Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 40

þagnaði snögglega. Volden ...
auðvitað var hann þessi hrífandi
náungi, sem hafði verið henni til
svo prýðilegrar skemmtunar
þegar þau hengdu út þvottinn
saman. Og allt í einu rann upp
fyrir henni ljós: Þau hlutu að
hafa skipzt á fötum. Hún hafði
leynt hvarfi náttkjólsins síns og
þar með tilkomu ísbláu nælon-
flikurinnar, sem skilin hafði ver-
ið eftir í staðinn; ekki þorað að
minnast á það vegna eiginmanns-
ins.
— Maðurinn er vitlaus, sagði
slátrarinn. — Hann stóð þarna
og umlaði einhvern fjandann. Og
sé hann á höttunum eftir þér,
skal ég mola í honum hvert bein.
Ó, skyldi nokkur eiga jafn af-
brýðisaman eiginmann og ég,
hugsaði hún. Hann þolir ekki
einu sinni að aðrir hugsi um mig.
Ó, guð, ef herra Volden hefði nú
verið nógu óvarkár til að nefna
þetta með náttkjólinn. Þá hefði
maðurinn hennar drepið þau
bæði.
— Hvað ertu að hugsa um?
spurði Jensen slátrari.
- Jú, eftir á að hyggja, þá hef
ég víst séð mús í kjallaranum,
sagði hún.
Jafnskjótt og eiginmaðurinn
var lagður af stað í bridsklúbb
slátraranna þá um kvöldið, brá
frú Jensen sér upp á efstu hæð
með lyftunni. Hún hélt á ísbláa
náttkjólnum innpökkuðum undir
hendinni. Hún þurfti lengi að
hringja hjá Volden.
Seint og um siðir lauk Elsa upp.
Hún var með rautt í kringum
augun og strengda drætti um-
hverfis munninn. Hún virti frú
Jensen fyrir sér frá hvirfli til
ilja.
Ó, afsakið ... Mér þætti
gaman að vita, hvort maðurinn
yðar .. .
Litla frú Jensen beit í sundur
setninguna. Mér þætti gaman að
vita, hvort maðurinn yðar væri
með náttkjólinn minn, hafði hún
ætlað að segja, en þessi starandi
augu virtust nísta hana í gegn.
Líka hún! hugsaði frú Jensen.
Afbrýðissöm eins og maðurinn
minn. Hún klórar sjálfsagt úr
mér augun. Það þýðir ekki að
koma með neinar skýringar . ..
— Hvað er það varðandi
manninn minn? spurði Elsa.
— Ja, maðurinn yðar var að
tala við manninn minn ... Við
búum á fyrstu hæð. Og hann
spurði hvort við hefðum séð mús
í kjallaranum.
— Mús í kjallaranum ... ?
Maðurinn minn, sögðuð þér?
sagði Elsa. Aumingja Hans-Pét-
ur, hugsaði hún. Hefur þetta
fallið honum svo þungt að hann
hafi gengið af vitinu? Elsku góði
Hans-Pétur minn! Er ég búin að
gera hann brjálaðan? Hef ég
verið of tortryggin og afbrýði-
söm og ósanngjörn á allan hátt.
— Ég veit ekkert um þetta. En
maðurinn minn . . . (röddin
brast), — maðurinn minn hefur
undanfarið haft langt um of mik-
ið að gera, og ég vona að þér
takið það ekki of illa upp, þótt
eitthvað af hugarórum hans . . .
Frú Sissí Jensen horfði á hina
óhamingjusömu konu. — Kæra
frú ... ég vissi ekki að ...
— Það eru taugarnar! hikstaði
Elsa. — Ha-nn er tryggasti og
stórkostlegasti maður, sem til er,
en vesalings ... honum hefur
gengið ýmislegt á móti, og ...
afsakið, frú Jensen, að ég hef
ekki boðið yður inn . .. viljið þér
ekki þiggja einn tebolla?
Frú Sissí brosti innilega. —■
Nei, þakka yður fyrir, sagði hún.
— Ég verð að flýta mér heim
aftur. Ég óska manninum yðar
góðs bata, frú ... Og ef það væri
eitthvað, sem ég gæti gert fyrir
yður ...
— Þúsund þakkir, snökti Elsa.
Hans-Pétur kom seint heim um
kvöldið. Kona hans var vakandi
og beið eftir honum. Jafnvel þótt
það væri ófyrirgefanlegt athæfi
af honum að fara með ókunnugu
kvenfólki uppí hennar eigið rúm,
var hjarta hennar troðfullt af
meðaumkun. Auðvitað vildi hún
skilja, og svo framvegis og svo
framvegis, en hann var maður
þrátt fyrir allt. Hún mátti ekki
fara svo illa með hann að það
ofbyði andlegri heilbrigði hans.
Hann varð að fá að lifa lífinu
áfram, jafnvel án hennar.
Hans-Pétur hrökk við, er hann
sá konu sína sitja undir leslamp-
anum með höfuðið alsett krullu-
pinnum.
— Hans-Pétur, sagði hún.
Röddin var döpur.
— Já, svaraði hann varlega.
— Frú Jensen á fyrstu hæð
kom hingað.
— Frú . . . frú Jens .. .
Jæja! Þá var komið að aftök-
unni. Þessi unga, barnalega frú
Jensen hafði auðvitað spurt eftir
náttkjólnum sínum, og Elsa hafði
lagt saman tvo og tvo. Að sjálf-
sögðu trúði hún ekki að þau
hefðu skipt óvart á kjólum . ..
hún hélt auðvitað að frú Jensen
væri ástmey hans.
— Og frú Jensen sagði ...
heyrði hann sagt í mikilli fjar-
lægð.
Frú Jensen ástkona mín!
Hann stamaði fram einhverjum
furðulegum hljóðum, en Elsa
horfði fast á hann.
— Hún segir að þú hafir talað
við manninn hennar um mýs í
kjallaranum.
— Mýs í kjallaranum ... mýs,
- Já, þú skilur. Ég elska þig,
Elsa mín, en ...
— En? spurði hún hvasst.
— Það eru mýs í kjallarnum.
Mýs, mýs, mýs ... sagði hann.
Ef hann bara gæti verið nógu
sannfærandi, hlaut Elsa að trúa
því að þetta með músina væri
enginn hugarburður — að hann
hefði ekki ætlað að tala um ann-
að en mýs við frú Jensen.
Hvað áttu við með þessari
vitleysu?
— Mýs ... sagði hann. — Það
er allsstaðar fullt af þeim. f
kjallaranum og miðstöðvarher-
berginu . . . Og ... ég sá eina í
lyftunni . . . Og svo hélt ég
kannski að Jensens-hjónin, sem
búa á fyrstu ...
Elsa fól andlitið í höndum sér.
Hún hafði aðeins hugsað um
sjálfa sig, hið særða stolt sitt,
ekki tekið nokkurt tillit til aum-
ingja góða Hansa-Pésa. Hún
hafði einhversstaðar séð á prenti
að kuldalegt viðmótíhjónaband-
inu gæti auðveldlega brotið nið-
ur heilsu manns.
— Vesalings Hans-Pétur, and-
varpaði hún.
— En Elsa .. . sagði hann
skelfdur. — Ég átti ekki við það,
ekki svona. Kannski hefur það
engin mús verið. Ef þú segir að
það hafi engin mús verið, þá hef-
ur það ekki verið mús ...
Hún flýði inn í svefnherbergið.
Hann stóð sem steinrunninn.
Hann gerði ráð fyrir að hann
yrði að notast við sófann og púð-
ana eins og síðustu nótt.
- Hans-Pétur, heyrði hann
sagt innan úr svefnherberginu í
ógnar vesældarlegum tón. —
Komdu hingað inn, Hans-
Pétur.
Hún grét svo að rúmið lék á
reiðiskjálfi. Hann steinþagði.
Enda vissi hann ekki hvað segja
skyldi. Svo afklæddi hann sig
og lagðist í hitt rúmið. Kyrrlát-
lega eins og mús.
Hann var í þungum hugsunum
á skrifstofunni daginn eftir.
Þetta með mýsnar í kjallaranum
var hryggileg saga. Ef hann
þekkti Elsu rétt, var hún nú þeg-
ar búin að hringja á húseigand-
ann, heilusverndarráðið og mein-
dýraeyðinn. Annað hvort það
eða þá hitt, að hún hélt að hann
væri farinn að sjá sýnir um há-
bjartan daginn. Hún hafði horft
svo undarlega á hann við morg-
unverðarborðið, að hann hafði
flýtt sér að heiman áður en hún
fór að tala um mýs.
En ef Elsa sæi nú mús sjálf?
Þá yrði hún að trúa honum. Mús
í rökkrinu, kannski í svefnher-
berginu, einmitt þegar hún væri
í þann veginn að sofna. Hún
myndi hljóða upp yfir sig af
skelfingu og klifra upp á komm-
óðuna, en hann ganga fram
djarflega, þrífa í rófu músarinn-
ar og hendi henni út um glugg-
ann! Kannski hann ætti að
kaupa sér litla leikfangamús og
sleppa henni lausri seint um
nóttina. Ekki til að hræða Elsu,
heldur til að hún yrði lítil og
varnarlaus og varpaði sér í
sterkan faðm hans! Og þar með
hefði hann líka sannað að hann
hefði séð mús.
Þetta var ráðið. Þá hlaut Elsa
— VIKAN 39. tbl.