Vikan - 13.05.1964, Blaðsíða 13

En hvað átti hann að segja M? Að Dr. NO hefði'sent hpnumuelraða
ávexti? Hann var ekki einu sinni viss um að þeir hefðu verlð eitr*-
aðlr, eða að þeir Siefðci komið frá Dr. NO
fyrir mér. Verið þér sælir, sir.
— Sælir, sælir. Landstjórinn
horfði á Bond hverfa út úr dyrun-
um og sneri ánægður aftur að borði
sínu. — Ungur. Ekki neitt, sagði
hann við tóma skrifstofuna. Svo
settist hann niður og talaði fáein
orð við nýlendustjórann. Svo tók
hann Times upp af borðinu og fór
að lesa um verðbréfamálin.
Nýlendustjórinn var ungur, skol-
hærður maður með björt, barnaleg
augu. Hann var einn af þessum
taugaóstyrku pípureykingamönnum,
sem stöðugt klappa á vasa sína til
þess að leita að eldspýtunum,
hrista eldspýtustokkinn til þess að
gá hvort það séu einhverjar eld-
spýtur eftir í honum, eða eru að
berja öskuna úr pípunni. Þegar
hann hafði gegnumgengið þetta allt
saman tvisvar eða þrisvar sinnum
á fyrstu tíu mínútunum, sem Bond
stóð við hjá honum, velti Bond því
fyrir sér, hvort hann næði nokkurn-
tíma reyk ofan í lungun.
Eftir að hafa tekizt ákaflega í
hendur við Bond og bent honum að
fá sér sæti, þrammaði Pleydell-Smith
fram og aftur um herbergið og klór-
aði sér á hálsinum með munnstykk-
inu á pípunni sinni. — Bond, Bond,
Bond! Bíðum við, það er að koma.
Já, nú kemur það! Það varst þú
sem komst upp um fjársjóðsmálið
hérna. Já, það var fyrir fjórum eða
fimm árum. Ég fann möppuna hérna
fyrir nokkrum dögum. Prýðisvel
gert. Þú varst klár þar! Það væri
gaman ef þú gætir komið einhverju
þvílíku af stað hér aftur. Það eina
sem þeir í stjórninni geta hugsað
sér núna, er að fara samningaleið-
ina að öilu og vera afskaplega
mikilvægir menn. Ja, það er svo
sem ósköp, sem þeir eru mikilvægir!
Þeir geta ekki einu sinni rekið
strætisvagnaþjónustu. Og kynþátta-
vandamálin! Lagsmaður Gróa, það
er miklu meira kynþáttavandamál
milli slétthærðu og hrokkinhærðu
Jamaicabúanna, heldur en milli
mín og svarta matsveinsins míns.
Samt sem áður — Pleydell-Smith
renndi sér niður í stól við borðið
sitt. Hann sat gegnt Bond og snar-
aði öðrum fætinum yfir armhvíluna
á stólnum sínum. Hann teygði sig
eftir tóbakskrús með skjaldarmerkj-
um King's College, rótaði í tóbak-
inu og tók að fylla pípuna sína —
ég ætla nú annars ekki að tefja
þig með því að þvaðra um þetta
allt saman. Vilt þú nú ekki taka
við og tefja mig. Hvað hangir á
spýtunni hjá þér? Ég skal með
ánægju hjálpa ef ég get. Ég er
alveg viss um að það er skemmti-
legra heldur en þetta, sagði hann
og benti með munnstykkinu á píp-
unni sinni á bréfin í bakkanum sem
merktur var „Inn".
Bond brosti við honum, þetta var
betra. Hann hafði fundið sér sam-
starfsmann og meira að segja sæmi-
lega gáfaðan. — Já, sagði hann
alvarlegur. — Ég er hérna vegna
Strangways málsins. En fyrst af öllu
langar mig að leggja fyrir þig
spurningu, sem getur komið dálítið
undarlega fyrir. Nákvæmlega, hvers
vegna varstu að athuga þetta
gamla mál mitt? Þú segist hafa
rekizt á möppuna. Hvernig atvikað
ist það? Hafði einhver beðið um
hana? Mig langar ekki að vera
uppáþrengjandi, svo að þú skalt
ekki svara, ef þú vilt það ekki. Ég
er aðeins forvitinn.
Pleydell-Smith gaut á hann aug-
unum. — Ég býst við, að það sé þitt
starf. Hann hallaði sér aftur á bak,
horfði upp í loftið og hugsaði: —■
Já, mig minnir, að ég hafi bara séð
hana á borðinu hjá einkaritaranum
mínum. Hún er ný. Hún sagðist vera
að reyna að koma möppunum í
sæmilegt lag. Og vel að merkja,
bætti nýlendustjórinn við til þess
að skella ekki allri skuldinni á stúlk-
una, — það var fullt af allskonar
möppum á borðinu hjá henni. Ég
bara rak augun í þessa einu.
— Jæja, svaraði Bond. — Allt í
lagi með það. Hann brosti afsak-
andi. — Mér þykir leitt, að vera
með svona flónslegar spurningar,
en það virðist vera, að ýmislegt
fólk hafi furðulega mikinn áhuga
á hérveru minni. Það sem mig
langaði til að tala um við þig var
Crab Key. Allt sem þú' veizt um
þann stað. Og um þennan Kínverja,
Dr. No, sem keypti hann. Og allt,
sem þú getur sagt mér um þessi
gúanóviðskipti. Þetta er dálítið stór
pöntun, er ég hræddur um, en
hversu lítið sem er, getur orðið mér
til hjálpar.
Pleydell-Smith hló stuttaralega
gegnum munnstykkið á pípunni
sinni. Svo þreif hann hana út úr
sér og talaði jafnframt því, sem
hann þjappaði niður brennandi
tóbakinu með eldsptustokknum sín-
um. — Ég veit talsvert meira en þig
grunar um gúanó. Ég gæti haldið
fyrirlestur svo klukkustundum skipti
um það. Ég fékk fyrst nasasjón af
því í sendiráðinu, áður en ég var
settur í nýlendustjórnina. Var fyrst
í Peru. Hafði heilmikil samskipti við
mennina þar, sem hafa yfirumsjón
með allri þessari verzlun — Com-
pania Aministra Dora del Guano.
Agætis menn. Það var komin glóð
í pípuna og Pleydell-Smith henti
eldspýtnastokknum frá sér á borðið.
— Annars er bara einfaldast að ná
í möppuna. Hann hringdi bjöllu.
étt í sama bili voru dyrnar opnaðar
fyrir aftan Bond: — Ungfrú Taro,
viljið þér koma með möppuna yfir
Crab Key, gjörið þér svo vel. Möpp-
una, þar sem talað er um sölu
staðarins og hina um varðmann-
inn, sem kom hingað fyrir jólin.
Ungfrú Longfellow veit hvar þær
eru.
Mjúk rödd svaraði: — Já herra.
Bond heyrði dyrnar lokast.
— Já, þetta með gúanóið. Pley-
dell-Smith hallaði stólnum sínum
aftur á bak. Bond bjó sig undir að
láta sér leiðast.
— Eins og þú veizt, er gúanó
fuglaskítur. Kemur úr afturendan-
um á tveimur fuglategundum, máv-
inum og skarfinum. Að því er lýtur
að Crab Key, er það aðallega skarf-
urinn, sem framleiðir gúanóið.
Skarfurinn er einskonar vél, sem
breytir fiski [ gúanó. Aðallega
ansjósum. Aðeins til að útskýra fyrir
Framhald á næstu síðu.
VIKAN 20. tbl. — jg