Vikan - 04.03.1965, Blaðsíða 13

bezta svarðartekjan i sveitinni, fjórar stung-
ur ofan á og átta til tiu undir.
— Hafðu vettlinga á liöndunum karlinn
minn, sagði pabbi um leiS og hann fór ofan
i gröfina.
— Nei, sagði ég og varaðist aS láta pabba
sjá blöSrurnar i lófunum. — Mér verSur
svo lieitt á höndunum.
— Þú ættir heldur aS taka kögglana meS
höndunum, ég er hræddur um aS þú reitir
þá alla i sundur meS þessum kvislarskolla.
Ég sagSi ekkert. Mér fannst litilmannlegt
aS stakka meS höndunum, cins og ég kynni
ekki aS halda á kvisl. Ég var staSráSinn i
aS nota kvislina, þar til pabbi orSaSi þetta
aftur. •
Pabbi stakk en Jói kastaSi hnausunum
upp á bakkann, meS langri kvisl. Þeir komu
einn af öSrum og ég tók þá á mina kvisl og
bar þá i stakkinn. Mér var metnaSarmál,
aS sakkurinn yrSi fallegur. Ég hafSi þegar
í upphafi hlaSiS liann hringlaga, svo aS
nú var allur vandinn aS bæta hverju hnausa-
laginu utan á annaS.'meS livolfiS inn, bung-
una út. Þrasi tyllti sér á þúfu meS sýru-
flöskuna milli fótanna, hélt báSum hönd-
unum um stútinn og fékk sér sopa viS og
viS. Sýrna rann niSur hökuna á honum og
niSur á magann og öSru hvoru fékk’ hann
ropa.
Hann hafSi haft orS á þvi einu sinni,
eftir aS hafa veriS sendur i búS inn i þorp-
iS, aS þar fengist ekkert gott og ekkert
limonaSi. Þarna virtist bann hafa fengiS
fyrirtaks límonaSi, því hann var tiltölulega
sæll á svipinn. — ÞaS var fariö aS lækka
i flöskunni.---------
ÞaS fór eins og þá liafSi grunaS. Hann
glaSnaSi til undir nóniS. Skallinn á Jóa
glansaSi rauSur og sveittur i sólskininu.
ÖSru hverju þurfti Jói aS fá sér i nefiS,
aSa þá aS snýta sér. Þá liætti pabbi alltaf
aS stinga á meSan, svo aS ekki safnaSist
fyrir hjá Jóa, hallaSist fram á rekuna og
var lnigsndi á svipinn.
Ég notSi tækifæri og tyllti mér á bakk-
ann á meSan á þessu stóS. Svo ræskti Jói
sig og i sömu andránni kom næsti hnaus upp
á bakkann. AS öSru leyti unnu þeir þegjandi.
— Réttu mér drukkinn, kallaSi Jói.
ÞaS var fariS aS balla aS nóni.
Ég leit í kringum mig.
— Þrasi er búinn aS drekka allt úr flösk-
unni.
NiSri i gröfinni hölluSu þeir sér fram á
verkfærin, litu hvor á annan og hlógu.
— Sendu liann út i lækinn eftir vatni,
sagSi pabbi, þegar þeir hættu aS hlæja.
Lækurinn rann niSur mýrina steinsnar
utan við grafirnar.
— FarSu og sæktu vatn i flöskuna, sagSi
ég.
Þrasi leit á mig sljór af sýrudrykkju,
án þess aS svara, gerSi sig ekki heldur lik-
legan til aS sækja vatniS.
— Sæklu vatniS strax.
— Nehei. Hann tuldraSi þetth þrjósku-
lcga niSur i þúfuna, sem hann sat á.
— HcyrSirSu ekki, aS pabbi sagSi, aS
þú ættir að sœkja vatn?
— NeL
Glottið var enn þvermóðskulegra en venju-
lega. Ég tók í öxlina á honum. og velti hon-
um á lirygginn.
Hann dró sig i keng, brá handleggjunum
fyrir andlitiS og emjaSi. Svo var aS sjá,
sem hann ætti sí og æ von á að vera laminn,
því oft setti hann handleggina fyrir and-
litiS, þegar talaS var til hans.
— Farðu ekki illa meS vesalinginn, sagði
pabbi neSan úr gröfinni.
—• Hann vill ekki sækja vatnið.
—■ Skrepptu fyrir mig út i lækinn gæzk-
an, ég er svo þyrstur, sagði pabbi. Þrasi
drattaðist á fætur, leit á mig sigri hrósandi
og lagði síðan af stað með flöskuna.-------
Þrasi var sendur heim eftir miðaftan-
kaffinu. Hann fór með sýruflöskuna, því
Jói vildi endilega liafa sína sýru..
Hann kom aftur með kaffið og sýruna í
poka á bakinu.
Pabbi og Jói komu upp úr gröfinni og
við settumst með bakið i sólina og drukk-
um. Þrasi dró undir sig sýruflöskuna og
byrjaði að þefa af stútnum. Pabbi horfði
á hann um hríð en sagði ekkert. Það var
Jói, sem rauf þögnina með þvi að segja:
— Drekktu nú ekki meira greyið, ann-
ars gerirðu svo heiftarlega i buxurnar.
Þrasi leit á liann með sínu innantóma
glotti, án þess að svara.
Ég hló eins kaldhæðnislega og ég gat.
Við lukum kaffinu, nema Jói, sem var
mikill kaffimaður og liafði fengið á tveim
liitabrúsum. Hann átti enn eftir slatta á
öðrum.
Pabbi hallaði sér út af og svaf i fáeinar
minútur, með hattinn sinn yfir andlitinu.
Jói snýtti sér vel og vandlega og tók síð-
an í nefið.
Hann lét feikna mikið á handarbakið og
saug hressilega að sér, því sem eftir varð
hcnti hann meS snöggri handsveiflu. Það
var dökkbrúnn blettur á handarbakinu á
honum eftir tóbakið. Hann liellti úr seinni
brúsanum í hettuna og saup á.
— Blessað kaffið, tautaði hann við sjálf-
an sig. Siðan strauk hann annarri hendi
um þúfuna við hlið sér og sagði:
Blessað grasið, svona grænt og angandi.
Jói sem ég býst við, að flestir hefðu talið
heldur grófgerða manntegund, varð oft svo
undur mildur í skapi þegar hann fékk gott
kaffi, stundum næstum þvi liátiðlegur.
— Blessuð sólin bakar á mér hrygglengj-
una, bætti liann við eftir litla hríð og ók
sér á þúfunni.
Þrasi laumaðist til að súpa á flöskunni.
Eftir því, sem neðar dró i gröfina varð
svörðurinn dekkri og þéttari í sér og sums-
staðar lágu um liann trjárætur. Það marr-
aði i á sérstakan hátt þegar pabbi stakk þær
í sundur.
Ég var búinn að henda kvislinni. Sársauk-
inn i lófunum hafði sigrað mannshugsjón-
ina.
Pabbi stakk svörðinn þannig upp, þegar
neðar dró, að hann skildi eftir kampa á
þá vegu sem vissu að gröfunum til þess
að fá ekki vatn inn í gröfina.
Ég var upp makaður til olnboga og ó-
hreinn á maganum, því stundum tók ég
hnausana upp við mig, eftir að ég fór að
þreytast í handleggjunum. Það hafði þykkn-
að i lofti með kvöldinu og hann var aS
verða skúralegur i vestrinu. Ég heyrði þá
pabba og Jóa hafa orð á þvi, að það væri
áttabarningur i honum. Stelkur flaug gell-
andi fram og aftur um mýrina skammt frá.
— HvaS heitir þessi fugl? spurði Þrasi.
Hann var lagztur á magann á þúfuna sína
og hafði fengið hiksta.
Flaskan var tæplega hálf.
Hrafn, svaraði ég.---------
Pabbi lét kampana þykkna með liverri
stungu sem neðar kom, svo að vatnsþrýst-
ingurinn sprengdi þá ekki inn. NeSan i
linausunum úr neðsta laginu sátu bláleitir
steinar og þaS urgaði í þegar pabbi stakk
rekunni i malarbotninn.
— Af liverju eru þeir bláir? spurði Þrasi,
sem kom til að rannsaka þetta fyrirbæri.
— Bláir lagsmaður Gróa, drundi i • jóa
niðri í gröfinni. Það stafar nú af hitanum
úr neðra.
Þrasi horfði aulalega niður í gröfina án
þess að botna nokkuð i þessari véfrétt. SiS-
an tíndi liann saman nokkra steina, sem
höfðu losnað neðan úr hnausunum og hafði
með sér til þúfu sinnar.
Litlu síðar heyrðist: Duggu, duggu, duggu.
Hann liafði þá fyrir báta og sigldi þeiin á
þúfunni.
•í þessum svifum skall dcmban á. Grafar-
bakkinn varð sleipur . í vætunni, þvi það
hafði molnað úr hnausunum og marðist út.
— FarSu heim skinnið mitt, kallaði pabbi
til Þrasa.
En þrasi vildi ckki fara heim. Hann var
hætur að sigla og húkti nú á þúfunni i rign-
ingunni. Ég þóttist sjá, að hann væri bú-
inn að gera í buxurnar. Hann setti alltaf
upp sérstakan svip, þegar svo var koinið
fyrir honum. GlottiS fékk á sig einhvern
flýrusvip og aukun flöktu til og frá, þegar
litið var á liann.
— Hann vill ekki fara, sagði ég ofan i
gröfina.
— Þú skalt bara hætta, sagði pabbi, og
hafðu stráktötrið lieim með þér og vertu
nú góður við hann.
— Strákurinn hlýlur að vera orðinn stein-
uppgefinn, sagði Jói og fékk sér vel í nefiS.
— Ég er ekkert lúinn, skrökvaði ég. Mér
þótti skömm að þvi að fara heim á undan
fullorðnu mönnuniim. Þar að auki hafði ég
enga meðaumkun með Þrasa. — —---------
Pabbi var byrjaður á kömpunum. Þegar
viS fyrsta liausinn streymdi vatniS ofan
i gröfina og brátt varð jafn liátt i henni og
gröfunum i kriúg. Þeir stóðu á kömpunum.
Pabbi stakk hnausana niðri í vatninu og
Jói tók þá jafn óðum. Stundum lentu þeir
inn' i gröfina og. Jói kafaði eftir þeim i
gruggugu vatninu og rétti þá upp á bakk-
ann, drjúpandi i vatni og átakssleipa. Hnaus-
arnir hjá pabba voru hættir að liafa reght-
lega lögun, þvi hann sá ekki til að stinga.
Ég var líka liættur að nostra við stakkinn,
en henti hnausunum einhvcrn veginn i hann.
Loks lieyrði ég pabba segja:
— Ég held ég liætti þessu, ég næ ekki
meiru.
Framhald á bls. 33.