Vikan - 17.09.1964, Blaðsíða 17

það veit ég, en ég er ekki svo
gamall, að ég geti ekki staðið
í hálftíma eða svo." Ég hálfvon-
aði, að hún myndi svara:
„Luigi . . . ! Þú — gamall . . . ?
Hvað áttu eiginlega við?" En í
stað þess svaraði þessi dauflega
mannvera engu,- svo ég var sann-
færður um, að ég hefði sagt
sannleikann.
I
|

í Ostia var hún á undan mér
að fara í baðfötin, þau voru
þröng nærri því um of, líkam-
inn var hvítur, ferskur og þéttur,
svo æskulegur, að ég reiddist.
Ég snerist á hæli og fór inn í
baðskýlið, og það fyrsta sem ég
gerði var að gægjast í spegil-
brotið, sem hékk á veggnum.
Ég var raunverulega orðinn
gamall. Hvernig í veröldinni
hafði það farið fram hjá mér?
í einni svipan sá ég augu, sem
voru daufleg og umkringd
hrukkum, grásprengt hár, húð,
sem hékk niður á kjömmunum,
og gular tennur. Skyrtan mín,
opin í hálsinn, var svo unglings-
leg, að ég skammaðist mín. Hún
sýndi hálsinn á mér, með tusku-
legu skinninu, sem hékk niður
yfir barkann. Ég klæddi mig úr.
Þegar ég beygði mig niður, til
þess að fara í skýluna, lyftist
vömbin á mér og datt svo niður
aftur, eins og sprunginn poki.
„Heimski, gamli asni", endurtók
ég fokreiður, með sjálfum mér.
Það sem ég sá endurspeglast kom
mér svo sannarlega á óvart. Fyr-
ir einni klukkustund hafði mér
fundizt ég vera nógu ungur, til
þess að vera stimamjúkur við
lole. Núna, og það var þessum
þrem orðum að þakka, sá ég,
að ég gat hæglega verið faðir
hennar. Og ég skammaðist mín
fyrir að hafa glápt svona mikið
á hana á stofunni, og fyrir að
hafa boðið henni út. Hvað skyldi
hún eiginlega hugsa um mig,
það þætti mér gaman að vita;
eins og hvað fannst henni ég
vera?
Seinna fékk ég að vita, hvað
hún hugsaði. Við héldum fast
Framhald á bls. 30.
vikan 38. tbl. —