Vikan - 03.10.1963, Qupperneq 43

SKÓGARELDUR.
Framhald af bls. 21.
Án þess að gefa BS nokkurn
gaum þaut Eileen inn í turn-
herbergið, en brennuvargurinn
var snarari í snúningum. Hann
hrinti stúlkunni til hliðar og
sleit símaleiðsluna frá veggnum.
Síðan greip hann i annan hand-
legg Eileenar og dró hana með
sér út á pallinn. Hún streittist
á móti, en i höndum BS var
hún eins og barn.
— Við skulum horfa saman
á eldinn, sagði hann og þrýsti
lienni upp að handriðinu.
— Ef hann ýtir mér fastar,
steypist ég út fyrir, hugsaði
Eileen og hélt sér dauðahaldi í
handriðið.
Það var eins og hann læsi
hugsanir hennar. — lvg ætla
ekki að drepa þig, sagði hann,
— en við skulum liorfa saman
á eldinn. Mér þykir gaman að
liafa einhvern hjá mér.
Hún starði á hann. Augu
hans gljáðu, og andlitið var
blautt af svita. — Þér — þér
kveiktuð í, stamaði hún.
Hann brosti. — Vissuð þér það
ekki?
— Hann er brjálaður, hugs-
aði hún. Upphátt bætti liún við:
— Við verðum að gera miðstöð-
inni i Vancouver aðvart. Að
nokkrum minútum liðnjum
stendur allt nágrennið í björtu
báli.
Hún reyndi enn að losa sig,
en hann hélt henni traustatök-
um. Nú gnæfðu eldtungurnar
upp fyrir trjátoppana, en ennþá
var þó ekki hægt að sjá þær
frá næsta turni. Vörðurinn þar
hafði heldur enga möguleika á
að aðvara miðstöðina i Vancou-
ver, eftir að tæki Eileenar var
eyðilagt.
— Sjáðu, sagði hann og sleikti
út um. — sjáðu hvað það logar
vel!
Hún. æpti upp yfir sig: —
Þér eruð brjálaður, þér eruð
brjálaður!
Og skyndilega sparkaði hún af
af öllu afli i sköflunginn á hon-
um. Hann beygði sig veinandi
og sleppti henni. Á næsta and-
artaki var hún á leið niður
stigann. Hann elti hana.
— Vertu kyrr! æpti hann —
Við skulum horfa saman á eld-
inn!
'Stiginn var í ótal beygjum,
og i einni beygjunni missti hún
fótanna. Hún baðaði út hönd-
unum — fingurnir . snertu liand-
riðið, en náðu ekki taki á því.
Þvinæst fann hún til nístandi
sársauka i þunnvanganum. Svo
sortnaði henni gersamlega fyrir
augum.
Það var ein símadaman á
miðstöðinni i Vancouver, sem
fékk grunsemdir um, að ekki
væri allt með felldu i turni 29.
í meira en klukkutíima hafði
hún árangurslaust reynt að ná
sambandi við hann, og um eitt-
leytið fékk McDonald skipun um
að fara á loft. Hann fylgdi
strandinni nokkurn spöl áður
en hann beygði inn yfir skóga-
flæmin. Vélin var í aðeins rúm-
lega hundrað metra hæð yfir
trjátoppunum. Úr þeirri hæð
voru flugmennirnir vanir að ráð-
ast til atlögu við skógareldana.
Á fáum sekúndum var liægt að
hella mörgum þúsundum litra af
vatni yfir logana. McDonald og
varaflugstjórinn sáu eldinn sam-
tímis.
— Guð minn góður, hraut út
úr Pope, eldurinn er nærri kom-
inn i turninn!
Skógurinn liafði að visu verið
ruddur á litlu svæði umhverfis
turninn, en í slíkum þurrki
brann jafnvel þunnt mosalagið
á klöppunum. Turninn, sem var
úr tré og tjargaður, hlut því að
standa í ljósum loga á næsta
andartaki.
— Það stendur karlmaður á
pallinum, hrópaði varaflug-
stjórinn og benti niður.
— Karlmaður, þaut eins og
elding i gegnum heila Mc Don-
alds, — Hvað er karlmaður að
gera í turninn til Eileenar
Ferrer?
Upphátt kallaði hann: •— Ver-
ið tilbúnir að sleppa!
Skógareldurinn geisaði nú
undir þeim, og gífurlegir reykj-
arbólstrar stigu upp í loftið,
scm titraði í hitanum. Þegar
flugvélin var beint yfir staðn-
um, lauk áhöfnin upp vatns-
geymunum. Vatnið skall niður
eins og risavaxin sleggja og
skók turninn eins og jarð-
skjálfti. Mold og smásteinar
þeyttust i loft upp, og eld-
tungurnar hörfuðu hvæsandi.
— Það mátti ekki seinna vera,
umlaði varaflugstjórinn.
McDonald svaraði ekki, en
sneri flugvélinni og lækkaði
flugið á ný. Þegar flugvélin hafði
losnað við vatnið, hafði hún
hækkað skyndilega á lofti, og
nú grillti áhöfnin aðeins i turn-
inn í reykhafinu.
— Við verðum að komast að
þvi hver karlmaðurinn er og
livað hann er að gera i turn-
inum, hugsaði McDonald.
Varaflugstjórinn virtist lesa
hugsanir hans. Hann hnippti í
McDonald. — í morgunfréttun-
um var lýst eftir brennuvargi.
Hann hafði brotizt út úr fang-
elsinu í Onoway, og það er
aðeins í nokkurra mílna fjarlægð
frá turninum.
McDonald hrukkaði ennið —
G>at skeð að maðurinn þarna
niðri væri enginn annar en
brennuvargurinn? Ef svo skyldi
vera, var unga stúlkan í bráðri
lífshættu. Reykjarbólstrarnir
viku hægt til liliðar er flugvél-
in þaut drynjandi yfir turninn.
VIKAN 40. tbl. — 43