Vikan - 07.05.1964, Blaðsíða 30

SÆMILEGT DAGS-
VERK
Framhald af bls. 18.
hafði sannarlega gaman af hon-
um . . .“
„Hann kvað þig hafa verið
móðgandi í orðum við sig. Hann
hefur kært þig, og ég er tilneydd-
hann vann til. Lét eins og hann
. . . jú, ég kannast við manngerð-
ina. Kominn í hundana, en vill
ekki viðurkenna það. Ég þori að
hengja mig upp á, að ég hef
meiri tekjur á viku, en hann á
mánuði. Greiðir fimmtíu pund
fyrir klefann, og krefst þess svo
að undir hann sé þjónað eins og
hann sé einhver helvískur Cald-
erstone lávarður, og það í log-
azt gat þó að hann hreyfði ekki
andmælum. Sama var að segja
um Tom gamla Renshaw. Og nú
var ekki að vita hvort heldur
yrði úr; hann var í hættu stadd-
ur og allt hans mál — það gat
eins farið þannig, að þeir sæju
enn gegnum fingur við hann,
ámálguðu það við hann einu
sinni enn að haga sér nú al-
mennilega, og yrði þá allt hans
BEINT I MARK
ur að skýra áhafnarstjóranum
frá því, nema við getum komið
á sáttum í máiinu. Þú skalt því
skýra okkur frá því sem gerðist,
eins og þú lítur á það. Varstu
ókurteis við hann? ‘
Swann hugsaði sig um andar-
tak. „Jú, ég sagði honum mein-
ingu mína, ég get ekki neitað
því, sagði hann“.
„Sagðir honum meiningu þína?“
endurtók Bryce yfirbryti furðu
lostinn. „Hvað áttu við með því?
Hvenær tókst þú upp þann sið,
að segja farþegunum meiningu
þína?“
„Ég svaraði honum eins og
andi hvelli. Nei, honum þýðir
ekki að sýna mér neinn stór-
bokkaskap, það eitt er víst“.
„Þú átt að þjóna farþegunum
eins vel og þér er unnt. Það er
þitt starf“, lagði Tom Renshaw
til málanna.
„Já, ég skal víst þjóna þeim.
Ég skal sjá um að þeir geri
hvorki að fitna né leggja af.
Þetta eru ekki annað en þorp-
arar eða fífl, það er orða sann-
ast um þá“.
Það varð þögn, hættuleg þögn
og tvísýn, hugsaði Swann með
sér. Þarna sat Bryce, í sínu versta
skapi, eins ósammála og hugs-
erfiði til einskis.
Og þarna sátu þeir, eins og
endur í þrumuveðri og höfðu
ekki hugmynd um hvað segja
skyldi eða gera skyldi, því að
þeir voru hræddir; óttuðust að
til enn meiri átaka kynni að
koma, að gengið yrði í land
og dallurinn stöðvaður. Og það
var ekki nema klukkustund upp
á að hlaupa, svo að þeir mundu
ekki hætta á neitt. Það gat því
hæglega farið svo, að Swann
mistækist, öll áætlunin færi út
um þúfur . . . Swann rétti úr
sér, hann varð að breyta um
baráttuaðferð og það á stund-
inni, annars mundi Bryce segja
sem svo: „Ég vara þig við, enn
einu sinni“, og síðan halda yfir
honum velmeinta áminninga-
ræðu og „Góðvon“ léti í haf
samkvæmt áætlun, og allir væru
ánægðir, einnig brytarnir.
Og Swann tók sína ákvörðun
og framfylgdi henni tafarlaust.
„Hvað sem öðru líður“, sagði
hann, ,,þá hef ég sjálfur kæru
að bera fram. Þið stefnið mér
hingað til að svara upplognum
ásökunum, komið fram við mig
eins og ég sé ótíndur glæpamað-
ur. Þið leggið mig í einelti -—-
það er rétta orðið yfir það.
Starfsfélagar mínir kunna þessu
illa, og ég að sjálfsögðu ekki síð-
ur“. Hann leit reiðilega á yfir-
brytann. „Geturðu sagt mér
hvers þú lætur mig gjalda? Hvers
vegna þú leggur mig í einelti?
Það vildi ég gjarnan fá að vita?“
„Legg ég þig í einelti?" Bryce,
sem var nokkuð farinn að ró-
ast, rauk nú upp eins og aska.
„Legg ég þig í eineiti?" öskraði
hann enn. „Þú mátt þakka þín-
um sæla fyrir, að þú hefur ekki
verið rekinn, og það fyrir löngu“.
„Því skyldi ég svo sem þakka
mínum sæla fyrir það?“ svaraði
Swann. „Eða ertu kannski að
hóta mér brottrekstri? Þú ættir
að reyna það . . . Er það kannski
ekki satt, að þú hafir hundelt
mig mánuðum saman? Þér er
eins ráðlegt að hætta því, ég er
búinn að fá meira en nóg af að
þú og þínir líkar þykist hafa
allt mitt ráð í hendi sér. Veiztu
hvað þú ert? Þú ert ekki annað
en verkfæri í höndum yfirmann-
anna, fótaþurrka þeirra og ann-
að ekki“.
Sparkið var hnitmiðað, enda
hafnaði knötturinn í netinu.
Bryce reis á fætur. „Nú er nóg
komið", sagði hann. Hann var
reiður, en hafði fulla stjórn á
sér og var ekki í neinum vafa
um hvað gera skyldi. „Þú kem-
ur með mér til áhafnarstjórans,
og þegar þið eruð skildir að skipt-
um, sérðu áreiðanlega eftir því
að hafa kallað þetta yfir þig“.
Swann glotti. „Þú getur sjálf-
um þé rum kennt, ef það fer
öðruvísi en þú ætlast til. Þú átt
upptökin, mundu það“.
Og nú, þegar Swann var kall-
aður á fund skipstjóra, var skap-
vonzkan honum svo sannarlega
ekki nein uppgerð lengur. Átök-
in við áhafnarstjórann höfðu ein-
göngu orðið til að herða hann
upp og auka honum kjark eins
og með þurfti. Hann hafði þeg-
ar kallað þá, sem hann vissi
fylgja sér að málum, á mótmæla-
fund og þeir voru allir mættir
og til í allt og allt hafði gengið
samkvæmt áætlun, þegar Bryce
yfirbryti kom í fylgd með varð-
manni og hvolfdi öllu við. Að
vísu hafði glósunum rignt yfir
Bryce og honum hafði verið hót-
að öllu illu ;en fundurinn fór út
um þúfur engu að síður, og
30
VIKAN 19. tbl.