Vikan - 04.03.1965, Blaðsíða 43

orðstír, að nú koma áhorfendur
víða að, og er það eitt af mörgu,
sem gerði bæinn að borg.
Strax og ferðum bæjarbúa'fækk-
aði í atvinnu utan bæjarins hefur
mikil gróska orðið ( allri verzlun.
Er nú vöruval mikið og gott — en
allt er þetta til þess, að bærinn
verður fyrirmynd, einnig á þessu
sviði.
Þá hafa hótelin og ferðamenn,
erlendir sem innlendir haft hér mik-
ið að segia.
Hér hefur verið stiklað á stóru.
Æskulýðsstarfsemin er til fyrir-
myndar og íþrótfamenn bæjarins
hafa borið orðstír hans utan lands
og innan. Alls staðar sést þessi
ný|a stefna — nýi andi — samvinn-
an — samhugur fólksins. Það er
nýi tíminn. Bæjarbúar hafa kunnað
að meta hvað hugsiónamennirnir
gerðu fyrir þá á sínum tíma. Núna
er það viðburður ef maður les í
Bæjarblaðinu, sem kemur út alla
daga — um illdeilur manna á milli.
Náttúrlega eru ýmis verk og athafn-
ir gagnrýnd — en það er gert af
góðvild og skynsemi og rauði þráð-
urinn er alltaf sá sami — hugur
fólksins og bæiarins kemur fyrst
— þó víkur hann alltaf fyrir þjóðar-
hag.
Þetta er sagan um bæinn, sem
varð að borg, þegar fólkið vakn-
aði af dvala andvaraleysis. Þegar
pólitíkin varð að víkja fyrir sam-
hug og samvinnu um velferðarmál-
in.
Þetta er skrifað ( desember 1964
_ ( svartasta skammdeginu. Tákn-
rænt um margt. Okkur finnst svo
mörgum, margt miður farið í mál-
efnum þióðarinnar og stundum er-
um við bölsýnir um of — og lík-
lega þó sérstaklega ( skammdeginu.
En nú fer sólin bráðum aftur að
hækka — þá koma senn bjartir dag-
ar — þeir koma líka f þjóðlíf okkar
áður en varir.
Gísli Sigurbiörnsson.
Á stuttbuxum í þágu
frigarins
Framhald af bls. 22.
starfandi ótal klúbbar og félög,
jafnt fyrir þá sem eru með
ólæknandi bdadellu og svo háspeki-
lega sinnaða menn. Þarna er gefið
út blað í dagblaðsformi, sem kem-
ur út á hálfs mánaðar fresti, það er
unnið af nemendum, sem hyggja
á blaðamennsku sem lífsstarf.
— Hver virtist þér vera heizti
munur á Bandaríkjamönnum og (s-
lendingum?
— Bandarfkjamenn eru yfirleitt
ákaflega kurteist og alúðlegt fólk
og auðvelt að kynnast því. Þó vil
ég ekki meina, að þeir séu alger
andstaða (slendinga á þann hátt,
en íslendingar eru ef til vill frem-
ur lokaðir. Bandaríkjamenn eru Iftið
trúaðri en íslendingar, en mjög
kirkjuræknir. Ég fór í kirkju næst-
um því hvern einasta sunnu-
dag. Þarna er mikið um klúbba,
svo sem „country clubs" þar sem
nokkrir menn taka sig saman og
kaupa álitlegt landsvæði, þar sem
þeir geta notið lífsins, stundað
veiði, verið á sjóskíðum o.fl. ( frí-
tímum.
[ bandarískum skólum ríkir mjög
mikil samheldni, nemendur vinna
mikið saman og virðast hafa öllu
meiri félagsþroska en ég minnist
úr skólum hér heima, og er það
áreiðanlega þvh að þakka, hve
mikla og góða aðstöðu skólarnir
veita þeim til félagslífs. íslending-
ar gætu mikið af Bandarfkjamönn-
um lært varðandi skóla og kennslu-
mál.
— En svo við víkjum nú að kven-
þjóðinni, hver er einna helzti mun-
ur á fslenzkum stúlkum og banda-
rískum?
— Þótt bandarískar stúlkur hugsi
ekki eins mikið um útlitið og þær
íslenzku (þær eru jú kroppar á
heimsmælikvarða), þá eru þær, þótt
skömm sé frá að segja, ólíkt
skemmtilegri viðræðufélagar en
flestar kynsystur þeirra á Fróni.
Eða það finnst mér.
— Rifust þið mikið um pólitík í
skólanum?
— Stjórnmálakerfi Bandarfkjanna
gefur ekki beint tækifæri til flokka-
drátta eða deilna milli Demókrata
og Republikana. Hins vegar deildu
menn oft um ýmis mál, sem ofar-
lega voru á bugi, t. d. Viet-Nam,
skattalækkunina og mannréttinda-
frumvarpið. Þessar deilur fóru samt
aðallega fram á málfundum.
— Hvernig gekk þér að að laga
þig að enskri tungu?
— Það kom furðufljótt. Að vísu
gerði ég ýmsar villur fyrst f stað,
eins og til dæmis þegar við komum
inn á matsölustað og mér fannst
þjónninn svo líkur spænskum nauta-
bana, að ég hafði orð á því. En
eitthvað var framburðurinn ekki
hundrað prósent, og samferðafólk
mitt varð steinhissa, þegar ég lýsti
því yfir, að mér fyndist þessi þjónn
minna mig á spánskt þrumuský.
Annars er geysimikill munur á
ensku og „amerfsku", það er meira
að segja munur á amerísku ensk-
unni eftir landshlutum, t.d. tala suð-
urríkjabúar yfirleitt talsvert hægar
en norðurrfkjamenn. Til er sagan
um suðurrfkjastúlkuna, sem vildi
koma norðurríkjastráknum í skiln-
ing um að hún væri alls ekki „svo-
ieiðis stúlka", en áður en hún hafði
komið því út úr sér var hún orðin
„svoleiðis stúlka".
— Hver eru viðhorf manna vestra
til mannréttindalaganna?
— Kynþáttavandamálið er vanda-
mál, sem verður að leysast, en það
verður að gerast með gætni og
VIKAN 9. tbl. ££