Vikan - 13.05.1964, Blaðsíða 21

ERKIHERFOGINN OG HR.PIMM
Framhalds-
sagan
Eftir
Lindsay
Hardy
12. hluti
Já, já, það er rétt, veskinu.
Almáttugur, ég er enginn mað-
ur til þess að ferðast.
Hvaða vitleysa, þú hefur
bara gaman af því að ferðast.
— Hræðilegt, hræðilegt. Dani-
elle, klukkan, sérðu hvað klukk-
an er.
— Þú hefur nógan tíma. Þú
þarft ekki að leggja af stað til
flugvallarins fyrr en eftir 45 mín-
útur.
—■ En ég á eftir að gera svo
margt.
-— Þú þarft ekki að gera neitt
nema að hringja í Henri.
— Já, já, auðvitað, sagði Mr.
Pimm. — Það er rétt, ég verð
að tala við Henri.
Henri hafði setið eins og dauð-
yfli í íbúð sinni frá því snemma
um daginn, í þeirri von, að eitt-
hvað, hvað sem er, myndi ger-
ast. Þegar síminn hringdi stökk
hann upp og svaraði.
• •— Kæri vinur, sagði rödd Mr.
Pimms það var gott að ég hitti
á þig heima. Það er gott að þú
ert ekki á einhverjum barnum.
— Nei, ég er ekki á neinum
bar. Ef þú hefðir ekki hringt, þá
ætlaði ég að fylgja þér út á flug-
völlinn.
- Það var mjög fallega hugs-
að, en nei, það skaltu ekki gera.
Gleymdu nú ekki að skrifa Miss
Matildu, það er ekki nema sjálf-
sögð kurteisi.
— Ég geri það í fyrramálið.
— Og hegðaðu þér nú skyn-
samlega á meðan ég er í burtu.
Ég vil ekki að þú hangir á alls
kyns knæpum á meðan ég er í
burtu.
— Vertu ekkert hræddur.
— Að drekkja sorgum þínum,
drekka og sukka alla nóttina,
komast í klandur.
— Hafðu engar áhyggjur. Ég
er að búa mig undir að hitta
Soames.
Dyrabjallan á íbúð Henris
hringdi i þessu og um leið heyrð-
ist barið að dyrum. Hann sagði:
— Ég verð víst að fara, Mr.
Pimm, það er einhver að koma.
Góða ferð.
— Þakka þér fyrir, Henri. Nú
máttu ekki láta þetta allt sam-
an fá of mikið á þig. Engar and-
vökunætur.
Enn var barið harkalega að
dyrum. — Þetta blessast allt. Ég
verð að fara — bless.
— Bless, kæri vinur, au revour.
Henri lét frá sér símtólið og
gekk til dyra, bjóst yið því að
þar væri húsvörðurinn eða kona
hans, og hann ætlaði að fara að
skammast út af öllum hamagang-
inum. Þegar hann opnaði dyrnar
stóðu augu hans bókstaflega á
stilkum. Það var Julian.
Henri stundi upp: Hvern
fjandann ert þú að gera hér?
Julian sagði: — Við megum
engan tíma missa, ég segi þér á
leiðinni. Láttu mig bara fá bíl-
lyklana þína og komdu strax.
Hvert?
—- Mr. Pimm.
11. KAFLI.
Þeir óku í loftinu upp að Villa
Marguerite og námu staðar með
miklu ískri, og þegar þeir komu
hlaupandi inn, hefði Mr. Pimm
ekki brugðið jafn mikið, þótt
Julian hefði komið ríðandi inn
frá svölunum.
Julian, sagði hann, - hvað
i ósköpunum, hvað í ósköpunum
ertu að gera hér? Hvaðan kem-
urðu, hvað á þetta að þýða?
Mr. Pimm, sagði Julian, -—
það er búið að ræna Annabelle.
— Þú kemur stormandi hérna
inn eins og hvirfilvindur. Órakað-
ur, með rifna skyrtu, og hárið
allt í óreiðu. Hvað er stúlkan að
hugsa, hvernig getur hún látið
slíkt viðgangast?
— Kvæntur Annabelle og
gengur svo svona til fara, þetta
er svívirðilegt. ■— Viltu gjöra svo
vel og hlusta á mig, sagði Julian.
— Ég er ekki kvæntur henni,
og það er búið að ræna henni.
— Ræna? Hlægilegt, ég er á
leiðinni til Parísar, og það er
ómögulegt að henni hafi verið
rænt. Mr. Pimm gekk skyndilega
eitt skref aftur á bak. Búið að
ræna henni!
— Á brimgarðinum við St.
Raphael einhvern tíma fyrir
klukkan 11 í fyrrakvöld.
Mr. Pimm rétti út höndina til
að styðja sig og lét fallast í stól.
— Kæri vinur. En bréfið, sagði
hann. — Miss Matilda fékk bréf
frá Annabelle, þar sem stóð að
þið hefðuð gifzt í gær í Vent-
iniglia.
Ég veit ekkert um það. ■
— Þú ert kvæntur henni; það
stóð í bréfinu.
Henri sagði: — Hann sagði mér
allt af létta á leiðinni, Mr. Pimm,
og það er bezt að þú haldir þér
fast í stólinn, ef ekki á að líða
yfir þig.
Mr. Pimm leit á Danielle og
Carlo. —- Þið öll, sagði hann,
— þetta er alveg hræðilegt. Það
skein úr svip þeirra, að það var
hreinasti óþarfi að segja þeim
það.
Mi'. Pimm stóð á fætur. — Juli-
an, sagði hann, byrjaðu á byrj-
uninni, drengur minn. Ég vil
heyra um allt sem gerðist.
— Jæja þlá, hlustaðu þá á.
Julian sagði, að þegar Anna-
belle hefði barið að dyrum um
kvöldið í öngum sínum út af
Henri, hafði hana langað til að
tala við sig, vegna þess að hann
var vinur hennar, og þau höfðu
ekið til St. Raphael, hreint af
tilviljun. Þau höfðu lagt bílnum
á steinsteyptan brimgarðinn í
næstum klukkustund, og Julian
sagði, að það vissi sín sanna, að
hann hefði ekki heyrt neitt. Þetta
kom allt svo skyndilega; hann
vissi enn ekki hvaðan ræningj-
arnir komu, nema þeir hefðu þá
sprottið upp úr jörðinni. Tveir
þeirra birtust fyrir framan bílinn,
einn við hvora hlið. Og líklega
hafa verið tveir í viðbót fyrir
aftan bílinn. Þeir hrifsuðu Anna-
belle til sín og drógu hana út
úr bílnum. Hún gat ekki gefið
frá sér hljóð; einn þeirra hafði
lagt höndina yfir munninn á
henni.
Þetta gerðist allt á einni sek-
úndu; hann gat ekkert aðhafzt.
Blæjurnar á bílnum voru niðri,
svo að þetta var hægðarleikur
einn. Um leið og þeir þrifu til
Annabelle, var hann sleginn í
höfuðið — þarna, hann var ennþá
með kúlu; þetta var kúla númer
tvö. Annar þeirra opnaði dyrnar
hans megin-og hann féll út. Hann
mundi óljóst eftir því, að tveir
þeirra flýttu sér með Aannabelle
yfir bryggjuna niður einhvern
stiga. Þá var hann sleginn aftur,
og meira mundi hann ekki; hann
var meðvitundarlaus. Það næsta
sem hann mundi, var að hann var
með mikinn höfuðverk, og að
hann gat ekkert hreyft nema
lappirnar. Hann var inni í kol-
dimmu herbergi, bundinn við
stól með plástur fyrir andlitinu.
Seinna komst hann að því, að
þetta var kjallari í húsi í hliðar-
götu í Nice, eitthvað 10 klukku-
stundum eftir að hann vaknaði,
hafði maður komið niður stig-
ann með brauðhleif og pylsu;
Julian fékk sinn skammt. Maður-
inn losaði um aðra höndina, tók
plásturinn af andlitinu og stóð
yfir honum í 10 mínútur með kú-
bein. Síðan setti hann allt á sinn
stað á ný og fór upp aftur. Julian
hafði ekki séð hann síðan. Hann
hafði ekki hugmynd um, hvað
orðið hafði af Annabelle. Enginn
þeirra hafði mælt orð af vörum
á bryggjunni, og sama var að
segja um manninn, sem kom nið-
ur í kjallarann. Julian vissi ekki
einu sinni hvernig hann leit út;
hann mundi ekki þekkja hann
og Henri í sundur. Þegar maður-
inn kom niður með pylsuna,
hafði eina Ijósið skinið efst í stig-
anum, og hann gat ekki greint
andlitsdrætti í myrkrinu. Julian
hafði snúið baki í það litla ljós
sem var, þegar dyrnar opnuðust,
og náunginn hafði staðið bak við
stólinn hans, meðan hann var
þarna niðri.
Síðan hafði liðið einn og hálfur
dagur. En eitthvað um klukkan
4 um daginn hafði Julian heyrt
í manninum uppi á lofti og stuttu
síðar heyrði hann hann fara úr
húsinu. Næstum samtímis var
ræstur bíll úti á götunni. svo að
Julian dokaði við en hófst síðan
handa. Hann var bundinn við
sterkan eldhússtól, og hann var
margar klukkustundir að losa sig.
Hann barði honum þrotlaust upp
við vegginn og við gólfið, og loks-
ins fóru liðamótin að ■ gefa sig.
Eftir það var flóttinn hægðar-
leikur einn. Hann hafði litið í
kringum sig í húsinu, en þar var
ekkert að sjá, nema að þar höfðu
greinilega hafzt við þrír eða fjórir
menn. Hann komst út um glugga,
sá hvar hann var staddur, og
VIKAN 20. tbl. — 2J