Vikan - 17.09.1964, Blaðsíða 47

ÞAÐ ER SPARNAÐUR
í AÐ KAUPA GÍNUJ
Öskadraumurinn
við heimasauminn
Ómissandi fyrir allar konur, sem
sauma sjólfar. StærSir vi8 allra
hæfi. VerS kr. 550,00 og me8
klæSningu kr. 700,00. BiðiiS um
ókeypis leiSarvísi.
Fæst ( Reykjavlk hjá:
DÖMU- & HERRABÚÐINNI
Laugavegi 55 og
GlSLA marteinssyni
Garðastræti 11, sfmi 20672
Hljómplatan me8
íjórtán
Fóstbræönim
er a8 sló öll sðlumet felenzkra
hljómplatna enda er hór á fer8-
inni einhver skemmtilegasta og
vandaSasta hljómplatan um ára-
bil.
Á plötunni eru átta lagasyrpur,
eða alls 40 lög, og er þetta 1P
33 snúningshraSa plata.
Platan kostar kr. 325,00 og ver8-
ur yður send hún um hæl, bur8-
argjaldsfrítt, ef þór sendið tókka
eða póstávísun a8 upphæð kr.
325,00
SG - bljémplötDr
Box 1208 — Reykjavík
ekki. Alica hafði innrætt henni slíka
lygi í sambandi við morðið og mig,
kannski án þess að hún gerði sér
það Ijóst sjálf."
„Segið mér eitt, McGee — bjó
Alice nokkurntíma í Boston, kom
fram á leiksviði, litaði hár sitt rautt
og bar nafnið Letitia . . . ?"
,,Nei, slíku væri ekki trúandi á
Alicu. Það væri þá heldur að . . ."
„Möggu Gerhardi væri trúandi
til þess?"
„Þér fáið ekki orð út úr mér
frekar. . ."
„Ekki þó að þögnin gæti kostað
yður fangelsi á ný?"
En hann þagði...
Þegar ég kom frá borði, stóðu
lögreglumennirnir á hafnarbakkan-
um og gengu um borð. Stundarkorni
síðar leiddu þeir McGee handjárnað-
an inn í lögreglubílinn. Hann leit
til mín hatursaugum; hélt bersýni-
lega að ég hefði svikið sig í hendur
þeim. Þegar ég náði sambandi við
Stevens lögfræðing nokkru síðar,
sagði hann mér að rannsókn skot-
færasérfræðinganna hefði leitt í Ijós
að kúlunni, sem varð Helenu Hagg-
erty að bana, hefði verið skotið úr
sömu byssunni og kúlu þeirri, sem
varð Constance McGee að bana
forðum. „Með öðrum orðum, marg-
hleypu Alicu Jenkis. Lögreglufull-
trúinn hyggur, að upphaflega hafi
McGee stolið marghleypunni úr
svefnherbergi hennar, áður en hann
myrti konu sína, falið hana og
gengið síðan að henni aftur, þegar
hann var látinn laus, og loks falið
hana undir rúmdýnu dóttur sinnar,
eftir að hann framdi seinna morð-
ið, í því skyni að henni yrði um
það kennt."
„Harla ósennileg tilgáta," varð
mér að orði.
„Ég veit það, en engu að sfður
verður örðugt að hrekja hana. Eina
vonin er að tilraun sálfræðingsins
með lyfið takist, og Dolly fáist til
að segja allan sannleikann. Því mið-
ur get ég ekki sjálfur verið við-
staddur tilraunina — McGee verður
víst ekki vanþörf á aðstoð minni
— en mér væri greiði gerður, ef þér
vilduð koma þar í minn stað."
Því tækifæri var ég allshugar
feginn. Godwin sálfræðingur opnaði
fyrir mér, þegar ég knúði dyra á
hjúkrunarheimilinu; hann var í
hvítum slopp og vísaði mér inn í
viðtalsherbergið, þar sem Dolly sat
uppi á bólstruðu borði, klædd erma-
lausum kufli. Svipur hennar sýnd-
ist rólegur, þó að augnatillitið væri
þreytulegt og flöktandi. Alex stóð
hjá henni og hélt í hönd henni.
Hann heilsaði mér, alvarlegur í
bragði, þegar ég kom inn. Godwin
sneri sér að honum, kvað hann
mega vera viðstaddan ef hann vildi,
þó að hitt mundi æskilegra.
„Ég æski þess að hann verðr
viðstaddur," sagði Dolly. „Ég vil
að hann fái að vita allt . . . allt."
Godwin stakk dælunálinni í arm
henni. Sagði henni að telja aftur
á bak frá hundraði. Hún var ekki
komin lengra en að níutíu og sex
þegar slakna tók á öllum vöðvum
og annarlegt tóm kom ( svip henn-
ar, sem vék þaðan þó aftur, þegar
Godwin ávarpaði hana.
„Heyrirðu mál mitt Dolly?"
,,Ja.
„Manstu þegar þú komst til mín
lítil telpa?"
„Ég man það. Mamma kom með
mér í bíl Alicu frænku."
Hún bar ótt á. Godwin sálfræð-
ingur kinkaði kolli til mín.
„Rekur þig minni til kvöldsins,
þegar móðir þín var myrt?" spurði
ég.
„Já."
„Heyrðir þú skothvellinn?"
„Já." Það brá fyrir felmtri í svip
hennar, eins og hún heyrði skot-
hvellinn öðru sinni. „Ég er. . . ég
varð hrædd . .
„Sástu nokkurn út um gluggann?"
„Nei, en ég heyrði bíl ekið brott.
En fyrst heyrði ég hana hlaupa."
„Hana — hverja?" spurði ég.
„Fyrst hét ég að það væri Alica
frænka — þegar ég heyrði þær tala
saman frammi við útidyrnar,
mömmu og hana. En Alica hefði
aldrei skotið mömmu, og auk þess
hafði marghieypunni hennar verið
stolið; hún barði mig af því að hún
hélt að ég hefði tekið hana. En ég
hafði ekki snert hana. Nei, Alica
var það ekki." Hún lagði við hiust-
irnar, eins og hún heyrði enn óm-
inn af samtalinu. „Konan við dyrn-
ar sagði að vist væri það satt, þetta
með mömmu og Bradshaw — hún
hefði það eftir föður mínum sjálf-
um, og ég hefði sagt honum það.
Svo skaut hún mömmu . . . og hl jóp
burtu."
Það varð grafarþögn ( herberg-
inu, eingöngu rofin þungum andar-
drætti Dollyar. Það blikuðu tár á
hvörmum hennar, en ég spurði enn:
„Hvers vegna sagðir þú að faðir
þinn hefði skotið móður þína?"
„Alica vildi það. Ég vissi það,
þó að hún segði það ekki beinum
orðum. Og ég var svo hrædd um að
mér yrði kennt um það. Ég var bar-
in fyrir að taka marghleypuna, sem
ég snerti ekki, og þegar ég sagð-
ist hafa séð pabba, svo að ég
slyppi við refsingu, lét hún mig
endurtaka það hvað eftir annað."
Og nú streymdu tárin af hvörm-
um hennar — tár litlu telpunnar,
sem hafði skrökvað sér til friðar,
tár ótta og saknaðar. Alex þurrk-
aði sér um augun. Það var auðséð
að hann viknaði.
„Hvers vegna vildir þú fá okkur
til að trúa því, að þú hefðir sjálf
orðið móður þinni að bana?" spurði
ég.
„Vegna þess að þetta var allt
mín sök. Ég sagði pabba um hana
og Bradshaw, og konan skaut hana
vegna þess að pabbi sagði henni
það, eftir mér."
„Heldurðu að mamma þ(n hafi
þekkt þessa konu?"
„Kannski; hún vissi hvað hún hét
— ég heyrði að hún kallaði hana
Tish . . . Og ég heyrði að mamma
var hrædd við hana."
Framhald í næsta bla'ði.
APPELSÍN
S ÍTR Ó N
LIME
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
VIKAN 38. tbl. — 47