Vikan - 17.09.1964, Blaðsíða 23

essunnar Walewsku ó Napoleon. Þarð konan allt-
af að sætta sig við óhamingju í óstum? Var ekki
til einhver von? Þegar Garbo kynntist Stokowski,
vildi hún allt í einu mótmæla þessum óham-
ingjusömu óstum, sem hún sýndi í myndunum,
og vildi losna úr þeirri einveru, sem hún hafði
óður kosið sér. Þegar seinni kona Stokowski
(en þau óttu þrjú börn saman) fór fram ó skiln-
að, hélt fólk, að eitthvað yrði úr sambandi þeirra
Gretu og Stokowski. Þegar Greta fór til Stokk-
hólms til þess að halda jólin hótíðleg, veifaði
Stokowski til hennar af bryggjunni.
í febrúar hittust þau aftur ! Ravello ó Italíu,
þar sem Stokowski hafði leigt gamla höll með
dósamlegu útsýni yfir Miðjarðarhafið. „Villa
Cimbrone" hét höllin, og nafnið ótti brótt eftir
að verða þekkt af hverju mannsbarni, sem á
annað borð las dagblöðin.
Fletti maður dagblöðum frá því snemma vors
1938 kemur margt undarlegt í Ijós. Hvert smá-
atriði úr daglegu lífi Garbo og Stokowski er
dregið fram í dagsljósið. Þetta fræga par í Villa
Cimbrone er vagtað dag og nótt. Þegar þeim
tókst að komast framhjá fréttamönnum á leið
sinni til að heimsækja hinn fræga lækni Axel
Munthe á Capri, mátti lesa margar athuga-
semdir í blöðunum. Þá var farið að rifja upp
smáatriðin. Garbo hafði t.d. aðeins haft eina
slitna ferðatösku meðferðis, þegar hún kom til
Stokowski. Þjónarnir höfðu rekið upp stór augu,
þegar þeir tóku dótið upp: ein náttföt, og nokkr-
ar krukkur af sultu. Þessar krukkur áttu eftir
að vekja mikið umtal, þegar lítið var frétt-
næmt á öðrum sviðum. Hún hellti dálitlu af
sultu yfir kornmatinn sinn á morgnana og síð-
an kaffi yfir allt saman. Annars borðaði hún
mest hrátt grænmeti, og Stokowski tók með
ánægju þátt í þessu einfalda matarræði. Þau
lágu saman í sólbaði og stunduðu ákaft leikfimis-
æfingar undir vernd tveggja lögregluþjóna og
þriggja hunda. Kvöldin enduðu með því, að
Garbo fór að hátta og hafði með sér flösku af
olivenolíu og ker með salti. Enginn vissi hvers
vegna, og morguninn eftir var olían og saltið
horfið.
Matarræðið og leikfimin var í sjálfu sér skilj-
anleg, því að bæði Garbo og Stokowski þurftu
að hugsa vel um líkama sinn, þar sem þau
þurftu að sýna sig fyrir fjölda áhorfenda. En
eftir fréttum frá Villa Cimbrotie að dæma, virð-
ist fólk hafa álitið að Garbo stundaði einhverj-
ar leyndardómsfullar æfingar. Eftir að hafa
reynt að komast að hinu sanna i næstum heilan
mánuð og loks gefizt upp, náðu blaðamennirnir
fundi Garbo með því skilyrði, að þeir hættu að
sitja um hana.
í bók sinni um Garbo, hefur blaðamaðurinn
John Bainbridge sagt, að Stokowski hafi tekið
á móti gestunum, siðan hafi hann farið sem fljót-
ast þegar Garbo kom inn í salinn, náföl og
hörkuleg í framan, með engan farða á andlitinu
og án þess að henni stykki bros. — Hvað er
það eiginlega, sem þið viljið? spurði hún þreytu-
lega. Þeir vildu vita, hvort hún væri gift Stok-
owski eða hvort þau mundu gifta sig bráðlega.
Garbo hristi höfuðið, siðan horfði hún lengi á
hendur sínar og sagði svo um leið og það
vottaði fyrir örlitlu brosi á vörum hennar: —
Það er til fólk, sem giftir sig, og svo eru aðrir,
sem aldrei gifta sig. Ég er ein af síðar nefndu
tegundinni. Hún þagnaði og leit út um glugg-
ann yfir Amalfiflóann. — Ég á ekki marga vini,
og ég hef ekki ferðazt víða. Vinur minn bauð
mér að sýna mér einhverja þá fegurstu staði
sem til eru, og ég tók því. Ég var svo heimsk
að halda, að mér tækist að ferðast án þess að
mér væri veitt eftirför. Hversvegna fæ ég ekki
að vera í friði? Það er illa gert að þröngva
sér inn á fólk, sem helzt vill fá að vera í
friði. Það getur eyðilagt allt. . .
Blaðamennirnir yfirgáfu Ravello, en Ijósmynd-
ararnir urðu eftir. Garbo og Stokowski flúðu
til Sviþjóðar og dvöldu um sumarið á herragarði
hennar, Harby, rétt við Knesta hjá vatninu Siljan
Þar lifðu þau einangruð og vakti það mikið
umtal og út af því spunnust margar kjánalegar
sögur. Öllum til undrunar fór Stokowski einn
aftur til Ameríku í júlí. Garbo varð eftir nokk-
urn tíma í Svíþjóð, og þegar hún kom aftur
til Hollywood, var ferðasaga hennar eitthvað
á þessa leið: — Enginn getur verið frjáls og
glaður, fái hann engan frið . . . heldur ekki öðru
vísi en að vera einn.
Eftir þetta var Stokowski aldrei nefndur, þegar
Garbo var viðstödd. Hún hafði öðlazt nýtt áhuga-
mál. Vinir hennar undruðust gott skap hennar,
en það kom til af því, að hún hafði fengið
hlutverk í „Ninotchka". I mörg ár hafði Gretu
langað til að leika f gamanmynd, en kvik-
myndafélag hennar vildi ekki hætta á það.
En „Maria Walewska" hafði ekki fengið sér-
lega góðar viðtökur, svo að það var álitið,
að Garbo ætti ekki, fyrst um sinn, að leika
í fleiri myndum um óhamingjusama ást. Ernst
Lubitsch, gamli snillingurinn við gamanmynd-
ir, lofaði að sjá um Garbo, og þannig varð
þessi gamanleikur að háði um kommúnism-
ann í höndum Lubitsch. í myndinni er hún
send vestur fyrir járntjaldið til þess að gæta
nokkurra ringlaðra rússneskra sendimanna.
En sjálf fellur hún fyrir freistinguum kapital-
ismans, þegar hún mátar í fyrsta sinn hatt,
eftir að hafa lifað innilokuð í langan tíma
á hótelherberginu sínu. Altekin eftirvæntingu
gengur hún að skáp og tekur fram forboð-
inn hattinn. Þá gráta áhorfendur af gleði
með Ninotchku litlu.
Garbo var gjörbreitt manneskja meðan á
töku myndarinnar stóð. Ernst Lubitsch var
skemmtilegur maður, stöðugt með vindil í
munninum. Hann bauð hana velkomna til
vinnunar á hverjum morgni, og þegar klukk-
an var fimm, óskaði hann henni góðrar
skemmtunar um kvöldið. Þetta var óþekkt í
Hollywood, og áhrifin á Gretu voru undra-
verð. Þetta var eins og smyrsl á veikar taug-
ar hennnar. — Hún er einhver mest inni-
lokaða manneeskja, sem ég hef hitt, sagði
Lubitsch — en takist manni að kynnast henni
nánar, er hún glöð og vingjarnleg og þá er
hún dásamleg.
Þessi nýja Garbo yfirgaf nú einmanalegt
hús sitt í Santa Monica, skyndilega hafði hún
ekki lengur þörf fyrir að einangra sig. í gegn-
um vinkonur sínar kynntist hún náttúrulækn-
inum Gaylord Hauser, og brátt varð hann
fastur fylgisveinn hennar. Mr. Hauser er um-
deildur maður, en leiðbeiningar hans um
matarræði og heilsugæzlu eiga marga lesend-
ur. Hann vill að fólk samlagist sem mest
náttúrunni, og þegar hann hitti Garbo var
hann laglegur og glæsilegur maður. Hann
var dökkur á brún og brá, hress og sterkur
°g virtist alltaf vera nýstaðinn upp úr hress-
andi svefni. Rétt fyrir frumsýninguna á
„Ninotchka" sögðu dagblöðin frá því, að
hann hefði gefið henni demantshring. Hún
bar hann á réttum fingri.
Eftir frumsýninguna fór Garbo til New
York með Gaylord Hauser til að hvíla sig.
Þau fóru á alla þá staði, sem frægt fólk
venur komur sínar á, og þegar þau svo fóru
til Palm Beach i Florida, voru allir vissir
Franihald á bls. 29.
Þessi mynd ríður mér að fullu sem leikkonu, sagði Greta Garbo örvilnuð, þegar verið var að taka
myndina „Léttúðugi tvíburinn". Það kom í Ijós, að hún hafði rétt fyrir sér.
Þegar Greta Garbo hætti að leika var hún
aðeins 36. ára gömul.