Vikan - 07.05.1964, Blaðsíða 18

Sæmilegt
dagsverk
geta komið vel ásamt, hald-
ið þér það ekki?“ svaraði
hann í sama tón.
„Swann . .
Swann gat ekki að sér
gert, að honum brá enda
þótt hann hefði mikið vilj-
að til þess gefa, að hann
hefði hvergi látið sér
bregða eins og á stóð; en
hann komst ekki hjá því —
hrjúf skipunarrödd yfir-
boðarans stóð í svo gagn-
gerri mótsögn við upphaf
þessa hugljúfa ævintýris.
Röddin var að sjálfsögðu
Bryce yfirbryta, sem stóð
þarna frammi á ganginum
og, hvessti á han augun.
Stúikunni hafði ekki brugð-
ið síður en honum sjálf-
um við þessa óvæntu og
vægast sagt, óþægilegu
truflun; hún sá að sjálf-
sögðu augnaráð yfirbrytans
og að hverjum það beind-
ist, gerði sér að sjálfsögðu
grein fyrir hreimnum í
rödd hans, hlaut því að
ieggja saman tvo og tvo
og gat ekki verið í neinum
vafa um útkomuna. Swann
reyndi að bjarga því sem
bjargað varð með kæru-
leysislegu glotti. „Afsakið
andartak“, sagði hann við
stúlkuna um leið og hann
hvarf fram á ganginn og
lokaði klefadyrunum; sneri
sér síðan að yfirbrytanum,
reiður og skömmustulegur
í senn.
Bryce yfirbryti var líka
reiður. „Hvern fjandann
sjálfan ertu að flækjast
hérna?“ þrumaði hann. „Þú
hlýtur þó að gera þér grein
fyrir að slíkt er alvarlegt
brot á reglunum“.
„Ég var að hjálpa henni
við að opna ferðatöskuna",
svaraði Swann bryti þver-
móðskulega.
„Það er í verkahring
þernunnar", sagði Bryce.
„Þér er fjandans nær að
sinna þínu starfi. Og það
er svo sannarlega tími til
þess kominn, að þú gerir
þér það ljóst. Var þér ekki
sagt að hafa samband við
mig strax þegar þú kæmir
um borð?“
„Ég var á leiðinni".
„Það eru fullar tíu mínút-
ur síðna þú komst um borð.
Og það getur ekki tekið
þig neinar tíu mínútur, að
ganga frá borðstokknum til
skrifstofu minnar. Það fer
ekki hjá því, að þú lendir
í alvarlegum vandræðum,
ef þú heldur þessu áfram.
Þér hefur að minnsta kosti
þegar verið sett viðvörun
af hálfu áhafnarstjórans".
„Allt í lagi“.
„Svaraðu kurteislega,
fyrir alla muni. Þú hagar
þér eins og orðhvatur skóla-
18
strákur, svei mér þá“.
„Láttu mig þá einhvern-
tíma í friði“, svaraði
Swann bryti hranalega um
leið og hann ruddist fram-
hjá honum, og lét sig engu
skipta, þó að hann kæmist
ekki hjá að ýta ónotalega
við yfirmanni sínum. „Þið
hundeltið mig, leitið alltaf
uppi eitthvað, sem þið get-
ið fundið mér til foráttu.
Leggið mig í einelti . . .
það er rétta orðið“.
„Gættu að hvað þú segir,
maður! Þú ert ekki lagður
í einelti fyrir annað en það,
að þú stendur ekki í stöðu
þinni, skilurðu“. Og þegar
Swann virtist ætl'a að
halda á brott, bætti hann
við. „Bíddu, andartak . . .“
„Hvað nú?“
„Bjallan á varðtöflu
þinni hefur hringt að
minnsta kosti í fimm mín-
útur. Hvers vegna hefurðu
ekki svarað?“
„Mér var sagt að hafa
samband við þig“, svaraði
Swann af sömu þver-
móðsku. „Ekki get ég gert
hvorttveggja í senn, eða
hvað?“
„Hvað varstu þá að
flækjast hérna?“
„Það er skylda mín að
gera farþegunum dvölina
um borð sem þægilegasta“,
svaraði Swann ögrandi. „Er
það ekki einmitt það, sem
þú ert stöðugt að brýna
fyrir mér. Og þegar ég
kem þar að, sem ung stúlka
á í vandræðum með ferða-
töskuna sína . . .“
Bryce yfirbryti virti und-
irmann sinn fyrir sér með
greinilegri vanþóknun.
„Þér hefur þegar verið sett
viðvörun. Haldir þú þannig
áfram, verður þú ekki
mosagróinn í starfinu. Ég
þoli þér ekki þessa fram-
komu öllu lengur, piltur
minn. Farðu nú til vinnu
þinnar, snakaðu þér úr
regnkápunni og svaraðu
bjöllukallinu þegar í stað“.
„Já, herra minn“. Swann
hélt leiðar sinnar. Þegar
hann var kominn úr aug-
sýn yfirbrytans, tók hann
að blístra og glotta. Þetta
með.stúlkuna var ekki svo
mikilvægt. Verkefni það,
sem McTeague hafði falið
h'onum, var aftur á móti
mjög mikilvægt. Og það
leit út fyrir að honum ætl-
aði að verða þar vel ágengt.
Bjöllukallið var frá klefa
B.19 —• afskekktum klefa,
og eins langt frá sjó og
hugsanlegt var um borð í
skipi. Areiðanlegasti ódýr-
asti einmenningsklefinn,
sem völ var á.
Swann drap á dyr, og
spurði sjálfan sig hvernig
hann mundi líta út, náung-
inn, sem hafði hreiðrað
þar um sig. Ogilvie, hét
hann, C. Ogilvie, stóð á
farþegaskránni; sennilega
gamall skozkur nurlari,
sem lifði eingöngu á höfr-
um og raulaði stöðugt
„Annie Laurie“ fyrir munni
sér, hvar sem hann fór.
„Kom inn .. kom inn ...“
Þetta var gamall öldung-
ur ákaflega væskilslegur,
nostursamlega vel til fara,
með einglyrni og rauðan
silkiborða bundinn í það.
Hann sat á rekkjustokkn-
um, skrifaði af kappi, leit
ekki einu sinni upp, þegar
Swann brtyi opnaði hurð-
ina.
„Voruð þér að hringja?“
spurði Swann bryti, sem
gat ekki með neinu móti
fellt sig við, að gamlir,
væskilslegir öldungar, sem
bjuggu í slíkum klefa sem
þessum, væru með ein-
hvern hofmóð. Og það var
ekki laust við að þess gætti
nokkuð í rödd hans, þegar
hann spurði.
Öldungurinn lauk við
setninguna, sem hann var
að skrifa. Leit síðan upp.
„Já“, svaraði hann og
röddin var lág og þyrrk-
ingsleg. „Ég var að hringja,
og nú er svo að sjá, sem
hringingunni hafi verið
svarað — loksins. Það vill
svo til, að mig vantar skrif-
pappír. Og hafi þjónustu
við farþegana með skipum
þessa félags ekki hrakað
því meir frá því ég tók mér
far með einu þeirra síðast,
þá mun skrifpappír eiga að
fyrirfinnast í hverjum
klefa, farþegunum til
frjálsra afnota".
Hann virti Swann fyrir
sér, eins og hann áliti hann
sökudólginn, sem bæri
ábyrgðina á þessari van-
rækslu, og það meira að
segja ákaflega lítilmótleg-
an sökudólg. Nei, nú er
nóg komið, hugsaði Swann
með sér, og horfði á þenn-
an reiða, væskilslega öld-
ung með gremjublandinni
fyrirlitningu; þennan fá-
vísa, roggna öldung, s$m
hélt að maður, sem bjó í
slíkum klefa, gæti gert
kröfur. Hann svaraði ásök-
unum hans engu, beið
átekta. Og hann þóttist sjá,
að hann mundi ekki þurfa
að bíða lengi.
Eftir andartak tók öld-
ungurinn enn til máls. „Ég
kann því illa, að ég sé lát-
inn bíða. Og ég þarf að
skrifa nokkur áríðandi bréf,
áðru en póstafgreiðslunni
er lokað“.
,,Það vill svo til, að það
er sérstök skrifstofa til
þeirra afnota fyrir farþeg- f
ana, og þar er nógur skrif-
pappír", svaraði Swann.
„Þér hefðuð getað leitað
þangað“.
„Vjeit ég það“, svaraði
herra Ogilvie snerrinn. „En
það vill svo til, að ég vil
skrifa sendibréf mín í ein-
rúmi“. Hann virti Swann
fyrir sér, réttara sagt
mældi hann augum. „Er j
yður ekki kennt að segja,
„herra minn“ um borð í
þessu skipi?“
„Jú, þegar það á við“.
„Ég er herra Ogilvie“,
mælti öldungurinn. „Ég er
herra Charles Ogilvie. Og
ég er slíkri framkomu
óvanur. Eigi okkur að koma
ásamt, þá . . .“
„Það er alls ekki víst, að
okkur komi ásamt . . .“
Herra Charles Ogilvie,
spratt á fætur. Hann var
ekki nema fimm fet á hæð,
en þessi fimm fet titruðu
og skulfu af reiði. „Ég kæri
yður tafarlaust“, tilkynnti
hann.
Swann skellti hurðinni
harkalega á hæla sér. Bjall-
an tók að hringja viðstöðu-
laust og skrækur hljómur
hennar elti hann fram
ganginn. Hann glotti. Það
var einmitt þetta, sem hann
hafði verið að fiska eftir.
Tíu mínútum síðar stóð
hann í skrifstofu yfirbryta.
Tom Renshaw var líka
staddur þar; Swann gerði
ráð fyrir að hann hefði
verið kallaður þangað í
skyndi sem vitni að vænt-
anlegum átökum. And-
rúmsloftið var magnað ann-
arlegri spennu, jafnvel
áður en Swann steig inn
yfir þröskuldinn, og það
varð sízt til að draga úr
henni, þegar hann tók að
svara spurningunum, sem
hvinu við eyru honum eins
og byssukúlur.
Og enn einu sinni virtist
allt ætla að ganga sam-
kvæmt áætlun. Það leit út
fyrir að honum mundi veit-
ast auðvelt að leika þetta
hlutverk; það var eins og
hvert skref, sem hann
hlaut ósjálfrátt að taka eins
og allt var í pottinn búið,
væri skref í áttina að því
marki, sem McTeague hafði
sett honum.
„Það er svo að sjá, sem
þú hafir ekki tekið mikið
mark á viðvörun minni“,
sagði Bryce yfirbryti.
„Hvað var það, sem þér
sögðuð við herra Ogilvie?"
„Já, hann“, Swann glotti.
„Það gamla fífl. Minnir
mann á Danny Kay —
nema hvað hann er alltaf
hundrað árum eldri. Ég
Framhald á bls. 30.
— VIK.AN 19. tlil.