Vikan - 07.05.1964, Blaðsíða 20

Caroline Gayrner setti síðustu b'-eiku
rósina í bláa og hvíta vasann og gekk
nokkur skref aftur á bak til þess að dást
að árangrinum. Dásamlegt! Hún hafði
alltaf vitað, að hún gat raðað hlómum
eins vel og hver önnur kona, eins vel og
Evie, hefði hún aðeins nóg af blómum.
Henni varð hugsað til víðáttumikilla og
vel hirtra blómabeðanna á Langley og
stóru blómaskálanna, sem Evie var vön
að setja í forstofuna og dagstofuna, og til
blómaskreytingarinnar á matborðinu.
Fred dáðist alltaf að blómum hennar Evie.
Caroline hafði oft þurft að minna sjálfa
sig á, að það bar ekki vott um góða skap-
gerð, að taka hrós um annan sem last um
sig sjálfa. í London voru blómin svo dýr
og stóðu svo stutt; íbúðin var líka svo
lítil að allt stærra en fjóluvöndur hefði
verið fyrir.
Undarlegt var það, eftir öll þessi ár,
hegar Fred var dáinn, Evie orðin sjúkl-
ingur og bláfátæk og búið að breyta
Langley í heimili fyrir vangefin börn,
að enn skyldi hún finna til kalans. Öfund
og minnimáttarkennd settu spor sín í
óharðnaðan huga og þau stóðust tímans
tönn, eins og mynd Victoriu drottningar
á slitnum penny.
Hún leit í kringum sig í gestaherberg-
inu til að fullvissa sig um að allt væri
tilbúið — fyrst með gagnrýni, en síðan
viðurkenningu. Það var glæsilegt og þægi-
legt miðað við það bezta og borið saman
við sjúkrahússherbergið . . .
Hún hugsaði sér enn einu sinni hina
Hvernig gat hún sannaS þeim
öllum, að hún væri jafn mikils virði
og hin fagra systir mannsins hennar
- jafndugleg og sjálfstæð - sannað
að hann hefði náð í gott kvonfang?
velkomin
heim-
eviei
smásaga efftir
norali loffts
stóru stund; heyrði sjálfa sig segja: „En Evie, þú veizt að þú ert alltaf velkomin
til mín!“ Sjá tignarlegt andlit Evie með arnarnefinu fá á sig svip, sem náttúran
hafði aldrei ætlað því — svip ámátlegs þakklætis. Þá mundi hún hugsa: Mér
hefur tekizt bað, loksins gat ég hefnt mín.. - Það hafði tekið fjörutíu ár, hún
hafði verið átján ára þegar hún giftist Fred, bróður Evie, og Gaymer fjölskyld-
an hafði lagt sig fram að gera það bezta úr þessu, sem greinilega voru hræði-
leg mistök. Fred var gáfnaljós fjölskyldunnar, yngri sonurinn, sem forsjónin
hafði útvalið til að komast áfram í heiminum, og nú hafði hann kvænzt dóttur
veitingakonu, aðstoðarstúlku í kjólabúð — og alveg að ástæðulausu. Það kom í ljós,
að eftir þriggja mánaða meðgöngutíma missti hún fóstur.
Samt sem áður, hafði hún gert sitt gagn, hugsaði hún. Það var alltaf hægt að
kenna henni — og henni var alltaf kennt um, vissi hún — að Fred komst ekki
áfram í lífinu eins og til stóð. Þau gátu sagt, að hún hefði dregdð hann niður,
að ef hann hefði ekki kvænzt svona ungur, ef hann hefði átt konu, sem hefði
verið honum hjálp . . .
Var það satt, eða var það aðeins til í hennar huga? Þau höfðu alltaf verið
vingjarnleg við hana. Ef til vill svolítið of vingjrnleg, eins og alúðlegt fólk
lætur mest með ljótasta hvolpinn í hvolpahópnum, eins höfðu þau alltaf komið
saman áðirr og sagt: „Við verðum að gæta þess, að særa ekki Caroline". Það
var oft eftix heimsóknir á Langley, líka eftir að Evie hafði gift sig og var orðin
húsfreyja þar, að Caroline hafði fundizt sem hún væri andlega vangefin eða
eins og hana vantaði útlimi eða annað augað.
Þótt undarlegt megi virðast, var aðdáun samtvinnuð þessum óþægilegu tilfinn-
ingum og mótþróa hennar. Hún elskaði þau öll, blíðlega ísjakann hana móður
hans, glæsilegan, gamlan föður hans —■ hún var viss um að hann hefði verið
hundur í fyrra lífi! — Þægilegan og traustan eldri bróðurinn, sem alltaf var
önnum kafinn, og Evie. O, Evie mest af öllum. Evie, sem var svo falleg, svo hugsun-
arlaus og full sjálfstrausts, sem alltaf hafði rétt fyrir sér í öllu. En gat hún
munað hvert smáatvik frá brúðkuapi Evie, sem staðið hafði rúmum fjórtán
mánuðum eftir fljótfærnislegt og óhátíðlegt brúðkaup hennar sjálfrar á borgar-
skrifstofunni í Cambridge. Öll sögðu þau hvað eftir annað „Vesalings, vesalings,
vesalings Caroline“, en Evie var gift eins og prinsessu sæmdi og leit út eins og
ein slík.
Horfinn heimur. Gamla fólkið dáið, eldri sonurinn féll í stríðinu, ekkja hans
giftist aftur og flutti til Kenya, Fred dáinn fyrir átján árum, og enn gat hún
varla þolað að hugsa um það. Hann hafði komið inn klukkan sex, eins og hann
var vanur, og kvartað um verk fyrir brjóstinu, meltingartruflanir, hafði hann
sagt, klukkan níu var hann látinn af kransæðastíflu.
Öllum til undrunar — því að hann hafði aldrei verið sérlega hagsýnn, hugsaði
hún -— hafði hann átt dálitla líftryggingu, fimm þúsund pund. Til þess að hafa
ofan af fyrir sér og reyna að gleyma sorginni og einmanaleikanum setti hún kjóla-
búð á stofn, því að í því efni hafði hún dálitla reynslu. Staðarvalið hafði heppnazt
vel, bví að hún settist að í verzlunarbæ mitt í frjósömu héraði með efnuðum
bændum, bar sem eina verzlunin, sem fyrir var í borginni var stofnsett árið
1774 og seldi fatnað, sem á engan hátt fylgdi tízkunni. Bændakonurnar höfðu
farið inn til London til að kaupa sér föt hingað til.
Verzlunin dafnaði vel, að sumu leyti vegna þess að hún hafði vit á fötum og að
2Q — VIKAN 19. tbl.