Vikan


Vikan - 13.05.1964, Blaðsíða 17

Vikan - 13.05.1964, Blaðsíða 17
 l. ...uSigSí-fi'' ...... ...... mSS*~rf •fe.;- 4„i,:. r.liiSiöiii, Skerandi flaut kvað við. Það ískraði í hemlum og hvein í hjólbörðum á malbikinu, og allt í einu hættu ljósin að leika um hana. Þau sveifluðust út yfir þokuna í dalnum, síðan til baka aftur, yfir konuna og aftur inn á milli trjánna hinum megin við veginn og þaðan til baka á nýjan leik, þegar bíllinn skransaði á veginum. niður á framfæturna, stóö hann fyrst stífur, en rauk síðan upp á malbikiS og staðnæmdist augnablik þversum ál veginum. Það heyrSist í bíl. Múiasninn varS óSur af liræSslu, þegar bann heyrSi þennan framandi bávaSa og reyndi aS streitast i áttina aS trjánum, en konan liélt sér meS fótunum og þreif i taumana á vixl. Asninn snerist í hringi, eins og hann dansaSi villtan dans þarna á miðjum veginum. Gult þokuljós skein dauft á þau gegnum mistrið og þokuna og féll á ann- an skó konunnar, — grófan karlmannsskó meS leðurreimum, sem þrýsti fast að uppréttum skrokknum á múlasnanum. Henni fannst hún hafa setið þannig langa stund, meðan reiðskjótinn stóð á afturlöppunum og ljósið lék um hana. Hún hélt barninu i krepptum armi annarrar handar og talaði við múlasnann lágt og sefandi: „Vertu ekki hræddur, hlunkurinn minn. Þeir stanza. ViS skulum þvinga þá til að stanza. Þeir þora ekki að aka hratt hérna niður beygjurnar.“ Skerandi flaut kvað við. ÞaS ískraði i hemlum og hvein i hjólbörðum á malbikinu, og allt í einu hættu ljósin að leika um hana. Þau sveifluðust út yfir þokuna i dalnum, síðan til baka aftur, yfir konuna og áfram inn á milli trjánna hinúm megin við veginn og þaðan til baka á nýjan leik, þegar bíll- inn skrensaði á veginum. Hann var nú aðéins nokkra metra fyrir aftan þau. Það rar líkast því, að konan væri að þylja römmustu særingar, þegar hún livatti múlasnann meS lágum, hvíslandi rómi: „Þversum á veginn, þversum á veginn, annars komast þeir fram hjá okk- ur þarna hinum megin!“ Hún rykkti i taumana og barði fótunum, þar til vesalings asninn, örvita af hræðslu, tók undir sig stökk beint i veg fyrir bílinn, sem snarbeygði í fáti og rann út af veginum. Hann nam staðar á mjóumi sandrima fremst á klettasnös með framhjólin inni i smákjarri. Konan leit snöggvast i áttina til bilsins og siðan liorfði hún framhjá titr- andi eyrum múlasnans og niður yfir „undirdjúpin“, en þar sást einungis þokan misjafnlega dökk, — grænleit yfir enginu, en dökkbrún yfir maisökr- unum lengst niðri i dalnum. „Nú stóðstu þig vel, — reglulega vel,“ hvislaði hún að múlasnanum. Sið- an sveiflaði hún snögglega öðrum langa fætinmn sínum yfir hrygginn á honum, hnýtti taumana fasta við reiðtygin og sneri svo ráðvilltum múlasnanum til suðurs, um leið og hún sló flöt- um lófanum á bóg hans. „Nú skaltu fara til baka,“ sagði hún. Hún horfði ekki á eftir honum, þar sem liann skokkaði af stað meS froðuna úr nösunum niður á bringu og blóð- ið drjúpandi úr öðrum afturfætinum, þar sem bíllinn hafði rispað hann. Hún flýtti sér fram á brúnina, þessi fáu skref að biln- um, eins og hún óttaðist, aS hann rnundi aka á brott í einni svipan. Framhurðin opnaðist hægt og gætilega, og hermaður sté út, svo lágvaxinn, að hann náði henni aðeins i höku. Hann starði á hana, en svaraði ekki, þegar hún sagði með það sama og alveg formálalaust: „Fg verS að fá að sitja í bílnum hjá ykkur. Litli dreng- urinn minn, hann er ... “ HermaSurinn var hættur að horfa á hana. Hann skimaSi út yfir ásbrúnina. SíSan leit hann niður og seildist eftir handfanginu á afturliurðinni, en lét höndina falla, þegar hann sá, aS rúSan skrúfaðist niður. Konan sneri sér að glugganum og beið óþolinmóS á meðan stíf og stássleg liðsforingjahúfa með gljáandi skyggni birtist þar og síðan mannsandlit, ekki siður hart og strammað en luifan, cn rautt af reiði og undrun. Um leið og munnurinn kom i ljós, sagði hann stutt og hörkulega: „Þér hafið þvingað mig út af veginum, og ef þér kunnið ekki að fara með hest, þá væri bezt fyrir yður að koma ekki nálægt þjóðveginum. Vitið þér ekki, að það er strið, og þessi vegur liggur ... “ „Jú, víst veit ég, að það er strið,“ sagði konan og tók um hurðarhandfangiS. „Það er nú einmitt þess vegna, sem læknirinn okkar heima fyrirfinnst þar ekki lengur. — „Annars var þetta múlasni,“ hélt luin áfram, „og ég gerði Framhald á bls. 45. VIKAN 20. tbl. —
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.