Vikan - 17.09.1964, Blaðsíða 45

stofu, sem vissi út að verönd og
búin var gömlum húsgögnum, sem
minntu mig talsvert á húsgögnin í
dagstofunni heima hjá frú Deloney.
Þar inni bar mest á olíumálverki
miklu yfir arninum; virðulegur eldri
maður með mikið, hvítt yfirvara-
skegg, festu í svip og snör, tinnu-
dökk augu, sem störðu athugandi
á mig, þegar ég tók mér sæti í
gamla armstólnum, sem frú Brads-
haw benti mér á.
,,Þér þurfið ekkert að óttast um
líkamlegt öryggi hans," varð mér að
orði. ,,Ég hitti hann að máli í Reno
í kvöld er leið, og hann var við
beztu heilsu."
,,Hvað er það eiginlega, sem
hann hefur fyrir stafni þarna í
Reno?" spurði hún.
,,Hann situr þar ráðstefnu, eins
og þér gátuð um, og um leið var
hann að athuga náunga, sem hann
hafði grunaðan í sambandi við
morðið á ungfrú Haggerty."
,,Honum hlýtur að hafa verið
meira en lítið hlýtt til þeirrar stúlku,
fyrst hann leggur á sig allt þetta
ferðalag."
„Hann var að vissu leyti bund-
inn henni, þó að ekki væri það
ástarböndum. Það var ekki fyrir
hendingu, að hann útvegaði henni
starf við háskólann — hún mun, með
öðrum orðum, hafa beitt hann fjár-
kúgun."
„Hvernig gat hún það? Roy hef-
ur lifað grandvöru, heiðarlegu lífi.
Ég sem móðir hans ætti bezt að vita
það."
„Það má vel vera. Kröfur, sem
gerðar eru um líferni manna, eru
misstrangar — maður, sem ætlar
sér mikinn frama á sviði skólamála,
verður ekki einungis að vera vamm-
laus sjálfur, heldur getur miður
heppilegt kvonfang orðið honum
þröskuldur í götunni að rektorsem-
bættinu. Kannizt þér nokkuð við
konu að nafni Letitia Macready?"
„Alls ekki."
Hún sagði ósatt. Svipdrættirnir í
andliti hennar hörnuðu og herptust,
hvarmarnir kipruðust saman, svo að
rétt sá í tinnudökk sjáöldrin. Hún
kannaðist áreiðanlega við þá konu.
Hataði hana. Ef til vill óttaðist hún
hana líka.
„Það má merkilegt heita, ef þér
kannist ekkert við hana. Hún sem
var tengdadóttir yðar."
„Þér hljótið að vera genginn af
göflunum. Sonur minn hefur aldrei
kvænzt."
„Menn geta þó því aðeins fengið
lögskilnað, að þeir séu kvæntir. Roy
fékk lögskilnað við konu þessa í
Reno fyrir nokkrum vikum; hann
dvaldizt í Nevada í júlí og ágúst til
að koma því öllu í kring."
„Þá fæ ég þó sönnun fyrir því
að þér eruð ekki með öllum mjalla;
hann var þá á ferðalagi um Evrópu,
það verður ekki vefengt!" Hún reis
með erfiðismunum á fætur, gekk
þunglamalega yfir að skrifborði
fornu, sem stóð út við vegg og kom
þaðan aftur með allþykkt kneppi
sendibréfa og póstkorta í titrandi
höndum sér. „Þarna getið þér sjálf-
ur séð," mælti hún sigri hrósandi.
„Hann sendi mér þessi póstkort og
bréf úr ferðalaginu."
Ég athugaði póstkortin lauslega.
Þau voru um fimmtán talsins, og
póststimpijlinn sýndi, að þau voru
send frá ýmsum borgum og lönd-
um Vestur-Evrópu, mánuðina júlí
og ágúst. Á bakhlið eins þess gat
að lesa hástemmda lýsingu á Arn-
arhreiðri Hitlers að Berchtesgaden;
ég spurði frú Bradshaw hvort hún
væri viss um að þetta væri rithönd
sonar síns.
„Já, það er ekki neinum vafa
bundið, og nú vona ég að þér hafið
fengið sönnun fyrir því, að Roy hef-
ur ekki getað verið í Nevada um
þetta leyti," sagði hún — en þó var
nánast spurnarhreimur í röddinni.
„Hefur hann ferðazt um Evrópu
áður?" spurði ég.
„Auðvitað. Ég fór með hann
þangað skömmu eftir að stríðinu
lauk; þegar hann var við nám í
Harvard háskóla."
„Þá hefur það verið auðvelt fyr-
ir hann að leika ferðalagið. Hann
hefur haft einhvern samsekan á
ferðalagi um Evrópu, sem hann
sendi póstkortin og sendibréfin í
umslagi, og þvínæst hefur hann
póstlagt þau í viðkomandi borgum."
„En ég skrifaði honum, og hann
svaraði."
„Þá hefur sá meðseki hirt fyrir
hann bréf yðar, sent í flugpósti til
Reno, þar sem Roy skrifaði svarið
og sendi honum um hæl í fIugpósti
til endanlegrar fyrirgreiðslu."
„Mér fellur ekki að heyra orðið
„samsekur" í sambandi við son
minn. Þegar allt kemur til alls, er
þarna ekki um neitt glæpsamlegt
athæfi að ræða — hafi hann beitt
þessum blekkingum."
„Ég vona ekki, frú Bradshaw."
Hún skyldi bersýnilega hvað ég
meinti, því að sársauka brá fyrir í
svip hennar. „Það væri sannarlega
hörmulegt, ef smávægileg æsku-
léttúð yrði til þess að loka honum
öllum framaleiðum. Slíkt hefði
aldrei orðið, ef faðir hans hefði lifað
og getað séð til með honum." Og
hún leit þangað, sem málverkið af
manninum með hvíta yfirvara-
skeggið hékk yfir arninum.
„Þessi æskuléttúð hans í sam-
bandi við Letetiu?"
,,Já."
„Þér kannizt þá við hana?"
„Hún átti tal við mig einu sinni,
skömmu áður en við fluttumst frá
Boston á stríðsárunum, og bað mig
um fé til að standa straum af lög-
skilnaði í Nevada. Hún hafði blekkt
blessaðan drenginn minn til að
kvænast sér, hafði alla aðstöðu til
að eyðileggja framtíð hans og ég
lét tilleiðast ag fékk henni tvö þús-
und dollara. Þeim hefur hún eflaust
eytt í eigin þarfir, að minnsta kosti
reyndi hún ekki neitt til að fá skiln-
að."
„Vissi hann að þér komuzt að
þessu."
„Nei, og þar sem hann minntist
ekki á neitt, hélt ég að honum hefði
tekizt að kaupa hana af sér. ( þetta
vilja allir í nýja húsið.
Umboðsmenn á Islandi:
Þorsteinsson & Co.
UMBOÐS- OG HEILDVERZLUN
Tryggvagötu 10 - Slmnefnl: Thorexlm
Pósthólf 1143 - Reykjavlk - Slml 19340
VIKAN 38. tbl. —