Vikan - 07.05.1964, Blaðsíða 34

RESTAURANT
NAUST
Ef þér viljíð veita
yður og gestum yðar
úrvals máltíðir,
fullkomna þjónustu
og hlýlegt umhverfi
þá veljið þér
örugglega NAUSTIÐ
• 7
-BTMPOÖTU - REYKjAVIKV
heldur neitt aðalatriði. Aaðlatrið-
ið er það, að starfskipuninni
verður ekki breytt á síðustu
stundu. Það er kannski ekki neitt
ákvæði um það í reglugerðun-
um, en það er að minnsta kosti
hefð, og það er ein af kröfum
okkar, að því verði ekki breytt,
herra skipstjóri".
Blacklock skipstjóri virti hann
fyrir sér. „Þið gerði margvísleg-
ar kröfur og viljið fá mörgu
breytt. Látum okkur nú sjá hvað
það er, sem þið leggið mesta
áherzlu á — já, það er auðvitað
það, að þið getið haldið fund-
inum áfram, er ekki svo?“
„Já, herra skipstjóri". Það
leyndi sér ekki að þetta kom
Swann á óvart.
„Svo að þið getið gengið í
land?“
„Það verður borið undir at-
kvæði“, sagði Swann. „Við förum
lýðræðislega að öllu. Verði það
samþykkt með meirihluta
greiddra atkvæða, þá gerum við
það. Það er okkar réttur, ef ekki
verður orðið við kröfum okk-
ar . . .“
Það varð nokkur þögn. Black-
lock skipstjóri fann að örvænt-
ingin var ekki langt undan. Enn
varð engu um þokað. „Góðvon"
lá við landfestar, klukkan var
tuttugu mínútur gengin í sex og
sjávarföllunum í ármynninu varð
ekki frestað. Allt var að komast
í sjálfheldu.
Yfirbrytinn varð einmitt til
þess að minna þá á þessa sjálf-
heldu tímans. „Afsakið, herra
skipstjóri, en ef þetta tekur ekki
meir til mín, þá verð ég að fara
og ljúka nauðsynlegum undirbún-
ingi fyrir kvöldverðinn“.
Skipstjórinn var honum þakk-
látur. Það var eins og hann teldi
það með öllu útilokað að brott-
för skipsins gæti tafizt, þrátt fyr-
ir þessa árekstra. Hjá honum
gekk allt sinn vanagang.
„Gerið svo vel, Bryce. Látið
okkur ekki tefja tímann fyrir
yður“, svaraði Blacklock skip-
stjóri.
„Og Swann . . .“
„Því miður er mál hans ekki
útrætt . . .“ sagði skipstjóri. Og
þegar yfirbrytinn var farinn,
sneri skipstjóri sér að Swann,
sem stóð nú einn uppi. „Það er
svo að sjá, sem yfirbrytinn
reikni með því, að látið verði
úr höfn“, sagði hann.
En kjarkur Swanns virtist með
öllu óbrotinn, þó að hann stæði
einn síns liðs gagnvart andstæð-
ingum sínum. Hann setti upp
hæfilegan lítilsvirðingarsvip, þeg-
ar skipstjóri minntist á yfirbryt-
ann, rétt eins og sá maður væri
með öllu áhrifalaus í þessu máli.
„Hann um það . . . leyfist mér að
fara, herra skipstjóri?“
„Nei“, svaraði skipstjóri. „Við
skulum ræða saman í fullri al-
vöru, eins og maður við mann,
án þess nokkur vitni komi til“.
Swann varð litið þangað sem
Calderstone iávarður stóð. „Það
fer nokkuð eftir því, hvað þér
kallið vitni“, sagði hann.
„Calderstone lávarður er for-
seti skipafélagsins", mælti skip-
stjóri kuldalega. „Að sjálfsögðu
hefur hann fullan hug á að skip-
ið leggi úr höfn — en hann verð-
ur ekki talinn vitni í þeim skiln-
ingi, sem þér eigið við“. Skip-
stjóri flýtti sér að hverfa frá því
viðkvæma atriði. „Það lítur út
fyrir að þér teljið yður geta kom-
ið í veg fyrir að skipið láti úr
höfn?“
Swann forðaðist bein svör.
„Verði ekki gengið að sanngjöm-
um kröfum okkar . .
Skipstjóranum varð litið á
klukkuna. í rauninni var hún sá
aðilinn, sem erfiðast var við að
fást. „Og ef ég held yður hérna
fram yfir brottfarartíma?"
„Verði ég ekki kominn til fund-
ar aftur fyrir klukkan sex, ganga
félagar mínir í land á síðustu
mínútu; það var svo um talað.
Og verði landgangarnir teknir,
eða þeim meinað á annan hátt
að ganga frá borði, hreyfir eng-
inn okkar hendi til neins í ferð-
inni . . .“
Þar með voru öll sund lokuð.
Þó að Blacklock skipstjóri léti
ekki á því bera, komst hann ekki
hjá því að viðurkenna með sjálf-
um sér, að ósigur væri óhjá-
kvæmilegur.
Og einmitt þá gerðist það, að
Calderstone lávarður kom allt í
einu fram á sjónarsviðið.
Til þessa hafði hann haldið sig
í skugganum; nú birtist hann
þarna frammi fyrir þeim, mikill
vexti og vörpulegur, og ósjálfrátt
reis Blacklock skipstjóri úr sæti
sínu.
„Með öðrum orðum", maéilti
Calderstone lávarður, rétt eins og
hann hefði alltaf tekið þátt í við-
ræðunum, „þér eruð staðráðinn
í að koma í veg fyrir að skipið
láti úr höfn, hvað sem það kann
að kosta?"
Swann kingdi. Þetta framígrip
lávarðsins kom honum mjög á
óvart, ekki síður en Blacklock
skipstjóra; þessu hafði hann alls
ekki reiknað með, en hann
reyndi eftir mætti að láta ekki
setja sig af laginu. „Verði ekki
gengið að kröfum okkar, þá . . .“
„Gerið þér yður ljóst að slíkt
er skammarlegt skemmdarverk,
gagnstætt allri þeirri hefð og
venjum, sem hvarvetna gilda um
farmennsku og siglingar?“
„Það er verkfall“, svaraði
Swann. „Við höfum okkar rétt“.
„Rétt? Það er stéttarsamtak-
anna að hafa eftirlit með því að
ekki sé brotinn réttur á ykkur,
— VIKAN 19. tbl.