Vikan - 28.05.1964, Qupperneq 52

1. Canon 7 kr. 10.696,00
2. Canonflex
RM 10.164,00
3. Canonet 3.980,00
4. Canonet
Junior 2.980,00
5. Canon Demi 2.290,00
5
Árs óbyrgð — fullkomin viðgerða- og varahlutaþjónusta.
EINKAUMBOÐ:
B|örn & Ingvar
Aðalstræti 8 — Sími 14606.
FYRIR ÞVÍ ÚRSKURÐAST
Svar við HVERNIG DÆMIR ÞÚ? ó b!s. 39.
Fyrir handvömm lögreglumanns í starfi slasast ung stúlka af skot-
sóri. Hún bíður talsvert fjártjón vegna slyssins, svo sem atvinnutjón og
sjúkrakostnað og e.t.v. einhverja örorku. En miskabæturnar verða hér
þyngri á metunum. Auk þjáningabóta koma hér sérstaklega til greina
bætur fyrir lýti. Eftir slysið gengur stúlkan hölt og ber áberandi ör á
fótlegg, sem venjulega er aðeins hulinn gegnsæjum sokkum. Með þess-
um lýta hefur aðstaða stúlkunnar á giftingarmarkaði stórlega rýrnað,
og röskun á högum hennar verða veruleg. Miskabætur í þessu tilfelli
myndu verða ríflegar með tiliiti til þessarar röskunar.
Næst liggur fyrir að huga að því, hver eigi gð bæta þetta tjón. Varpa
má fram þeirri spurningu, hvort Belle sjálf eigi að bera tjónið eða
einhvern hluta þess. Að vísu má segja, að hún hafi ekkert erindi átt
við Jón í varðstöðu hans og geti hún því sjálfri sér um kennt. En þrátt
fyrir þetta viðhorf verður að líta svo á, að stúlkunni verði ekki gefin
nein sök á slysinu. Sú skoðun fær ekki staðizt, að menn þurfi að bera
bótalaust líkamsmeiðingar, þótt þeir eigi orðastað við lögregluþjón
í starfi, jafnvel þótt í erindisleysu sé.
Voðaskotið á sér stað fyrir handvömm Jóns Jónssonar. Hann er því
hinn raunverulegi tjónvaldur. Hann myndi því væntanlega vera per-
sónulega ábyrgur. fyrir tjóni því, sem af slysinu leiddi. Hugsanlegt væri
þó, að Jón væri sýkn saka, ef sannað væri, að hann hefði skort tilsögn og
æfingu í meðferð skotvopna, en yfirboðarar hans bæru ábyrgð á þeim
skorti.
Lögfræðingur Bellu fer þá leið, að stefna Jóni ekki í skaðabótamálinu,
heldur beinir hann málshöfðuninni eingöngu að borgar- og ríkissjóði.
Þessi leið er mjög eðlileg, þar sem Jón er fátækur maður og víðsfjarri
því að vera borgunarmaður fébóta. Stefna á hendur Jóni hefði einnig
sennilega enga raunhæfa þýðingu haft, þar sem hann hefði væntanlega
aðeins hlotið solídariskan dóm með opinberum aðilum, en kröfuhafi hefði
þá eðlilega einungis leitað fullnægingar dómsins hjá því opinbera.
I þessu máli er borgarstjóra f.h. borgarsjóðs og fjármálaráðherra
f.h. ríkissjóðs stefnt til greiðslu fébótanna. Réttarþróunin varðandi fébóta-
ábyrgð hins opinbera hefur á síðari tímum gengið í þá átt, að hið opin-
bera eigi að bera að vissu marki ábyrgð á mistökum starfsmanna sinna
í opinberri sýslu. Verður að telja, að mistök lögreglumanna í starfi séu
almennt til þess fallin að falla undir þessa ábyrgðarreglu.
I þessu máli bera hinir opinberu aðilar fyrir sig m.a., að skipti þeirra
Jóns og Bellu hafi ekki verið slík, að Jón hafi þá unnið í oinberri sýslu.
Telja verður þó, að voðaskotið hafi staðið í slíku sambandi við löggæzlu-
vakt Jóns, að opinberir aðilar eigi að bera fébótaábyrgð á afleiðing-
um voðaskotsins. Þessi skoðun mín styðst m.a. við danskan hæstarétt-
ardóm frá 1 950.
Samkvæmt framansögðu á Bella Ben rétt til bóta frá oinberum aðil-
um, annað hvort úr borgarsjóði eða rikissjcði eða jafnvel þeim báðum.
Að þessu atriði skal nú hugað.
Borgarsjóður var launagreiðandi Jóns Jónssonar. En yfirstjórn lög-
reglu Reykjavíkur og ákvarðanir um framkvæmd hennar er í höndum
handhafa ríkisvaldsins, þ.e. dómsmálaráðherra og lögreglustjóra. Athafn-
ir lögreglu er því þáttur í beitingu ríkisvalds, enda eru lögreglumenn ekki
háðir stjórn bæjarfélaga, enda þótt þeir taki laun úr bæjarsjóðum og
bæjarstjórnir hafi hönd í bagga með skipun þeirra.
Þessi ályktun leiðir til þeirrar niðurstöðu, að sýkna ber borgarstjór-
ann af fébótakröfum í máli þessu, en felle alla fébótaábyrgðina á fjár-
málaráðherra f.h. ríkissjóðs. Þessi niðurstaða varðandi álitamálið um
ábyrgð ríkissjóðs og borgarsjóðs á mistökum lögreglumanna í starfi var
ákvörðuð með dómi hins íslenzka Hæstaréttar frá 1943.
Álvktunarorð: BELLA FÆR BÆTUR ÚR RÍKISSJÓÐI.
J. P. E.
Svo sveifluðu þeir bandinu í
kringum sig, með hnífunum á
endunum — og lömdu sjálfa sig
með þessu til blóðs.
Þetta voru alveg kolbrjálaðir
menn, og sumir þeirra höfðu
ekki hugmynd um hvað var að
gerast, bara lömdu sjálfa sig og
börðu með hnífunum, þar til blóð-
ið rann um þá alla.
Ég hafði heyrt um þetta áður,
og vissi að enginn hafði náð
myndum af þessu brjálæði. Sum-
ir höfðu að vísu náð myndum, —
ýmsar trúarathafnir, sem enginn
vestrænn maður mundi trúa að
ættu sér stað.
Mánuðurinn hófst með föstu og
bænahaldi, og fólkið var tiltölu-
lega rólegt. En eftir því sem á
mánuðinn leið, gerðist það æst-
ara. Það fór að rífa klæði sín
og hár og gekk bert að ofan,
veinandi og kveinandi um allar.
götur. Síðast í mánuðinum náði
brjálæðið hámai’ki.
Þá tóku menn örlitla, en beitta
hnífa, og festu við þá bandspotta.
— VIKAN 22. tbl.