Vikan - 13.05.1964, Blaðsíða 39

VIRÐULEGASTA
HÖTEL f HEIMI
Framhald af bls. 9.
ílót, kallað „tronc" og síðan skipt ó
ó milli allra, var slíkt ekkert einka-
mál.
Það er sérstakur matreiðslumað-
ur fyrir þjónustufólkið og meira
að segja fáliðað þjónustulið
í litlu, dimmu herbergi hátt
fyrir ofan bjart grillið á efri
hæð. Þegar ég vann þar, var mat-
urinn sem ég fékk svo vondur, að
við komum á skiptiverzlun með
leifar. Mitt starf var að skera mel-
ónur, og þegar eitthvað var af
ósnertum ávöxtum frá hádegisverð-
inum í grillsalnum, skipti ég á þeim
og brauðkollu frá þeim, sem sá
um þær, eða við kjúklingamanninn
á leifum af kjúklingi. En melónur
voru ekki góð skiptivara. Ég borð-
aði svo mikið af þeim sjálfur, að
enn verður mér hálfflökurt við til-
hugsunina um melónur.
Kaupið er lágt. Ég hafði ekki
nema 5 £ á viku, og meira að
segja afgreiðslumaður þar með
góða tungumálaþekkingu hafði
ekki meira en svo sem 25 £ á viku.
En margir hótelmenn vilja gjarnan
vinna á Claridge's fyrir ekkert,
bara til að hafa þau meðmæli,
að hafa unnið þar.
A sama hátt og þjónustufólkið
verður að standast vissar kröfur,
verða gestirnir að uppfylla þau
skilyrði sem hótelið setur. „Við
veljum gestina af mikilli vand-
virkni", segir Van 'Thuyne. „Fyrsta
krafan er, að vita hverjir þeir
eru og hvaðan þeir koma. Þess
vegna seljum við aðeins drykk í
setustofunni. Við getum ekki átt á
hættu, að laða einhverja að, sem
haga sér illa".
Eitt ráð er næstum óbrigðult til
að komast inn hjá Claridge's, en
það er að hafa nógu góðan titil.
Synir hefðarfólks í Bretlandi hafa
verið skráðir hjá Claridge's við
fæðingu, á sama hátt og þeir eru
innritaðir við Eton og Harrow. „A
þann hátt", segir Van Thuyne (
fullri alvöru, „verða þeir í engum
vandræðum að fá inni, þegar þeir
þurfa síðar á ævinni". Soldánar,
indverskir furstar og evrópsk stór-
menni eru auðvitað boðin velkom-
in á Claridge's. Tuttugu og sjö ára
gamall liðsforingi í brezka hern-
um reyndi í margar vikur að fá
aðgang að hátíðahöldunum þar á
gamlárskvöld, en honum var sagt,
að ekkert sæti væri laust. Loks
gerði hann það að gamni s(nu að
hringja að panta aðgang fyrir
Maharajarinn af Peshawar (en það
var titill, sem hann hafði sjálfur
búið til). Það var samstundis tek-
inn frá fyrir hann aðgöngumiði.
Hann klæddi móður sína f fjólu-
bláan silki sari. Sjálfur fór hann
f gráan og gylltan brókadejakka,
setti á sig kollhúfu úr gömlum filt-
hatti, sem móðir hans átti og gerði
sér túrban úr rúmteppi úr silki. Eftir
að hafa dekkt andlit sín með við-
arlit, áttu þau ánægjulegt kvöld
við konunglega aðbúð á Claridge's.
Staðreyndin er samt sú, að það
eru ekki margar konunglegar fjöl-
skyldur, sem hafa efni á að borga
það sem upp er sett fyrir hóteldvöl
þar, en það er frá 9 £ upp í 54 £
á dag og eru máltíðir ekki þar
innifaldar. Þess vegna kemur það
fyrir, að slegið er af verðinu fyrir
þá, sem bera réttan titil og eru au-
fúsugestir. Hótelið gerir sér far
um, að hafa rétt hlutfall milli þeirra,
sem geta borgað og fína fólksins,
sem er orðið vant því að búa á
Claridge's, en hefur ekki lengur efni
á slíku.
Hver gestur, sem talinn er fasta-
gestur, getur reiknað með hollustu
og greiðvikni Claridge's-fólksins.
Edwin Knopf, rithöfundur og kvik-
myndastjórnandi frá Hollywood, var
vanur að gista á Claridge's með
foreldrum sínum, þegar hann var
drengur. Nokkrum árum seinna,
þegar hann var farinn að sjá fyr-
ir sér sjálfur og bjó á litlu Lundún-
arhóteli fyrir ekki 1 £ á dag, kom
hann inn á Claridge's og kom
framkvæmdastjórinn auga á hann
og spurði hvar hann byggi. Knopf
sagði honum það og bætti við, að
hann hefði ekki lengur efni á að
búa á Claridge's. Framkvæmda-
stjórinn gekk frá, en kom strax
aftur og sagði: „Við erum að senda
eftir farangri yðar, Mr. Knopf, og
það mun kosta yður það sama að
búa hér og þar sem þér búið núna,
— tæpt pund á dag".
Einkennisbúnir þjónar í fullum
skrúða taka á móti erlendum gest-
um á skipsbryggjunni, hugsa um
farangur þeirra og fylgja þeim að
fráteknum sætum ( bátunum til
lands. Þegar í land er komið koma
aðrir einkennisklæddir þjónar til
móts við þá og fylgja þeim í bíla,
sem bíða eftir gestunum.
„Við reynum að láta hverjum
ferðamanni finnast, að hann sé
dáður gestur á einkaheimili", segir
Miss Eileen Kirby, yfirráðskona á
hótelinu. Miss Kirby nær þeim áhrif-
um með framkomu sinni og smekk-
legum fatnaði, að hún sjálf sé eins
konar gestur þarna líka og sé að
rétta eigandanum, þá helzt ríkum
enskum aðalsmanni á stóru óðali,
hjálparhönd.
Hún á litla rauða leðurvasabók,
þar sem hún hefur skrifað hjá sér
óskir og sérvizku hvers gests, og
kemur það í góðar þarfir við síð-
ari kynni. „Það er furðulega, hvað
fólk getur beðið um", segir Miss
Kirby. Hún vildi ekki gefa neitt
upp um innihald bókarinnar, en
af reynslu Mrs. Kathleen Hugett,
sem kenndi Miss Kirby til að taka
við starfinu, eftir að hún sjálf dró
sig til baka fyrir þrettán árum, má
geta sér nokkuð til um efnið.
Til dæmis má nefna, að þegar
Krúsjeff kom á Claridge's í opin-
berri heimsókn, heimtaði hann
spýtubakka — en það var húsgagn,
sem ekki var til á Claridge's. Mrs.
Huggett fékk smið hótelsins til þess
að koma venjulegu næturgagni fyr-
ir ( viðarkassa, og sætti Krúsjeff
sig við þá lausn, þegar hann hafði
látið yfirmann öryggisliðs síns
ganga úr skugga um, að ( því væru
ekki falin leynileg upptökutæki.
Leikarinn Charlton Heston var
ekki ánægður með hótelíbúðina,
sem tekin hafði verið frá fyrir hann.
„Algjörlega í stíl frá 1930", sagði
hann háðslega. „Það getur gengið
fyrir Noel Coward, en ekki fyrir
mig. Ég vil fá eitthvað ekta enskt".
Hótelstjórinn reyndi að geta sér til,
hvernig Hollywood-útgáfan af
„ekta ensku" væri, sýndi honum
svo herbergiasamstæðu búna hús-
gögnum í jápönskum stfl, svartlökk-
uðum. Heston varð stórhrifinn og
smekkur hans komst á blað litlu
rauðu bókarinnar. Að beiðni Peter
Kruger le Roux, landbúnaðarráð-
herra Suður-Afríku, sauð kokkur-
inn á Claridge's tveggja punda
strútsegg frá búgarði Roux, þótt
það tæki eina og hálfa klukku-
stund að sjóða það svo það sam-
svaraði hænueggi soðnu í fjórar
mínútur. Hótelið neyddist til að
neita krónprinsinum af Yemen um
að láta þjóna sína slátra kindum
í eldhúsinu, en kom samt að
nokkru til móts við óskir hans —
þjónn hans fékk að skera kjúkling
á háls með sverði sínu.
Einhver takmörk verður auðvit-
að að setja. Orson Welles var
víttur fyrir það, að leyfa að aug-
lýsingamyndir væru teknar af hon-
um inni í hótelinu, og Bing Crosby
var álasað fyrir að reyna að spila
golf. „Einn morguninn var úrhellis-
rigning", rifjar Crosby upp, „og þar
sem ég gat ekki farið út að spila,
fór ég upp í forstofu á annarri hæð
með kúlupoka og fimm kylfur. Ég
var að slá kúlur upp ( bréfakörf-
ur, þegar mér var sagt, að stjórn
hótelsins gæti ekki sætt sig við
svona framferði". Þegar Crosby
reyndi að panta herbergi síðar á
ferð sinni til London, var honum
sagt að ekkert pláss væri laust.
„Það var leiðinlegt", sagði hann,
„því að ég var stórhrifinn af bað-
kerunum þeirra — þau eru þau
lengstu, sem ég hef séð í nokkru
hóteli".
Annar gestur gekk líka heldur
langt, en það var ríka, miðaldra
konan, sem sendi eftir Mrs. Hugg-
ett og læsti dyrunum þegar hún var
kominn inn í herbergið. „Mér leið-
ist", tilkynnti hún henni. „Ég hef
gert allt, reynt allt — nema hvernig
það er, að kyrkja einhvern". Svo
færði hún sig nær Mrs. Huggett og
neri saman höndunum. í þetta eina
skipti var Mrs. Huggett ekki til þjón-
ustu, stóð ekki einu sinni kyrr og
beið. Hún hljóp að dyrunum, opnaði
þær með varalyklinum, sem hún
bar á sér, og lét svo flytja gést-
inn burt í spennitreyju.
En flestir gestir bera of mikla
lotningu fyrir hinu hátíðlega and-
rúmslofti í Claridge's til að láta
sér detta nokkur strákapör í hug.
VIKAN ?0. tbl. — oq