn-
uðu hnöllum, glymur við svo að
undir tekur í lofti og veggjum."
Við litum hvor á annan og
síðan niður stigann af svölunum
sem lagður var mjúkum og þykk-
um dregli. „Þú skalt ekki fara
lengra niður en í neðsta þrepið,“
hvíslaði ég að Larry. „Mér hlýt-
ur með einhverju móti að takast
að fá Pat til að koma þangað
til þín svo að þú getir tekið í
hönd henni.“
„Það nægir mér ekki,“ mald-
aði Larry í móinn. „Ég verð að
ganga inn í miðjan sal og taka
í hönd henni að öllum ásjáandi.“
Mér gramdist þrákelkni hans.
„Allt í lagi, allt í lagi ... Fyrst
þér finnst mest ríða á að vekja
á þér athygli, hvers vegna læt-
urðu þig þá ekki húrra á sitj-
andanum niður stigahandriðið?
Það mundi óhjákvæmilega vekja
eftirtekt allra viðstaddra."
„Jæja, jæja, þú skalt ráða ...“
Ég var síður en svo ánægður
með framvindu málanna. Og
ekki bætti það úr skák, þegar
Moe Curtis kom auga á okkur
uppi í stiganum. Hann kom óð-
ara skálmandi í áttina til okkar.
„Ég var farinn að halda að þið
mynduð alls ekki koma, strákar,"
sagði hann óþarflega hátt og
glaðklakkalega. „Halló, Larry . ..
þú hefur vonandi fengið lánaða
skó .. .“ Hann þagnaði við, leit
spyrjandi á fætur Larrys uppi í
stiganum og vildi bersýnilega
ekki trúa sínum eigin augum, því
að allt í einu teygði hann út
höndina og lyfti annarri skálm-
inni á brókum hans. „Nei, hvert
í logandi ... þetta er það
allra ...“
Hann þagnaði við, þegar hon-
um varð litið framan í Larry og
sá svipinn á andliti hans. „Já,
hún Klara systir mín, hún var
eitthvað að minnast á að þig
mundi vanta skó ...“
„Tilhæfulaust, eins og þú
sérð.“
„Jæja, strákar. Ég sé ykkur
niðri í salnum.“ Hann hélt af
stað eins og hann ætti lífið að
leysa, en þegar hann sá að ég
veitti honum eftirför, nam hann
staðar sem snöggvast, leit til mín
og brosti. „Við þekkjum hvorir
annan, þú og ég,“ mælti hann
lágt. „Og ég veit að þú veizt að
þið megið treysta mér. Ég fer
ekki að segja neinum frá þessu,
þið megið reiða ykkur á það.“
Að svo mæltu klappaði hann á
öxlina á mér og tók stefnu út í
salinn, en ég tók mér stöðu aftast
í biðröðinni eins og mér bar.
Pat var yndisleg brúður. Hvít
blæjan fór einkar vel við tinnu-
dökkt hárið, roðann í vöngunum
og allt það. Brúðguminn var sér-
lega hnarreistur og hermann-
legur í snjóhvítum foringjabún-
ingi. Pat rétti mér höndina, ég
þrýsti hana fast og kyssti hana
síðan á vangann. Og um leið
spurði ég hana eins hátt og ég
frekast þorði, hvort hún gæti
heyrt um mig hálft orð, þegar
biðröðin hefði fengið afgreiðslu.
Hún gerði aðeins að brosa til
mín jafn ástúðlega og áður, og
það var bersýnilegt, að hún hafði
ekki heyrt stakt orð af því sem
ég sagði. Og nú veitti ég því at-
hygli, að hún var ákaflega
þreytuleg og annars hugar, þó
að hún reyndi að dylja það með
brosi og glaðværð.
„Hvað var það, A1 . ..“
„Mig langaði til að ...“
„Já, ég á eftir að kynna þig
fyrir Jim, manninum mínum,
eða . . . nei, ég var áreiðanlega
ekki búinn að því.“ Það mátti
kalla að hún rétti manni sínum
höndina á mér, og hann þrýsti
hana, fast og karlmannlega, og
að því búnu smeygði ég mér út