Vikan - 17.09.1964, Blaðsíða 41

„Hver djöfullinn stendur eigin-
lega til? Hvað haldið þið að þið
grasðið ó þessu? Lótið þið ykkur
detta í hug að þið getið hagað
ykkur eins og ótíndir glæpamenn
og farið með Fanney nauðuga með
ykkur?"
„Það hefur aldrei komið til mála,
herra Kári", svaraði Ordneszky um
leið og hann settist á kirkjubekk-
inn. Hann brosti svo skein í mjalla-
hvítar postulínstennur, „en ég full-
vissa þig um að hún kemur til þess
af fúsum vilja. Og svona til þess
að gera þetta aðeins léttara, þá
fullvissa ég þig líka um það, að ég
mun verða henni einstaklega kær-
leiksríkur eiginmaður — jafnt á
nóttu sem degi, og að hana mun
aldrei skorta líkamlega þjálfun,
jafnvel þótt á mig vanti einn fót-
inn. En til þess að koma þessu í
framkvæmd á þeim stutta tíma, sem
ég hef til umráða, varð ég að grípa
til örþrifaráða".
Hann opnaði handtösku, sem lá
á bekknum við hlið hans og dró
upp úr henni fulla flösku af ís-
lenzku brennivíni.
„Má ég ekki bjóða þér örlitla
hressingu, Kári? Það styrkir taug-
arnar og auðveldar alla fram-
kvæmd, ef þú færð þér dálítinn
skammt af þessu".
Hann sneri tappann af flöskunni
með æfðum handbrögðum og bar
hana upp að Ijósinu. Síðan beygði
hann sig niður og bar stútinn að
vörum Kára, en hann sneri höfð-
inu snögglega til hliðar, svo vínið
skvettist á hann út úr opnum stútn-
um.
',,Þú getur farið til helvítis með
allt þitt brennivín. Þú færð mig
ekki til að drekka með þér, hversu
þyrstur sem ég verð. Viljið þið leysa
af mér böndin undir eins, eða ég
æpi svo hátt að það skal heyrast
um allar sveitir".
„Það er algjörlega tilgangslaust,
Kári minn. Þú veizt að það stóð til
að dansa í samkomuhúsinu í kvöld,
og halda þar smá kveðjustund okk-
ur til heiðurs. Þar eru nú staddir
hreint allir, sem hér búa, og hljóm-
sveitin hefur eins hátt og hún getur.
Það mun því enginn heyra til þín.
En þér er auðvitað velkomið að
reyna . . ."
Hann hagræddi sér betur í sæt-
inu og teygði makindalega úr fæt-
inum um leið og hann strauk lóf-
anum yfir stútinn. Svo bar hann
flöskuna aftur við Ijósið, andvarpaði
feginsamlega, setti hana við munn
sér og teygaði drjúgan sopa.
Síðan gretti hann sig ferlega,
hikstaði og ropaði svo undir tók f
kirkjunni.
„Andskotans eitur er þetta, sem
þið Eskimóarnir hérna sullið í ykkur.
Það er engum heiðvirðum manni
sæmandi að setja þetta innfyrir sín-
ar varir . . .
O-jæja. Það hefur það þótt ég
kasti grímunni nokkur augnablik.
Ég er jafnmikill heiðursmaður í aug-
um Fanneyjar fyrir það. Annars bið
ég þig að fyrirgefa að ég fékk mér
sopa, því þessi flaska var keypt
fyrir þig einan . .
Og hann skvetti úr flöskunni
framan í Kára.
„En Boris", hélt hann áfram, „við
verðum víst að fara að flýta okk-
ur, því ég vil alls ekki missa af
þvi að dansa nokkra vangadansa
við Fanney áður en ég fylgi henni
svo heim í bólið".
„Allt í lagi. Maður verður víst að
vinna fyrir kaupinu", svaraði Boris,
beygði sig niður að Kára, tók utan
um hann og reisti hann á fætur.
Kári var óstöðugur vegna fjötranna
og var næstum dottinn af+ur. þegar
Ordneszky tók utan um hann aftan
frá og hélt honum uppi.
Svo tók Boris til ópsilltra mál-
anna og lét hnefahöggin dynja á
Kára. Hann reyndi eftir fremsta
megni að forða sér undan högg-
unum ,en Ordneszky hélt honum
föstum, svo hann gat sig ekki hreyft.
Honum tókst þó í nokkur skipti að
snúa höfðinu undan, og tvisvar varð
það til þess að Ordneszky fékk þau
framan í sig, en hann bara hló við.
Loks skipaði Ordneszky honum að
hætta og lét Kára falla máttlausan
og hálf meðvitundarlausan á gólfið.
„Þessu er nú senn að verða lok-
ið, Kári", heyrði hann að Ordneszky
sagði um leið og hann beygði sig
yfir hann með brennivínsflöskuna
og bar hana að vörum hans.
„Fáðu þér nú einn sjúss til að
styrkja þig. Það gerir þér aðeins
gott".
Kári vissi varla hvað var að ger-
ast, og áður en hann gæti áttað sig,
var hann búinn að kyngja drjúgum
slurk úr flöskunni, og fann hvernig
það brenndi hann langt niður í
maga.
„Þetta dugar alveg, held ég",
sagði Ordneszky. „Við þurfum bara
að dreifa örlitlu meira ilmvatni á
þig, svona til frekari sannfæring-
ar". Og hann hellti víni niður á
Kára svo skyrtan rennblotnaði á
brjósti hans. Síðan lagði hann flösk-
una við hlið hans og sparkaði í
bakið á honum um leið og hann
sagði: „Jæja, Boris. Nú er aðeins
eftir að deyfa herrann dálítið betur
og svo getur þú tekið til við mig.
Náðu nú í sandpokann og klappaðu
honum frá mér í kveðjuskyni —
með kveðju frá Gregory!"
Hann hló hátt og stórkarlalega
og sneri sér undan, en Boris tók
upp lítinn poka, vafalaust fullan
af sandi og beygði sig yfir hann . . .
svo vissi hann ekki meir.
Það var rökkur umhverfis hann,
þegar hann vaknað', en hann fann
strax að hann lá ekki lengur á
kirkjugólfinu, því cað var mjúkt
undir honum, og þegar hann fór
að athuga það nánar, fann hann
að það var hey.
Sólarljósið þrengdi sér inn um
göt og rifur á einstaka stað í veggj-
um og lofti, svo það hlaut að vera
komin dagur, þótt rökkur væri inni.
Hann fann sér til furðu að hann
var ekki lengur bundinn, og skjögr-
aði á fætur í heyinu til að komast
Haustið nálgast
og vetrartízkan er glæsi-
leg að vanda
Nýjar sendingar
af hollenzkum haust-
og vetrarkápum vikulega
Bernhard Laxdal
KJÖRGARÐI - LAUGAVEGI 59 - SÍMI 1-44-22.
VIKAN 38. tbl. —