Vikan - 28.05.1964, Síða 55

Óviðjafnaniegur rakstur með rakbiaði, sem endist og endist

SILVER GILLETTE: hin ótrúlega beitta og mjúka Gillette egg á
rakblaði úr ryðfríu stáli, sem engin rakstursaðferð jafnast á við.
• mýksti, bezti og þægilegasti
rakstur, sem völ er é
• ryðfritt stál, sem gefur yður
flests rakstra á blað
• gæðin alltaf söm við sig—öll
blöðinfafnastáviðþaðsiðasta |H ^
"Stainless ‘ ‘—er frábær ryðfri stáltegund, sem tryggir yður verulega endingargott rakblað
Gillette
um við að fara þangað upp, sem
þeir höfðu hrapað, og ná mynd-
um af staðnum, og vorum á leið-
inni þangað, þegar ég hrapaði
niður í gjána . .
— Já, þú sagðir mér einmitt
af því í upphafi. En hvað seg-
irðu að hafi skeð, þegar þið kom-
uð niður . . . þá voru komnar
myndir af ykkur í öllum blöðum,
og þú hafðir þekkzt . . .?
„Já, þeir sem höfðu séð mig
í fylkingunni forðum og inni í
musterinu, voru svo sannarlega
ekki búnir að gleyma því, og nú
þekktu þeir mig aftur, — og nú
átti að ganga milli bols og höfuðs
á mér.
Þeir réðust inn í gistihúsið
eina nóttina, og ætluðu að ná í
mig, en bróðir minn gat aðvarað
mig nógu snemma. Ég mátti eng-
an tíma missa, svo ég stakk mér
út um eldhúsgluggann á annarri
hæð, með eina handtösku, og
komst þannig út á flugvöll. Þar
gat ég krækt mér í miða með
því að setja myndavélina og film-
urnar í pant, ásamt þeim verð-
mætu myndum, sem í henni voru.
Þannig komst ég undan og fór
alla leið heim til Finnlands.
Bróðir minn og vélamaðurinn
komu svo á eftir nokkru síðar“.
— Og hvernig komst hann
heim?
„Það er nú út af fyrir sig saga
að segja frá því. Þeir voru komn-
ir til Tyrklands, hann og véla-
maðurinn, þegar vélamaðui’inn
fékk svo slæmt malaríukast, að
honum var vart hugað líf. Bróð-
ir minn setti hann þá upp í bíl,
og ók í loftinu heim til Finn-
lands með hann. Hann stanzaði
hvergi á leiðinni — nema nátt-
úrulega til að taka bensín — og
var kominn heim eftir 73 klukku-
tíma. Það er ábyggilega met . . .“
— Já, mig skyldi ekki undra
það. Þetta hefur verið geysimik-
ið ævintýri. Og vafalaust hafið
þið lent í mörgum svipuðum,
síðan?
„Já, mikil ósköp. Við vorum
alltaf saman, bróðir minn og ég,
þar til hann fórst í bílslysi fyrir
um tveim árum síðan. Nú er ég
alltaf einn á ferð“.
•— Og ert hér til að taka mynd-
ir af finnskum flugfreyjum.
Verðurðu lengi hér . . . ?
„Nei, ég fer í fyrramálið til
New York. Er búinn að vera hér
í 10 daga. Svo er ég að hugsa um
að koma hingað aftur í sumar,
því mér lízt svo vel á landið,
— litina og annað, að ég ætla
að taka kvikmynd af ýmsu í
sumar. Þá ætla ég að vera í einn
til tvo mánuði og ferðast hér um.
Ég hlakka til þess“.
— Ég er hræddur um að þú
verðir fyrir vonbrgiðum, ef þú
vonast til að lenda í einhverjum
svipuðum ævintýi-um hér og í
Teheran forðum. Hér eru engir
villimenn að ráði.
„Nei, það veit ég svo sannar-
lega, en það getur verið gaman
að taka rnyndir af öðru en villi-
mönnum. Ég er búinn að fá nóg
af því í bili. Sagði ég þér af því,
þegar við fórum til Mexíkó og
fundum þar alveg óþekktan kyn-
stofn Indíána?“
— Nei, ekki gerðir þú það.
„Við höfðum heyrt um það, að
menn héldu að þar væri óþekkt-
ur Indíánakynstofn, sem aldrei
hefðu verið teknar myndir af.
Þeiir höfðu sézt einhverntíma,
fyrir mörgum, mörgum árum,
en týnst aftur. Við ákváðum því
að leita að þessum kynstofni og
taka myndir af honum . . . en
þú ert kannske búinn að fá nóg
af ferðasögum í bili . . . búinn að
fá nóg í eina grein, eða svo . . .?“
— Já, þakka þér fyrir. Þetta er
nóg til að moða úr bili. En gott
væri að eiga þig að síðar . . .
G.K.
HR. PIMM
Framliald af bls. 17.
Matilda frænka: — Jæja, August-
us, þú ert búinn að fæla Peggy
bui-t einu sinni, og ég vil ekki
að þú komir með nokkrar athuga-
semdir við þetta bréf.
—■ Sú endemis vitleysa, að
þykjast hafa séð Soames í ná-
grenni Antibez í morgun, og
hann sem er kominn alla leið til
Sviss.
— Þú mátt ekki vera að kvelja
hana.
— Jæja, jæja þá, sagði hann.
— En þú mátt ekki verða vond
þótt ég bendi henni vinsamlega
á, að maðurinn gæti varla vei’ið
á tveimur stöðum í einu.
Nú leið þessi dagur að kvöldi.
Daginn eftir var Peggy á eilíf-
um þönum um húsið, miður sín,
og hún var ennþá fulviss um,
að hún hefði séð Julian daginn
áður. Þeim Green lenti aftur sam-
an við hádegisverðarborðið og
þegar liðið var á daginn, grátbað
Matilda hana að fá sér bók og
lesa eða að reyna að sættast við
Augustus og leika við hann
tennis, eða jafnvel að taka bíl-
inn og kaupa sér kjól — hvað
sem er til þess að hafa ofan af
fyrir henni. Peggy sagði, að ef
einhver myndi reyna að selja
henni kjól, myndi hún rífa hann
í tætlur. En kannske var bezt,
að hún færi eitthvað út, og hún
ætlaði að reyna að vera rólegri,
þegar hún kæmi heim.
Hún ók niður hæðina, annað
hvort í áttina til Myramar eða til
Mont Chevalier. En þegar hún
kom að Rue d‘Antibez var þar
svo mikil umferð, að hún ákvað
að aka heldur niður að strönd-
VIKAN 22. tbl. — Pjg