Vikan - 10.10.1963, Blaðsíða 28

Innritun: Sími 20565.
Námsgreinum fjölgar.
Flokkar við allra hæfi,
aðeins fimm í flokk.
1. Venjuleg 6 vikna námsskeið.
2. Sérstakir tímar fyrir konur,
sem vilja megra sig.
3. Snyrtinámsskeið.
Kennslu annast fegrunarsér-
fræðingnr með prófskírteini
frá Lancome í París.
4. Sérstakur flokkur fyrir
telpur á aldrinum 11—13 ára.
SCHNDHLE
CADILLAC
ÁRGERÐ 1948.
Framhald af bls. 15.
Pepe tók við pappírnum, at-
hugaði þá og lét sem hann gæti
lesið það, sem þar var skráð.
Um leið vék undrunin úr svip
hans fyrir heiftarlegri gremju.
„Sé þetta satt,“ hreytti hann út
úr sér, „skipa ég þér að fara
tafarlaust með þetta bölvað bíl-
ræksni út af mínu svæði.‘‘ Hann
spratt á fætur og tók að sveifla
örmum og pata, um leið og hann
hvæsti milli samanbitinna tann-
anna. „Bölvað magueybóndafífl-
ið þitt — þú, sem þykist rækta
akra á berum klettunum! Hvað-
an kemur þér réttur til að eign-
ast bíl? Var það kannski ekki
ég, sem einn gerðist til að rétta
þessum fábjána hjálparhönd?
Var það ekki ég, sem lagði á mig
það ómak að ná í bílaviðgerðar-
manninn hingað? Var það ekki
ég, sem lofaði honum að láta
bílinn standa hérna á mínu
svæði?“ Hann spýtti fyrirlitlega
um tönn og hvarf inn í skúrinn.
Miguel hélt með næstu áætl-
unarferð til Taxco. Þó að farið
kostaði ekki nema sex peos,
voru það mikil fjárútlát fyrir
hann. Þegar til Taxco kom, tók
hann sér þar sæti á bekk og fór
í skóna, og spurði síðan til veg-
ar að oficina de tránsito. Sú
skrifstofa reyndist til húsa í
stórri byggingu í grennd við
dómkirkjuna. Miguel tók ofan
hattinn, þegar hann gekk þar
inn.
Honum var vísað inn á bið-
stofu. Og þar sem þeir þarna
vissu sig hafa allt vald í hönd-
um sér gagnvart honum, sem
ekkert var og engu réði, létu
þeir hann kenna á því, svo að
hann varð að bíða lengi. Loks
var hann kallaður inn í skrif-
stofu, þar sem akfeitur náungi
sat við borð og spurði hann um
erindið. Miguel sagði til sín,
kvaðst vera með skjöl, sem hann
þyrfti að láta skrásetja á sitt
nafn og dró loks upp pappírana.
Sá akfeiti tók við þeim, leit
fyrst á þá og síðan á Miguel,
furðu lostinn.
„Öldungis ómögulegt," sagði
hann.
„En, senore, þetta er satt og
rétt ..."
„Fölsun,“ sagði sá feiti, „aug-
ljós fölsun!“
Miguel maldaði í móinn og
kvað pappírana ófalsaða, og
þannig þrefuðu þeir góða stund.
Það leyndi sér ekki, að embætt-
ismanninum fannst með öllu ó-
hugsandi, að svo vesæll og fá-
tækur bóndi gæti hafa komizt
yfir slikan dýrgrip; hann fann
þessháttar furðu bókstaflega
engan stað í heimi síns raun-
veruleika. Loks lét hann þó
undan og fékk Miguel einhver
eyðublöð til útfyllingar.
Það var komið framundir
kvöld áður en allri þeirri skrif-
finnsku var lokið. Það var með
naumindum, að hann komst inn,
áður en skrifstofunni var lokað,
og gat afhent þar öll plöggin.
Sá feiti skrifaði eitthvað í feikn-
mikinn doðrant, spurði enn
nokkurra spurninga, og var ber-
sýnilega enn bálreiður yfir þessu
öllu saman. „Fjörutíu pesos,“
sagði hann.
Miguel vissi ekki hvaðan á
sig stóð veðrið. „Ég á ekki fjöru-
tíu pesos í eigu minni,“ stamaði
hann.
„Datt mér ekki í hug,“ öskr-
aði sá akfeiti og skellti flötum
lófanum ofan á eyðublaðahrúg-
una. „Sagði ég ekki einmitt, að
þetta gæti ekki átt sér stað,“
hrópaði hann um leið og hann
hallaði sér aftur á bak í stóln-
um og leit sigri hrósandi í kring-
um sig, en var svo óheppinn, að
allir starfsmennirnir voru farn-
ir, og gátu því ekki borið vitni
þessum sigri hans. „Þessi vell-
ríki náungi, eigandi að bíl, sem
er að minnsta kosti 10.000 pesos
virði, á ekki svo mikið sem 40
pesos í eigu sinni.‘‘ Að svo mæltu
vöðlaði hann öllum hinum út-
fylltu eyðublöðum saman og
stakk þeim í pappírskörfuna.
Þá nótt svaf Miguel á bekk úti
á torginu og hélt svo heim til
sín í býtið morguninn eftir. Hann
sá að hreyfillhlutunum og öðru
lauslegu hafði verið fleygt inn
í aftursætið í kadiljáknum, sem
síðan hafði verið ýtt af torginu,
út á götuna. Miguel kleif inn í
framsætið, settist undir stýrið
og starði út um framrúðuna. Þó
að mælaborðið, stillamir, rof-
arnir og allt það, væri honum ó-
skiljanlegur leyndardómur, sá
hann sig engu að síður í anda
aka þessu glæsilega farartæki
hratt og fimlega um bæinn, fjall-
vegina, göturnar í Taxco —•
kannski um breiðstræti sjálfrar
höfuðborgarinnar, því ekki það?
Vondjarfur og ákveðinn hélt
hann síðan áfram upp í fjöllin,
og síðasta spölinn tók hann þá
ákvörðun að selja múldýrið til
að komast vfir það fé, sem hann
v^nghagaði um.
Hann skýrði Estrellu frá þess-
ari ákvörðun sinni um kvöldið,
þegar hún var að steyta kom í
flatbrauðið handa þeim. Hún
laut vfir steinmortélið og svaraði
honum orði og orði: ,.Já“, eða:
,,Já. múldýrið‘‘, eða „Ég skil‘“.
Og þegar hann tók sér einu sinni
málhvíld, spurði hún: „Hvað
heldurðu annars að við getum
feneið fyrir múldýrið?“
,,Ég veit ekki“, svaraði hann.
„Tvö hundruð pesos, alltaf það“.
Og enn eftir nokkra þögn: „Jæja
kannski ekki nema hundrað og
fimmtíu. En alltaf það, sem með
þarf.“
„Auðvitað", sagði hún. „Og
við getum horið maguey-komið
til myllunnar og heim aftur —
það ætti ekki að vera svo erfitt“.
Það varð stundarþögn. „Og svo
er það ökuskirteinið, er það
ekki En það er kannski ókeypis“.
„Varla. En það getur ekki ver-
ið dýrt; það held ég ekki“.
„Gott,“ sagði hún. „Og þú
heldur að Pepe, vinur þin, taki
ekkert fyrir að kenna þér að
aka?‘‘
Miguel minntist fjandsam-
legrar framkomu þessa „vinar“
;sins, og eins rifjaðist það upp
fyrir honum, að Pepe kunni alls
ekki að aka bíl, og hann lét því
ósvarað, en vann um stund þegj-
andi og af kappi. „Það er þó
kostur, þegar allt kemur til alls,“
hóf hún loks máls á ný, „að það
var Diosdado sjálfur, sem vann
skemmdarverkið á bílnum, svo
að hann getur ekki krafizt neins
fyrir að bæta úr því“.
„Hvað?‘ spurði Miguel. Hann
stóð á fætur, gekk út að girðing-
unni og horfði upp í fjöllin
drykklanga stund. Síðan gekk
hann heim að kofanum og nam
staðar á þröskuldinum. „Ég held
að það sé kannski ekki svo nauð-
synlegt þegar allt kemur til alls
að selja múlúdýrið“, sagði hann.
„Við látum það að minnsta kosti
bíða þangað til við sjáum hvernig
þetta verður'.
„Þú heldur að það sé hyggi-
legt?“ varð Estrellu að orði.
Þegar hann kom í bæinn dag-
daginn eftir komst hann að raun
um að bíllinn hafði snúið beztu
vinum hans og kunningjum til
óvildar og fjandskapar við hann.
Pepe var ekki einn um það, að
líta hann illum augum, þegar
hann gekk að bílnum, það gerði
allur slæpingjahópurinn á torg-
inu. Erindi hans í bæinn að þessu
sinni, var að fá einhverstaðar
40 pesos að láni, eitt pesos héma
og annað þarna, en nú þóttist
hann sjá að þýðingarlaust mundi
að reyna það.
Hann komst líka að raun um að
César lá sofandi í framsæti kadil-
jáksins. César þessi var mágur
bæjarstjórans, og þessvegna lög-
regluþjónn bæjarins. Hann var
ágjarn, voldugur og ágengur —
náungi, sem enginn þorði að
spauga við. Það var að minnsta
kosti áreiðanlega ekki neins góðs
viti, að hann skyldi hafa gert sér
svefnból, þarna í kadiljáknum.
Miguel komst líka að raun um
það, þegar César loks brá blundi
með geispum miklum og allskon-
ar háværum búkhljóðum.
„Einmitt það, já,“ rumdi í hon-
um. „Þú ert þá kominn. Ég hef
þeðið eftir þér í allan morgun ...
Hann þrölti með erfiðismunum út
úr bílnum. „Ég á það meira að
segja líka þér upp að unna, að
ég hef orðið að vaka 1 alla lið-
langa nótt“.
„Hvernig má það vera?“ spurði
Miguel.
César sparkaði í annað fram-
hjólið. „Hvað heldurðu að
barðinn haldist lengi á þessu
hjóli, þegar þú lætur þílinn
28 — TIKAIT 41. tbi.