Vikan


Vikan - 13.05.1964, Blaðsíða 9

Vikan - 13.05.1964, Blaðsíða 9
gert sér far um að hótelið líkist sem mest einkaklúbbum og forðast auglýs- ingar eins ókaft og önnur hótel sæk|ast eftir þeim. Það var ekki fyrr en eftir ítrekaðar tilraunir og ókveðnar athugasemdir um að ég hefði unnið sem þjónn á Claridge's um stuttan tíma fyrir fiórtán árum síð- an, að kallaður var saman st|órnarfund- ur til þess að ræða þá beiðni mína, að fá að skrifa um hótelið. Þremur dögum síðar var mér tilkynnt, að Hugh Wonter, formaður stiórnar Savoy hótelanna, en Claridge's er fremsta hótelið í þeirri sam- steypu, hefði samþykkt að ég talaði við yfirmenn hinna ýmsu deilda. þeim ákveðna degi vísaði Willi- am Upson, dyravörður á Clar- idge's í tuttugu ár, í glæsileg- um einkennisbúningi með gyllt- um hnöppum og háan hatt, mér með miklum virðuleik inn í hótelið. Ég fylgdi honum i gegnum eyðileg- an marmaraforsalinn inn i setustofuna, þar sem þögn og hátíðleiki ríkti, eins og þarna væri helgur staður. Það var eins og manni yrði erfitt um andardrátt í þessu þunna lofti með örlitlum fín- legum myglukeim. Við afgreiðsluborðið stóðu menn í röndóttum buxum og síð- um iökkum, sem höfðu nánar gætur á öllu, meðan þiónar í stuttbuxum og glit- ofnum jökkum gengu hljóðlaust um, eins og froskaþiónarnir úr „Lísu í Undra- landi". „Maður hefur á tilfinningunni", sagði Greer Garson við mig, ,,að vera allt í einu kominn í skrautlega búna D Oyly Carte upptöku á óperettu eftir Gilbert og Sullivan — það ætti reyndar engum að koma á óvart, þegar það er haft í huga, að D Oyly Carte fjölskyldan eru aðalhluthafarnir í hótelinu". í lítilli og fátæklega búinni skrifstofu bak við afgreiðsluborðið var Mr. H. Van Thuyne, grannur maður og unglegur í útliti, svo, að það er erfitt að trúa því, að hann hafi verið framkvæmdastjóri Claridge's síðan 1939. Hann fullvissaði mig um, að þetta sérstaka andrúmsloft i hótelinu væri árangur af mjög vandlegri áætlun. Meðan hann talaði við mig, hafði hann gætur á tveimur Ijósum, öðru grænu og hinu rauðu, á veggnum við skrifborð- ið sitt. „Þegar dyravörðurinn kveikir á græna Ijósinu einu sinni, þýðir það að gestur sé að koma og að þjónustufólkið og að- stoðarframkvæmdastjórinn séu tilbúin að taka á móti honum á viðeigandi hátt. Grænt Ijós þrisvar í röð þýðir að gestur óski eftir að hitta mig sjálfan. Þrjú rauð Ijós gefa til kynna, að gestur sé á förum, sem þurfi að kveðja. „Við leggjum mikla áherzlu á, að hlífa gestum okkar við óþægilegum trufl- unum af öllu tagi", sagði Van Thuyne. Þar á hann sjálfsagt við, að þeir losi þá við blaðamenn, kvikmyndaaðdáendur og annað verra. Til dæmis hefur verið sagt frá' því, að Barbara Hutton byggi i hótelíbúð nr. 112 — en hún er alls ekki til. Það getur verið erfitt að hafa upþ á gesti, sem vill fara huldu höfði. Van Thuyne vildi ekki segja okkur frá neinu frásagnarverðu, sem komið hefði fyrir á hótelinu. „Við getum ekki fleytt okkur á frægð gesta okkar", sagði hann. í þrjá daga var mér þjónað í setustof- unni af þjóni að nafni Carter (hafi ein- hver af þjónustuliðinu skirnarnafn, er það a.m.k. aldrei nefnt). Ég þekkti hann aftur frá þvi að hann var yfirmaður minn, þegar ég var þar lærlingur. Hann gaf ekki andartak til kynna, að hann þekkti mig. Loks sagði ég: „Heyrið nú Carter, þér hljótið að þekkja mig aftur?" Svipur hans breyttist. „Já, herra minn, auðvitað. En það var ekki mitt, að minnast á það að fyrra bragði". Slík hlédrægni og hæverska er ein- kenni þjónustufólksins á Claridge's. Sé hæverskan ekki meðfædd og eiginleg, þegar það byrjar starf sitt á hótelinu, kemst það ekki hjá því að öðlast hana i ^ in nákvæma leikni og kunnátta, sem hefur svo mikil áhrif á viðskiptavinina, er árangur mikils aga og erfiðrar vinnu af þjónustufólksins hálfu. Ég man t.d. eftir því, að áður en lærlingarnir hjálpuðu þjónunum við að bera fram hádegisverðinn, þurftu þeir að sýna neglur sínar. Allar pantanir sem farið var með í eldhúsið þurftu að vera sagðar á frönsku. Silfurplettfötin eru mjög þung og eldhúsið liggur langt frá borð- salnum. Að kvöldi voru pappírsvestin, sem þjónarnir bera undir kjólbúningnum, oftast blaut af svita. En hamingjan hjálpi þeim þjóni, sem er seinn. Einu sinni, þegar ég kom seint inn i búningsherbergið eftir að hafa hjálp- að við að bera hádegisverðinn á borð, fann ég hóp af eldri þjónum þar, sem hölluðu sér upp að veggnum. Þeir tóku duglega í mig — og skýringin var sú, að þyrfti viðskiptavinurinn að bíða eftir þjón- ustu, yrði hann óánægður og það þýddi aftur enga drykkjupeninga. En þar sem drykkjupeningarnir voru látnir f sérstakt Framhald á bls. 39. Lúxusbíll stanzar fyrir utan Claridge's. Meira aö segja hrein- gcrningakonan kcmur í slíkum bíl. ÍSLENZKU FORSETAHJÖNIN BJUGGU A CLARIDGES MEÐAN A LUNDÚNAHEIMSÓKN ÞEIRRA STÓÐ SL. ÁR. ÞAR BÚA FLEST ALLIR ÞJÖÐHÖFÐINGJAR, SEM GISTA LONDON; ÞAR ER FULLKOMNARI ÞJÖNUSTA EN í NOKKRU ÖÐRU I HÓTELI OG EINSKONAR „VERND“ | FYRIR ÞA ÚTVÖLDU, SEM ÞAR FA INNI. VIKAN 20. tbl. 9
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.