Vikan - 18.06.1964, Qupperneq 36

HHRRASKÓR
FYLGIST M EÐ TÍZKUNNI
KLÆÐIST
(3Tanrnn)
SAUMLAUSUM DÖMUSOKKUM
(yrönnen)
SOKKAR
heim, sagði hann: — Ekkert gæti
komið mér meira á óvart. Mat-
ilda, jafnvel þótt þú kæmir með
Timothy Pimm hingað í flösku,
myndi mér ekki bregða hið
minnsta.
En stuttu síðar, þegar þau voru
búin að jafna sig, lýstu þau því
yfir, að ef hún væri hamingju-
söm, þá væru þau það.
Þeir Julian og Henri komu
saman heim til Villa Marguerite.
Fyrir utan húsið stóð leigubíll,
og þeir heyrðu mikinn hama-
gang utan af svölunum.
Henri sagði: — Hvað í ósköp-
unum gengur á? Hvaða læti eru
þetta?
Mr. Pimm hljóp fram og aftur
um svalirnar. — Ég hefi látið
blekkjast, hrópaði hann, — ég
er genginn í gildru. Ég verð að
flýja.
— Hvað?
— Ég verð að flýja, ég má ekki
vera að því að skýra þetta út.
— Hvað er leigubíll að gera
þarna?
:— Nei, nei, ég treysti ykkur
ekki, ekki einu sinni Eddie.
Julian sagði: — En hvað geng-
ur á? Maður gæti haldið að
skrattinn væri á hælunum á þér.
— Mér væri alveg sama um
það, hrópaði Mr. Pimm og hljóp
að stiganum. — Danielle, Carlo,
kallaði hann, — flýtið ykkur,
flýtið ykkur, ég grátbið ykkur.
Julian sagði: — Það var allt í
lagi, þegar þú fórst til Matildu
frænku. Eddie, þú varst með hon-
um, þú hlýtur að vita, hvað geng-
ur á.
Eddie sagði raunalega: — Líttu
ekki á mig. Ég vissi ekki annað
en að allt væri í lagi, en þá kem-
ur hann allt í einu hrópandi út,
eins og ljón og tígrisdýr væru
á eftir honum. Hann verður að
forða sér, segir hann. Hann verð-
ur að flýja. Það er allt og sumt.
Mr. Pimm var ennþá að kalla
upp á loft til Danielle. Hann
sagði henni að fleygja öllu í tösk-
urnar, annars missti hann af flug-
vélinni, en í því hringdi síminn.
Hann veinaði: — Við erum ekki
heima, og síðan þaut hann í
burtu, en Julian varð fyrri til.
Það var Annabelle.
— Heyrðu, elskan, þú ert gest-
ur minn í kvöld. Ég vil að þú
og Henri, og auðvitað Mr. Pimm,
komið í kokkteil og kvöldmat
klukkan átta. Smóking.
— Allir þrír?
— Auðvitað, er ekki Pimm
búinn að segja þér það? Við
verðum að halda þetta hátíðlegt
fyrir þau.
— Annabelle. Hvað áttu eigin-
lega við?
— Kjáninn þinn, Mr. Pimm og
Matildu frænku, hvað heldurðu?
Mr. Pimm bað hennar, hún gaf
jáyrði sitt, og þau ætla að gift-
ast. Halló, ertu þarna? Ertu
þarna, Julian?
— Annabelle ég verð að
leggja á.
— En röddin í þér er eitthvað
svo einkennileg.
— Spurðu mig ekki um neitt,
ég hringi í þig rétt strax.
— En hvað, er að?
— Segðu ekki neitt við neinn,
sízt af öllu Matildu frænku. Skil-
urðu það? ekki orð.
Julian lagði frá sér símtólið.
Hann gekk til Mr. Pimm. —
Jæja þá? sagði hann. — Hvað
segirðu þá?
Mr. Pimm leit ráðvilltur í
kringum sig. — Julian, Henri,
ég grátbið ykkur, sagði hann. —
Þetta eru allt hræðileg, hryllileg
mistök.
Julian sagði: — Matilda
frænka heldur að þú hafir beðið
hana að kvænast sér.
■— Hhh — ha? Hva hva hva,
hvernig dettur henni það í hug?
— Svona nú, Mr. Pimm, út
með það. Baðstu Matildu frænku
eða ekki?
— Ég sver það, að mér hefur
aldrei dottið það í hug.
Henri sagði: — En hvers vegna
heldur hún það þá?
*— Hún misskildi mig svona
herfilega.
—■ Hvernig gat hún það? sagði
Julian. Þú hlýtur að hafa minnzt
eitthvað á hjónaband. Svona út
með það.
— Ó, hvað þið getið verið
miskunnarlausir.
— Svona nú, sagði Henri, —
við verðum að fá þetta á hreint.
Hvað kom eiginlega fyrir?
— Julian, Henri, þetta var
hræðilegt. Ég hélt hún væri að
biðja mig um að útvega sér eig-
inmann.
— Svona nú, hvaða vitleysa.
— Auðvitað er þetta allt sam-
an vitleysa, en þið verðið að trúa
því sem ég segi. Ég sagði, að úr
því að hún vissi nú hvernig ég
hefði gift Miriam Harrison og
allar hinar, gæti þá verið að hún
vildi að ég sæi sér fyrir eigin-
manni. Og þótt ótrúlegt megi
virðast, hélt hún að ég ætti við,
að ég Timothy Pimm, væri eig-
inmannsefnið. Að ég væri að
biðja sín.
— Varstu það ekki?
— Aldrei, sagði Mr. Pimm. —
Mér hefði aldrei dottið það í hug.
Ég hefði aldrei þorað það.
Hvernig átti ég að vita, að þegar
ég spurði Miss Matildu, hvort ég
gæit verið áfram í Cannes og
séð henni fyrir eiginmanni, dytti
henni í hug að ég væri að bjóða
mig sjálfan fram? Ha? Kæru
vinir, þið sjáið það vonandi.
— Nei.
— Henri?
—Nei.
— Almáttugur minn!
Julian sagði: — Ég sé bara
það, að nú er gildruveiðarinn
mikli loksins fallinn í eigin
gildru.
Mr. Pimm sagði: — Eeeen, það
er ómögulegt.
— Hvernig þá?
gg — VIKAN 25. tbl.