Vikan - 18.06.1964, Síða 11

Hann féll með hrynjandi grjóti ofan í lóðrétt göngin, en staðnæmdist eftir 30
metra fall. Hann slapp lifandi — algeriega ómeiddur.
þeir sleitulaust áfram, jafnvel þótt göngin væru orSin full, og kom-
inn kúfur á efst.
AS sjálfsögSu fylgdust þeir meS því þegar vagninn tók hlass neSst
úr göngunum', því þá lækkaSi hrúgan uppi um leiS. En vagninn tók
ekki svo mikiS aS neinu munaSi aS ráSi, og hrúgan uppi hreyfSist
lítiS viS hvert hlass.
En nú um nokkurn tíma höfSu þeir ekki séS aS nein hreyfing
væri á grjótinu. Samt héldu þeir áfram aS vinna.
Þeir stóSu báSir uppi á hrúgunni og voru aS laga til í grjótinu,
þegar hún fór allt í einu á hreyfingu. ÞaS var eins og tappi hefSi
veriS tekinn úr gatinu neSst, og grjótiS hvarf skyndilega niSur í
jörSina undan fótum þeirra. Vinnufélagi Sveins gat einhvern veg-
inn hoppaS upp á „þurrt“ og sloppiS þannig, — en Sveinn var ekki
eins heppinn. Hann fann hvernilg hann sogaSist niSur í jörSina
milli grjóthnullunganna, þaut langar leiSir niSur í hyldýpiS og
skildi á samri stundu aS þetta væri hans dauSastund. Slíka ógn
gæti enginn maSur þolaS, hann mundi á næsta augnabliki kremj-
ast til dauSa milli steinanna, sem hrundu allt í kringum hann niSur
í myrkriS. Hann vissi aS úr þessari skelfingu yrSi honum aldrei
bjargaS.
Svo staSnæmdist hann einhvers staSar langt niSri í iSrum jarS-
ar og grjótiS settist aS honum á alla vegu, þrengdi sér um hann
og lagSist á hann meS ógnarþunga, svo hann mátti sig hvergi hræra.
Hann reyndi aS hreyfa hendurnar, en fann aS þá settist grjótiS enn
þéttar aS honum, svo hann hætti strax viS þaS. Fæturnir voru kreppt-
ir undir honum, hendurnar stóSu út frá líkamanum, höfuSiS beygt
í keng framáviS. Á höfSinu hafSi hann stálhjálm, sem ennþá toldi
þar, og vafalaust hefur bjargaS honum frá bráSum bana um leiS
og hann hrapaSi. Hann sá ekkert, því þarna lengst niSri í jörSinni
var helmyrkur, en hann fann aS hann var lifandi þrátt fyrir allt,
í þessum göngum gerðist það, 15 tonna, fullhlaðinn vöruhíll ók yfir mann. Að
öllu eðlilegu hefði það átt að vera hanaslys, en svo varð þð ekki. Maðurinn lifir.
hversu lengi sem þaS yrSi. Hann fór aS hugsa um þaS aS þetta yrSi
áreiSanlega hans gröf, og þótti jafnvel verst aS vera ennþá lifandi.
Hann kveiS dauSastríSsins þarna niSri í einmanaleikanum og hann
varS allt í einu ofsalega hræddur. Hann hafSi ekki haft tíma til þess
fyrr. Hann dró djúpt aS sér andann og rak upp æSislegt neySaróp,
aftur og aftur, hann gargaSi og hrópaSi af öllum lífs og sálar kröft-
um, lengi, lengi, þangaS til hljóSin minnkuSu smám saman og breytt-
ust í óstöSvandi ekkasog og grát.
Þá, allt í einu, heyrSi hann einhvers staSar langt, langt í burtu,
einhvern hrópa á móti. Hann heyrSi ekki orSaskil, en hann skildi
strax, aS vinnufélagi hans hefSi komizt undan og væri aS hrópa
á hann. Hann kallaSi á móti og heyrSi hinn svara. Hann baS Svein
aS bíSa . . .
ÞaS var líklega engin hætta á aS Svenni færi langt úr þessu.
En hann skildi samt aS þarna var einhver vonarneisti um aS hann
kynni aS nást úr þessum heljargreipum, og hann tók um þennan
litla neista af öllum kröftum, hélt honum viS og glæddi hann,
þar til hann róaSist smátt og smátt — og beiS. Sem betur fer
hafSi hann enga hugmynd um hve djúpt undir yfirborSi grjótsins
hann var, né hve langan tíma þaS mundi taka aS ná til hans. Ef
hann hefSi vitaS aS átta metra lag af grjóti var ofan á honum, og
aS þaS mundi taka sjö klukkutíma aS komast til hans, þá er hætt
viS aS honum hefSi brostiS þrek.
Hann fann hvaS þaS var mikil áreynsla fyrir hann aS hrópa
svona, svo hann hætti því aS mestu, en fór aS hugsa sinn gang.
Hann skildi aS vinnufélagi hans uppi var aS sækja hjálp, og aS
sennilega yrSi reynt aS ná honum upp. Hann var þó ekki alveg
viss um þaS, því hann vissi aS svo áliSiS var orSiS dags, aS menn-
irnir mundu þurfa aS vinna í eftirvinnu viS björgunina og hon-
um var kunnugt um aS þaS var ekki vel séS.
Líklega mundu þeir bíSa til morguns meS aS ná honum upp,
svo þeir gætu gert þaS í venjulegum vinnutíma. ÞaS var verst
aS þurfa aS bíSa svona alla nóttina. Hann yrSi aleinn þarna í nætur-
myrkrinu . . . þaS var kannske ennþá dimmara en þetta myrkur.
Hann hugsaSi ekkert um það, aS svo heppinn var hann, aS grjótiS
var svo stórgert, að loft komst til hans eftir glufum og geilum
alla leið að ofan. Hann fann fyrir erfiðleikum við öndun, ekki sízt
vegna þess að grjótið þrýsti alls staðar að honum, svo hann átti
erfitt með nauðsynlegar öndunarhreyfingar.
Eftir fyrstu ofsahræðsluna kom svo lostið og taugaslappleikinn,
sem oft getur verið hættulegra en sjálft slysið. Hann svitnaði
allur svo að rann af honum, honum varð flökurt og hann svimaði.
Svo fór hann að skjálfa og titra og hann fékk grátkast þarna niðri,
hjálparlaus og vonlítill um að komast nokkurntíma aftur heim til
konu sinnar og barna. Svo fór hann að hugsa um þau heima, hvernig
þau mundu taka fréttinni um dauða hans. Hann vorkennndi
Pramhald á bls. 46.
VIKAN 25. tbl. —