Vikan - 03.10.1963, Side 17

Fyrsti
kafli
af
fimm
komu mér til aSstoðar og fluttu mig i
eintrjáningsbát aö Hachafljótinu, en
reyndust með öllu ófáanlegir að fylgja
mér lengra. Þeir voru að vísu ekki
neinir veifiskatar, en slíkt grimmdar-
orð lá á Taurepan-Indiánunum, að
þeim stóð ógn af.
Þegar Indíánar þessir höfðu sagt
skilið við mig, varð ég því að halda
einn leiðar minnar. Höggva mér braut
gegnum þéttan og myrkan frmnskóg-
Ekki báru Indiánar þessir annan fatnað en lendaskýlu. Þeir voru
með brokkið, blásvart bár, augun virtust eilítið skásett og þeir voru
ókaflega dökkir á hörund. Eins og Indíánar yfirleitt kunnu þeir ber-
sýnilega vel að leynda hugsunum sínum, að minnsta kosti varð ekki
með neinu móti merkt á svip þeirra eða lótbragði hvað þeir ætluðust
fyrir með mig. En þar sem ég áleit að það gæti að minnsta kosti ekki
sakað, þó að ég gerðist til þess að rjúfa þögnina, dró ég ljósmyndina
af Mundo upp úr vasa mínum og sýndi þeim. Þeir tautuðu eitthvað
hver við annan, sem ég fékk hvorki greint né skilið. Og enn þuldi ég
þeim kynningarorðin, sem ég liafði svo vandlega undirbúið: „Mig
vinur Mundo, mig bitta Mundo“. Og ég vonaði að ég hefði náð fram-
EINS OG KUNNUGT ER LIFA EINSTAKIR
ÞJÓÐFLOKKAR INDÍÁNA ENNÞÁ Á STEINALDARSTIGI
LANGT INNI í FRUMSKÓGUM SUÐUR AMERÍKU.
ÆVINTÝRAMAÐUR AÐ NAFNI
SADIO GARAVINI Dl TURNO, KOMST Á SNOÐIR UM
DEMANTANÁMUR VIÐ FLJÖT EITT, ÞAR SEM
TAUREPAN INDÍÁNAR BÚA. HANN KOMST TIL ÞEIRRA,
VAR MEÐTEKINN í SAMFÉLAG ÞEIRRA OG GIFTI
SIG JAFNVEL. ÞETTA ER ÖTRÚLEG SAGA EN SÖNN.
Di Tumo samdi sig
algerlega að lifnaðar-
háttum indíánanna og
hinu frumstæða líf-
erni þeirra.
Lolomai var fyrsta ef
hinum þrem ungu eigin-
konum Di Tumos, en sú
síðasta var aðeins átta
ára gömul.
Di Tumo hóf æfintýraferð sína með
það eitt í huga að finna demanta
og verða ríkur á skömmum tíma.
inn. Það lá við sjálft, að mér yrði það
gleðiefni, að ég skyldi hafa glatað
miklu af farangri mínum, einu sinni
þegar bátnum hvolfdi. Og ég liafði
farið langa leið, og var aðframkominn
af þreytu, þegar ég náði loks að bökk-
um árinnar, þar sem Taurepan-Indí-
ánarnir komu að mér.
Og loks tókst mér að koma upp úr
mér orðunum, sem ég hafði lengi æft
mig í að bera fram.
„Mig vinur mikils böfðingja, Mun-
do“, sagði ég.
Þau orð virtust bafa þau ein áhrif,
að Indíánarnir tóku frá mér riffil
minn, skotbylkjabeltið og veiðihnif-
inn, svo og allan farangur annan, sem
þeir lögðu á bak sér. Að því búnu,
var haldið af stað; gengu tveir af Indí-
ánunum á undan og tveir á eftir, en
ég í miðið. Þannig gengum við langan
og þröngan stíg, sem lá eftir fljóts-
bakkanum.
burðinum svo vel, að þeir fengju skilið ineininguna.
Þeir stungu lika á sig ljósmyndinni. Það var greinilegt, að þetta
voru náungar, sein gengu lireint til verks.
Eftir svo sem klukkustunargang námu þeir staðar bjá læk einum.
Þar tóku þeir upp nesti sitt og létu mig einnig verða þess aðnjótandi.
Degi var nokkuð tekið að halla, þegar við komum upp á liæðina, þar
sem sást þangað, sem Hvítáin féll í annað fljót, sem á máli Indi-
ánanna nefndist Uai-Paru, og þar í krikanum stóð þorp Indiánarina.
Uni leið og ég kom inn í Taurepan-þorpið, fannst mér, sem ég væri
allt í einu horfinn aftur' í steinöld. Öll áhöld og tæki sem þar sáust,
voru svo frumstæð, sem hugsazt gat, spjót með oddum úr tré, steinker,
illa riðnar tágakarfir og tinnuaxir. Kofarnir stóðu i hvirfingu kring-
um autt svæði, einskonar torg, sumir þeirra voru stærri og vandaðri
að sjá en allir hinir. Fangaverðir mínir hurfu inn í einn af þeim,
sem virtist með þeim stærstu, en skildu mig eftir fyrir utan.
Varla voru þeir samt komnir innfyrir þröskuldinn, þegar ég var uiri-
kringdur hóp 1: vcnna og barna. Börnin voru allsnakin, en konurnar
báru stutta Icndaskýlu, sem fest var um mitti' þeim með grannri tág.
Þær störðu á mig eins og naut á nývirki, en létu þó ekki þar við sitja,
heldur þukluði mig allan og potuðu i mig( hér og þar, á meðan þær
ræddu ákaft sín á milli, og þó að ég skildi ekki neitt af því, sem þær
sögðu, var mér Ijóst að þær ræddu um mig, dæmdu útlit mitt og vaxtar-
lag eins og dómarar á gripasýningu. Einkum var það skegg mitt, sem
virtist vekja undrun þeirra og athygli.
Loks kom fram á sjónarsviðið aldurhniginn maður og virðulegur,
og dreifðist þá hópurinn. Öldungur þessi bar sig1 vel, gekk teinréttur,
og mátti með naumindum þekkja, að tuskur þær, sem liann bar um
herðar sér, mundu einhverntíma liafa verið skyrta. Bak við hann stóð
stúlka ákaflega fríð sýnum og aðlaðandi. Brjóst liennar voru nakin,
eins og á öllu öðru kvenfólki þarna í þorpinu.
Öldungurinn hélt á ljósmyndinni af Mundu í liendi sér. Hann ávarp-
aði mig, en þar sem mig skorti kunáttu i máli kynþáttarins til að skilja
orð hans, gat ég ekki annað en endurtekið þessi fáu orð, sem ég að
minnsta kosti liélt mig hafa lært: „Mig finna Mundo. Mig vinur Mundo.
Mig tala við Mundo.“
Með bendingum tókzt öldungnum að koma mér í skilning um, að
ég skyldi koma inn í kofann með sér. Þegar inn kom, sá ég að allt
það, sem ég liafði haft meðferðis, lá á við og dreif i kofanum. Ég tindi
það saman aftur eftir beztu getu, en tók skyrtu eina og gaf þeim
aldraða. Hann leit á mig, sem snöggvast virtist mér bregða fyrir
undrun i svip hans, en svo var liann ekkert að tvínóna við það og fór
tafarlaust í skyrtuna, utan yfir' ræflana af hinni.
Öldungurinn rétti nú úr sér, virtist strax í mun vingjarnlegra skapi,
kallaði á náungana fjóra, sem komið liöfðu með mig, og gaf þeim ein-
hverjar fyrirskipanir og hurfu þeir samstundis á brott. Héldu þeir til
skógar, þar sem mér skildist að félagar þeirra væru á veiðum með
höfðingjanum Mundo, og mun öldungurinn hafa sent þá út af örkinni,
til að segja þeim af komu minni. En nú höfðu fréttirnar af komu minni
bersýnilega borizt um þorpið, og þegar ég kom aftur Framh. d bls. 34
VIKAN 40. tbi. —