Vikan - 17.09.1964, Blaðsíða 43

Fimleikabúningar - Fimleikabuxur
Ird Fótéhúsinu
Fjölbreytt úrval Ijósmyndavara,
svo sem hinar heimsþekktu ZEISS
IKON myndavélar og sýninga-
vélar fyrir litskuggamyndir. Kvik-
mynadvélar og sýningavélar fró
BELL & HOWELL.
I myrkraherbergið: Stækkarar,
þurrkarar, hnífar, bakkar, tank-
ar, fengur o. m. fl.
Ljósmyndapappir í öllum stærð-
um, þykktum, gerSum og gróS-
um fró hinu þekkfa merki LEON-
AR.
FRAMKÖLLUN - KOPIERING
SkrifiS — hringiS.
Sent i póstkröfu.
fðtö
11 GARÐASTRÆTI 6 |
nusid
Sfmi 21556
Innoxa
heimur fegurðar í einu orði.
Innoxa
VARALITUR
í tuttugu tízkulitum.
VEL SNYRT KONA NOTAR
Innoxa
út. Hann kveinkaði sér og var næst-
um dottinn aftur, því hann var a!I-
ur svo aumur og illa ó sig kominn,
að það var engu líkara en hann
hefði verið að drykkju í marga
daga. Annað augað var lokað af
bólgu, hann fann að munnurinn
var fullur af blóði, og allur ang-
oði hann af mognri brennivíns-
stæk:u. Hann gat skiögrað að dyr-
um hlöðunnar, s:m hann var stadd-
ur í, en þær voru harðlæstar að
utan. Hann barði í hurðina í þeirri
von að einhver mundi heyra til
sín, en só brótt að það var til-
gangslaust.
Svo fór hann cð leita að öðrum
útgangi.
Hann þreifaði fyrst í vösum sín-
um í leit að eldspýtu til að Ivsa
sér og sígarettum til að styrkia
taugarnar, en vasar hans voru t 'm-
ir, jafnvel peningaveski hans var
horfið.
Hann bölvaði hátt og hranaleqa
eins og aðeins siómenn kunna til
hlitnr, og lagði af stað meðfram
hlöðuveggnum, þreifandi fyrir sér
eftir öðrum útgangi eða veikum
stað í veggrum, en fann brátt að
um a-nan útqang var ekki að ræða.
Þeaar hann kom aftur að dyrunum,
réðist hann á þær aftur í hálfgerðu
æði. lamdi þær og sparkaði þangað
til hann hné niður af mæði og
þreytu. í fiarska heyrði hann að
bifreið var sett í gang, fólk kallað-
ist glaðlega á kveðjuorðum, bíl-
hurðum var skellt og svo heyrði
hann þegar bíllinn lagði af stað
eftir veginum.
Billinn nálgaðist hlöðuna óðum
og hann heyrði fjörlegan sönginn
í farþegunum sem barst út um opna
bílgluggana. Hann staulaðist á fæt-
ur og hamaðist á hurðinni, meðan
bíllinn rann framhjá rétt fyrir utan
með vléargný og glaðlegum söng.
Svo fjarlægðist hann aftur og hvarf
um leið og Kári hneig niður snökt-
andi og með kreppta hnefa.
Líklega um klukkutíma síðar
heyrði hann mannamál fyrir utan.
Svo var gengið að dyrunum, hesp-
an tekin frá og dyrunum hrundið
upp. Kári leit upp þaðan sem hann
lá, en sá fyrst ekkert fyrir birtunni,
sem skein í augu hans. Svo greindi
hann að þarna voru tveir menn á
ferð — einkennisklæddir. Það voru
lögregluþjónarnir, sem höfðu verið
fengnir til að vera í plássinu um
kvöldið vegna dansleiksins.
,,Jæja, kunningi, ertu nú búinn að
sofa þetta úr þér?" spurði annar
þeirra vingjarnlega um leið og þeir
gengu til hans.
,,Hvað er klukkan?" stundi Kári
upp.
„Klukkan er að verða níu og
kominn nýr dagur. Þú verður víst
að koma með okkur til sýslumanns-
ins út af þessum látum í þér í gær-
kvöldi".
„Látum . . . hvaða látum?"
„Nú, þú hefur verið svona langt
leiddur. Þú manst bara ekkert. . .
ha?"
„Man? Jú, ég man allt, og gleymi
því aldrei. Látið þið mig bara ná í
helvítis manninn . . . eru sjálfboða-
liðarnir farnir?"
„Já, þeir fóru fyrir klukkutíma
síðan, eða svo".
„Fanney . . . fór hún líka?"
„Fanney? Er það kærastan þín
fyrrverandi, eða hvað? Já, hún fór
með Ungverjanum, sem þú réðist
á í gærkvöldi".
„Réðist á? Ég? Hvaða kjánalæti
eru þetta eiginlega . . . þið verðið
að stoppa hann af . . . hann má
ekki sleppa!"
Kári æpti upp síðustu orðin og
hljóp í hendingskasti til dyranna,
en fyrr en varði lá hann kylliflatur
í heyinu. Annar lögregluþjónanna
hafði aðeins hreyft sig örlítið —
með báðar hendur I vösum, og
brugðið fyrir hann fæti.
„Svona kunningi. Hættu nú þess-
um bölvuðum látum, og komdu
með okkur með góðu til sýslumanns-
ins. Þetta er alveg tilgangslaust, og
þú hefir ekkert nema illt af þvi".
„Hverslags djöfuls óþokkar eruð
þið eiginlega?" hrópaði Kári og
lamdi báðum höndum vonleysis-
lega í heyið. „Skiljið þið ekki að
kvikindið má ekki sleppa — og ég
verð að bjarga Fanney úr klónum á
honum! Fanney . . . Fanney . . ." Síð-
ustu orðin köfnuðu í hálfgerðum
ekka.
„Þú hefur ekkert við hana að
tala meira, kunningi. Hún fór af
fúsum vilja með manninum, eftir
að hún sá hvernig þú réðist á hann
í kirkjunni í gærkvöldi. Ég er líka
hræddur um að þú eigir eftir að
finna fyrir því hjá sýslumanninum,
hvernig þú hagaðir þér".
„Hagaði ég mér? Ertu vitlaus,
maður! Það var Ungverjakvikindið,
sem réðist á mig. Þeir voru tveir
saman, — og bundu mig í þokka-
bót!"
„Hættu þessu kjaftæði. Var það
ekki nóg fyrir þig að narra bækl-
aðan útlending inn í sjálfan helgi-
dóminn í kirkjunni, þó þú reynir
ekki að Ijúga þig út úr því i þokka-
bót? Það var raunar einasta bótin
fyrir ykkur báða, hvað þú varst
útúrdrukkinn, svo hann hafði í fullu
tré við þig".
„Ég skal drepa helvítið, ef ég
næ í hann", hrópaði Kári æðis-
lega.
„Þér tekst það ekki héðan af,
vinur. Þú gerðir heiðarlega tilraun
til þess í gærkvöldi".
„Það . . . það . . . Hvert í heitasta!
Þið hljótið þó að hafa séð að það
sá ekki á ræflinum?"
„Nei, það heitir ekki! Hann var
með glóðarauga, tréfóturinn brot-
inn og'hann allur blóðugur, svo við
urðum að fara með hann til læknis-
ins um leið og við drösluðum þér
hingað. Sem betur fer var hann
ekki alvarlega meiddur — ekki eins
og búast hefði mátt við eftir þig,
fullhraustan sjóara og æfðan slags-
málahund. Þú ert líklega ekki eins
mikill jaki og þú vilt vera láta,
þokkapilturinn.
Svona — komdu nú með góðu —
eða við verðum að binda þig".
Kári starði alveg furðu lostinn
VIKAN 38. tlil. —