Vikan - 03.10.1963, Qupperneq 22

FRAMHALDSSAGAN
6. HLUTI
TEIKNING RALTASAR
Blanche hafði reikað á brott
og fyrir hornið á húsinu, þar
sem lilæjandi áhorfendurnir
gátu ekki séð hana. Þegar hún
var komin bak við húsið, hafði
hún leitað hælis undir tröpp-
unum, sem lágu niður af bak-
veröndinni, og þar liafði hún
farið að gráta, meðan hún lá
þar ein og yfirgefin.
Móðir hennar fann hana
þarna næstum tveim stundum
síðar og leiddi hana eina eftir
fjörunni, sem rökkrið var að
síga á. Þar settist mamma henn-
ar á stein og dró hana að sér.
„Þú mátt ekki taka þetta nærri
þér, elskan,“ sagði móðir hennar.
„Þú verður að reyna að finna
einhverja leið til þess. Pabba
þinum var heldur ekki alvara,
þótt hann léti svona við þig,
ekki raunverulega. Það er að-
eins, að hann verður að sinna
Jans svo miklu meira en hann
getur sinnt þér — eða jafnvel
mér — vegna vinnunnar liennar.
Þú veizt, að við eigum Jane
svo mikið upp að unna. Ef ekki
væri hennar vegna, mundum við
ekki eiga eins mikið af fall-
egum hlutum og raun ber vitni.
Þú mundir til dæmis ekki vera
alltaf svo vel til fara. Við mund-
um ekki geta flutzt hingað og
búið við sjóinn að sumarlagi.
Við mundum fara á mis við svo
margt. Jane vinnur mikið fyrir
okkur — og þig líka, elskan."
Móðir hennar lyfti hökunni á
henni blíðlega með fingurgómi
og horfðist djúpt i augu við
hana andartak. „En það ert þú,
sem ert heppin, það ertu sann-
arlega, þótt þú gerir þér ekki
grein fyrir því. En þú munt
skilja það einn góðan veður-
dag, og þegar þér skilst það,
verður þú að muna að vera betri
við Jane og pabba þinn, en þau
eru við þig núna. Skilurðu,
hvað ég er yfirleitt að fara?“
Blanche skildi það eiginlega
ekki, en henni var umhugað
um að gera móður sinni til
geðs. Hún kinkaði kolli. „Jamm,“
sagði hún lágri röddu. „Ég —
Ég geri róð fyrir því . . . .“
Ég vona, að þú gerir það,
elskan, ég vona að þú gerir
það raunverulega!“
Á öllum þeim mörgu, löngu
árum, sem liðin voru fró því,
að þessir atburðir gerðust,
hafði hún aldrei hugsað um þá
fyrri en að þessu sinni, og hún
fór að velta þvl fyrir sér, hvers-
vegna þeir höfðu eiginlega rifj-
azt upp fyrir henni svona greini-
lega.- Þegar hún hugleiddi þetta,
mundi hún meira að segja,
hvernig móðir hennar var
klædd. Svn hristi Blanche höf-
uðið til að losna við þessar
hugleiðingar og leit til dyra.
Hún lagði við hlustirar, en
heyrði ekkert, sem benti til þess
að Jane væri komin á fætur.
Hún sneri sér aftur að glugg-
anum og reyndi öðru sinni að
lyfta sér í stólnum til að sjá
betur út. Að þessu sinni seild-
ist hún svo langt fram, að hún
gat náð taki á grindununm úti
fyrir glugganum, og hún kippti
sér fram og upp, unz hún stóð
næstum upp á endann. En svo
lileypti hún brúnum af vonbrigð-
um, þegar hún gat litið ofan í
garðinn, því að hann var mann-
laus.
Það fór um hana einhver
-kvíðafiðringur — ef til vill
hafði eitthvað óvænt komið
fyrir. Ef til vill hafði frú Bates
orðið veik um nóttina, svo að
hún gat ekki komið út um dag-
inn. Eða hún hafði skyndilega
... neyðist til að biðja yður ásjár... mjög alvar-
legu máli... bráðnauðsynlegt að ná sambandi
við lækni... eins fljótt og hann getur... um líf
og dauða getur verið að tefla... gerið þetta
fyrir mig...
verið kölluð út fyrir borgina
vega einhvers slyss eða óhapps.
Það var -farið að líða svo á
morguninn ....
Svo varð henni snögglega
litið til hússins -fyrir enda garðs-
ins, þvi að ein franska hurðin
var skyndilega opnuð hvat-
lega og frú Bates gekk um leið
út i -garðinn, eins og hún gengi
einmitt út á þessu andartaki,
til að færa Blanche sönnur á,
Iiversu heimskulegar bollalegg-
ingar hennar hefðu verið vegna
taugaóstyrks hennar. Hún var
klædd slopp og með stráhatt á
höfði eins og venjulega, leit yfir
garðinn með ónægj-usvip, eins
og venjulega, og gekk að því
búna að hananum á garðslöng-
unni til að skrúfa frá vatninu.
Blanche dró sig enn nær grind-
unum, og svo seildist hún ofan i
vasa sinn eftir miðanum, sem
liún hafði skrifað bréfið til frú
Bates á.
En svo kippti liún hendinni
snögglega upp úr vasanum aftur,
af því að liún hélt að hún liefði
heyrt þrusk á ganginum. Hún leit
í átt lil dyranna, en þegar hún
sá, að hurðin var enn lokuð, sneri
liún sér aftur að garðinum og
beindi athy-gli sinni að frú Bates.
Lengi bærði hún ekki á sér, vissi
ekki, hvað gera skyldi. Frú Bates
var enn svo langt undan, að hún
mundi að líkindum ekki sjá mið-
ann, ef hún fleygði honum ofan
í garðinn strax. En ef hún drægi
að fleygja miðanum ofan í garð-
inn, gæti svo farið, að Jane kæmi
inn í herbergið, áður en hún
fengi tækifæri til að losa sig við
hann . . . Svo heyrði hún þrusk-
ið aftur, greinilegra í þetta skipti,
og þá var ákvörðunin tekin fyrir
hana — hún sleppti taki sinu á
grindinni, ýtti sér lítið eitt frá
henni og lét fallast á stólinn.
Hún var rétt aðeins búin að ýta
stólnum frá glugganum og snúa
honum við, þegar hurðinni var
lokið upp og Jane gekk inn í her-
bergið.
Jane var í hinum venjulega
morgunbúningi sínum, hvítum,
stoppuðum morgunsloppi, sem
var orðinn harla óhreinn. Hárið
á henni stóð út í allar áttir, eins
og það hafði gert um morguninn,
þegar hún vaknaði og fór fram
úr, og á fótunum hafði hún rauðu
gljáleðurskóna. Það var greini-
legt, að hún hafði verið á ferli
nokkra hrið, því að Blanclie sá,
þegar hún kom inn, að hún hélt
enn á bakka, sem pentúdúkur
hafði verið breiddur yfir. Hún
nam staðar andartak, þegar hún
var komin inn fyrir þröskuldinn
og litaðist um með augum, sem
enn voru svo svefndrukkin, að
þau voru tæpast meira en örlitl-
ar rifur. Blanche renndi hend-
inni niður að vasanum og lagði
hana, eins og i verndarskyni, yfir
miðann, sem liún liafði skrifað
frú Bates.
Jane lét bakkann á skrifborðið
og tók síðan hinn, sem hún hafði
komið með kvöldið áður, eins og
hún liefði engan áhuga á honum,
og stefndi að -þvi búnu til dyra.
En einmitt þegar hún ætlaði að
ganga út úr herberginu, liikaði
hún örstutta stund, leit ó bakk-
ann, sem hún hafði skilið eftir,
og siðan á þann, sem hún hafði
einmitt tekið af skrifborðinú.
Blanche vissi ekki, hvort Janc
ha-fði litið til hennar eða ekki
— það hafði aðeins komið ein-
hver lireyfing á þung augnalok
hennar en ekki meira. Svo var
eins og Jane hefði tekið skyndi-
lega ákvörðun, því að hún sneri
allt í -einu við og gekk að baklc-
anum á borðinu. Blanche leit i
skyndi undan, þegar hún gerði
það.
Hún bærði jafnvel ekki á sér,
þegar fótatalc Jane var liorfið
niður stigann, og allt var orðið
hljótt aftur. Hún vissi, að hún
yrði fyrr eða síðar að líta í átt-
ina til skrifborðsins, svo að hún
afréð að gera það strax.
Rétt sem snöggvast var hún svo
undrandi, að hún gat aðeins star-
að. Hún hafði verið við þvl búin,
að við henni mundi blasa ein-
hver hrottalegur viðbjóður, að
hún var nokkur andartök að átta
sig ó því, að það, sem liún horfði
ó, var ekkert annað en venjuleg-
ur morgunverður, steikt egg,
appelsínusafi, smurt, glóðað
22 — VIKAN 40. tbl.