Vikan - 04.03.1965, Blaðsíða 33

LILfJU L1L*JU LILUU
e,Lr\\ &r*
i
^£líja dö'm-aS.LrLcLL (:ást nxcA- o-g- áa Lgir(ij.a- 3 jael
fiœö-L aatt og. Só-tnaLL og. sLLK.Lmjil.fi. aoS.- SCLLja fxLrui
e-ra ja.aL se.rstaKLe.ga [aœgLLeg.. SÍÍLÖ.jiA am jiaftKa aj!
3ÍLj.a K. LncLam ncest, jð.eg.at’- jaér- ja.ar(L&. a&. K.aa]xa
jaessa aö-ra. i.Lja KLacLL eLg.a aS- (ast L ncesta faáS-_
MÚILALUNDUR
Ármúla 16 — Sími 38-400.
halda þessu áfram, færi svo að
þeir rússnesku gerðust vinir okk-
ar. Ég býst við, að mér hafi ekki
fundizt það viðeigandi, að ganga
þannig stöðugt í skrokk á þeim.
Þess vegna fann ég upp SPEC-
TRE, alþjóðlegan glæpahring,
sem beitti starfsaðferðum
SMERSH, Gestapo og Mafíunn-
ar.
Sp. Dulreyfarahöfundurinn,
Raymond Chandler, hefur sagt
um yður: „Hann hefur fullkomn-
ari, rökréttari og lífrænni frá-
sagnarstíl en flestir „alvöru-
skáldsagnahöfundar okkar“. Aft-
ur á móti kemst gagnrýnandi
New York Times, Anthony Bou-
cher, þannig að orði um yður,
að þér ritið „frámunalega illa“.
Hvað segið þér um þessa and-
stæðu dóma?
Fleming. Ég geri fastlega ráð
fyrir að Ray Chandler hafi sagt
þetta vegna þess að hann var
vinur minn. Hvað Anthony Bou-
cher snertir, þá hefur honum
aldrei fallið við bækur mínar,
og það sannar hve snjall gagn-
rýnandi hann er, að hann skuli
komast þannig að orði.
Sp. Þér hafið sagt, að þér
skrifið eingöngu vegna pening-
anna, er það satt?
Fleming. Já, já, það er satt:
Ég skrifa vegna peningajina, —
en líka mér til gamans. Það gleð-
ur mig því mjög, þegar bókum
mínum er hrósað — því að væri
þeim ekki hrósað, fengi ég auð-
vitað ekki neina peninga fyrir
þær, og þá hefði ég ekki heldur
viðlíka ánægju af að skrifa þær.
En hitt er satt, að ég gæti gert
betur — eða það ímynda ég mér
að minnsta kosti. Ef ég tæki
sjálfum mér tak í fullri alvöru,
og ákvæði að skrifa einskonar
„Stríð og frið“ reyfarabókmennt-
anna, ef ég lokaði sjálfan mig
inni og héti því að helga mig
þessu og engu öðru, þá held ég
að mér mundi takast það, ef það
er þá á annað borð mögulegt.
Ég nýt þess að ýkja og færa hlut-
ina í stílinn, miðað við veruleik-
ann. Ég hef gaman af að láta
þorparana vera tröll að vexti og
höfuðstóra, en eins og þér vitið
eru þeir yfirleitt litlir menn vexti
og ekki að neinu leyti sérkenni-
legir í útliti. Ég er líka hræddur
um að mig mundi skorta dýpt-
ina, sem með þyrfti til þess að
slíkur reyfari gæti orðið sígildur.
Sp. Hvers vegna?
Fleming. Ég hef of mikinn
áhuga á því, sem gerist á yfir-
borðinu, ég hef of mikinn áhuga
á að ná sem mestum hraða í frá-
sögnina. Ég er hræddur um að
mig mundi bresta þolinmæði til
að kanna hinn sálfræðiega grund-
völl og sögulegt baksvið. Og
loks vil ég taka það fram, að ég
er harðánægður með að skrifa
eins og ég skrifa. Og það gleður
mig mjög, að vita að menntaðir
og vel gefnir menn hafa skemmt-
un og ánægju af að lesa bækur
mínar. En mér kemur það raun-
ar ekki á óvart, því að ég hef
gaman og ánægju af þeim líka.
Attabarningur
Framhald af bls. 13.
— Það er heldur andskotann
og ekkert eftir, sagði Jói.
Þeir stóðu í vatni upp i hné.
Við gengum heim mýrina.
Hann hélt áfram að rigna, ekki
eins mikið og í fyrstu en jafnt
og þétt. Regnið var smágert og
hlýtt. Það draup af elftingu og
fjöður, leirkeldurnar höfðu
blotnað upp og horblaðkan
sýndist dekkri en um morgun-
inn.
Pabbi og Jói gengu á undan
með hendurnar á bakinu, ég
rétt á eftir þeim. Þrasi rak lest-
ina. Þegar við komum heim und-
ir túnið, nam pabbi staðar.
— Ætli það sé ekki bezt, að
þú takir kýrnar heim með þér,
sagði hann og sneri sér að mér.
Ég leit á hann og spurði
snöggur upp á lagið:
— Getur Þrasi ekki drullast
eftir þeim? Hann hefur ekkert
gert í dag.
Pabbi sagði ekki neitt en
horfði á mig nokkur augnablik,
kyrrlátu og eins og eilítið spyrj-
andi augnaráði. Vætan draup af
börðunum á hattinum hans. Ég
leit undan og á Þrasa. Hann
nálgaðist okkur hokinn og eymd-
arlegur með tvo fingur annarrar
handar uppi í sér. Ég sá ekki
betur en liann væri liálf skæl-
andi.
Allt í einu fannst mér bjána-
legt, að vera að þrefa þetta út
af beljunum og stráknum og hálf
skammaðist mín fyrir að hafa
byrjað á því. Ég sneri því af leið
og hélt i átt til kúnna, þar sem
þær lónuðu niður með tún-
girðingunni.
Er mér var litið um öxl, sá
ég, að pabbi hafði tekið þá hönd
Þrasa, sem laus var og leiddi
hann heim túnið í rigningunni.
VntAN D. ttxL £0