Vikan - 13.05.1964, Blaðsíða 47

i aftursætið i bílnum, og síðan
fylgdist hún áhyggjufull mcð,
þegar hílstjórinn skipti aftur á
bak, og afturhjólin grófu sig
niður í lausan jarðveginn.
„Þetta þýðir ekkert,“ hrópaði
hún gegnum hávaðann frá bíln-
um. „Hafið þið ekki öxi?“
Hermaðurinn hristi höfuðið
og brosti ofurlítið. Þá gekk kon-
an og sótti steinhnullung og
renndi honum niður í grófina
aftan við annað hjólið.
„Hafið þið ekki vökvalyftu?"
spurði hún liðsforingjann. „Ef
við bara getum lyft honum, þá
komum við steinum undir lijól-
in og getum bakkað upp á veg-
inn.“
„Takið barnið úr bílnum og
hypjið yður burt,“ sagði hann.
„Við verðum ef til vill að sitja
hér, þar til við höfum náð í
kranabíl. Ég skal láta taka yður
fasta.“
Hún leit varla á hann, en tók
saman svuntufaldinn með ann-
arri hendi og tíndi í ákafa smá-
steina i svuntuna.
Ungi hermaðurinn hafði stig-
ið út úr bílnum aftur og stóð
teinréttur í baki við dyrnar.
Liðsforinginn leit á undir-
mann sinn, og rödd hans var liá
og skræk, eins og í reiðum kven-
manni: „Hatcher, þú ert ekki
uppstilltur á liersýningu. Náðu
i vökvalyftuna!“
Honum var greinilega óljiift að
verða að taka upp tillögu kon-
unnar.
„Já flýttu þér nú, góði mað-
ur,“ bað konan og nam ekki stað-
ar eitt augnablik að tína i svunt-
una, en liafði þó ekki auga af
barninu í aftursætinu á bíln-
um. Það hafði fálmað með hönd-
unum og vikið til ábreiðunni,
svo að í ljós kom dökkleitt hár
og gulhvítt andlit, afmyndað af
áreynslu, eins og það væri að
reyna að hljóða eða tala -— eða
öllu heldur að kafna.
Konan flýtti sér að afturhjól-
unum, steypti úr svuntu sinni
og hélt siðan áfram að tína smá-
steinana meðfram brúninni.
Ungi hermaðurinn náði í bíl-
lyftuna og setti hana á sandbakk-
ann undir aftur-stuðaranum.
„Nei, þetta er þýðingarlaust,“
sagði konan, þegar hún kom með
meiri steina. Hún hélt annarri
hendi um svuntufaldinn, en tók
lyftuna burt með hinni og lagði
hellustein ofan á sandinn. Að
því búnu setti liún lyftuna á hell-
una og virti snögglega fyrir sér
þennan umbúnað með rannsak-
andi augnaráði.
„Nú heldur það,“ sagði hún,
um leið og hún sleppti steinun-
um úr svuntunni bak við annað
afturhjólið. Síðan leit hún kvíða-
full undir bilinn að framan, þar
Sem furuhríslurnar höfðu þving-
azt í pressu undir bilnum.
Liðsforinginn stóð þegjandi á
malbikinu á vegarbrúninni. Við
og við leit hann á armhands-
mactur
dagsi
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
VIKAN