Vikan - 28.05.1964, Síða 4

ftt,:.
Sveitaball — já, ekkert jafnast
á við sveitaball. Þannig hljóðar
einn dægurlagatextinn eins og
kunnugt er og margir eru þessu
sammála, ekki sízt unglingarnir úr
Reykjavik. Þar þarf nú ekki að vera
að draga upp aldursvottorð og þar
er ekki verið að fást um, þó mað-
ur hafi eina kringlótta í rassvasan-
um, sem er gamall og góður ís-
- • •-denzkur siður og þar að auki mjög
karlmannlegur siður, sem alls ekki
má leggjast niður. Nú eru allir
minnugir þess, að forn, íslenzk
menning má ekki gefa eftir fyrir
allskonar óæskilegum, útlendum
áhrifum. Til dæmis er alveg við-
búið, að Islendingar hætti að
drekka af stút og neftóbaksbrúkun
er orðin skaðlega fátíð meðal unga
fólksins.
Félagsheimilin hafa orðið til ut-
anum þá hugsjón að stuðla að ís-
lenzkri samkvæmismenningu. Hafi
eitthvað hitt í mark, þá hafa félags-
heimilin gert það. Þegar allt er orð-
ið ameríkaniserað vegna smitandi
áhrifa frá Vellinum og sjónvarpinu,
þá heldur íslenzk menning enn
sinni reisn í félagsheimilunum. Þau
eru ekki fyrir fáa útvalda, sem
geta orðið fyrstir á staðinn. Þar þarf
heldur enginn að standa í biðröðum
utan dyra í þeirri von að verða
hleypt inn uppúr miðnættinu. Oll-
um er hleypt inn og það strax.
Stundum eru fjórir á hvern fer-
meter, stundum sex, en það skiptir
ekki máli, því allir hafa sömu að-
stöðu. Þar eru menn ekki þuklaðir
í dyrunum á vansæmandi hátt og
þar er enginn að hnísast í aldur
samkomugestanna. Innan dyra geta
menn annaðhvort staðið þar sem
þeir eru komnir (t.d. ef það eru
fleiri en sex á hvern fermeter) eða
þeir iðka frjálsa drykkju af stút
og frjálsar ástir á einhverjum til-
teknum bletti af gólfinu, sem var
af höfundum hússins ætlað fyrir
dans. f anda hinnar norrænu vík-
ingahugsjónar eru þeir barðir, sem
liggja vel við höggi og er ekkert
við því að segja. Það verður hver
að passa sjálfan sig — líka það
að liggja ekki óþarflega vel við
höggi.
Aðal fjörið er undir lokin, þegar
„uppgjörið" fer fram. Þá standa
þeir uppi, sem aldrei lágu nogu
vel við höggi og þá er öllu
ódrukknu víni skolað niður og kven-
fólki boðið far, eða að minnsta
kosti dvöl í aftursætum bifreiðanna.
Þar hafa menn enn sið hinna fornu,
norrænu víkinga og þrífa til meyj-
anna án allrar rómantízkrar mælgi,
sem mjög háir Suðurlandabúum í
samskiptum við hið fagra kyn. Sést
af þessu, að menningarvitar vorir
hafa enn stórlega vanmetið ungu
kynslóðina, sem landið á að erfa,
þegar þeir halda að hún se fra-
hverf siðum feðranna og tilbúin að
gleypa við öllu, sem amarískt er.
Mætti og benda þeim sömu menn-
ingarvitum á, hvort ekki kæmi til
greina, að íslenzka sjónvarpið til-
vonandi, sjónvarpaði beint úr
félagsheimilunum til styrktar menn-
ingunni. 'k
— VIKAN 22. tbl.
„í sveita andlitis að leita að andliti, sem gefur góða raun".
eru þarna í eigin persónu og eiga samkomuna.
Hvaðan komum við — hvar erum við
Ljósmyndip Gíslí Gestsson — hvert er förinni heitið? Ú
Það gerist áliðið og sumir, sem hafa orðið eitthvað útundan í lífsbaráttunni innan dyra, reika um á milli bíl-
anna. Fyrir suma er það ekkert atriði, hvort þeir hafna framan á stuðara eða í sæti. Líf er að loknu þessu.
DAHSAO I ÞJÓSÁRVERI