Vikan - 04.03.1965, Blaðsíða 31

um leiðréttingum undanskildum.
Sp. Hvað hafið þér svo fyrir
stafni, það sem eftir er ársins?
Fleming. Ég dvelzt öðrum
þræðinum í Lundúnum — þar
sem við eigum mjög skemmtilegt
hús — og við Pegwellfjörð í
Sandwich, það er í Kent, þar sem
ég á lítinn en mjög þægilegan
bústað.
Sp. Hvað hafizt þér að í sveit-
inni?
Fleming. Jú, ég fer seint á
fætur, klukkan hálf níu eða níu,
snæði árbít, kaffi og soðið egg
— í þrjár og hálfa mínútu, ekki
þrjár og tvo þriðju úr mínútu.
eins og James Bond — og les
síðan blöðin og athuga póstinn;
fer að því búnu út á golfvöllinn.
Ég held svo heim aftur undir
kvöldið, fæ mér sterka, ískælda
blöndu af bourbone, les um stund,
snæði svo kvöldverðinn, sem
kona mín hefur búið okkur, og
fer svo beint í háttinn.
Sp. En þegar þér eruð í Lund-
únum?
Fleming. Eins og ég sagði, þá
eigum við skemmtilegt einbýlis-
hús hér í Lundúnum — en það
eru ekki nein tré í kringum það,
sem ég kysi þó heldur, og ég
kysi líka heldur að það stæði á
hærri stað, eins og Hampstead,
í hæðunum hjá Lundúnum, með
trjágarði í kring og fuglum. En
konunni minni, sem hefur yndi
af að halda samkvæmi, finnst
að það væri of langt frá þing-
húsinu, of löng leið að fara fyrir
vini mína þar, en samt eins og
í úthverfi. En hvað um það, ég
fer ekki mjög árla á fætur, eða
um sama leyti og í sveitinni,
snæði samskonar árbít, og um
hálf tíuleytið ek ég til skrifstofu
minnar, þar sem ritarinn minn
hefur sundurgreint póstinn fyrir
mig, sem ég athuga og les síðan
fyrir nokkur bréf. Að því búnu
les ég yfir eitthvað af próförk-
um, eða lýk öðru því, sem ég
hef við að fást, og snæði morg-
unverð með einhverjum kunn-
ingjum mínum — alltaf karl-
kunningjum; mér fellur ekki að
snæða morgunverð með konum
— kannske skrepp ég í klúbbinn
minn, þar sem ég get setið og
lesið í þeirri siðfáguðu ró og
næði, sem er aðalsmerki nokk-
urra enskra klúbba. Það sem eft-
ir er dagsins les ég prófarkir, held
síðan heim, fæ mér tvisvar eða
þrisvar í glasið, stundum koma
einhverjir gestir eða við förum
í kvöldverðarboð, en þó er það
oftast að við hjónin snæðum ein
kvöldverð og förum svo í rúmið.
Sp. Bækur yðar voru oft á
náttborðinu heima hjá Kennedy
forseta, sem lýsti opinberlega
yfir því, að hann væri mikill að-
dáandi James Bond. Það er jafn-
vel sagt, að hann hafi talið Jam-
es Bond helztu skáldsöguhetju
sína. Sagði hann yður nokkurn-
tíma hvers vegna?
Fleming. Nei, það gerði hann
ekki. Og hvað sem því líður, þá
held ég að Bond hafi ekki verið
sú skáldsöguhetja, sem hann mat
mest, heldur reyfarahetja. Ég geri
ráð fyrir, að James Bond hafi
verið honum einskonar persónu-
gervingur dirfsku, þreks og þols
og mætt mannraunum og þján-
ingum á þann hátt, sem Kennedy
kunni að meta.
Sp. Eigið þér aðdáendur
meðal helztu framámanna á
sviði heimsstjórnmálanna?
Fleming. Það veit ég ekki í
rauninni. Nema hvað ég geri ekki
ráð fyrir að Khrústhov sé meðal
lesenda minna, og aldrei hefur
fundum okkar borið saman. Ég
á í fórum mínum stutta vélritaða
orðsendingu, undirritaða af
Joseph Stalin og ég geri ráð fyr-
ir að hann hafi vélritað hana
sjálfur líka, þar sem hann kveðst
því miður verða að neita mér
um blaðaviðtal.
Sp. Það var Stalin, sem skipu-
lagði SMERSH, hina sovézku
hliðstæðu Gestapo, og sem Bond
átti helzt í höggi við í fyrstu
bókum yðar. Hvað kom til, að
þér tókuð þá ákvörðun að gefa
SMERSH upp á bátinn, en skipu-
leggja þess í stað samtök hug-
sjónaþorpara, sem einskis svifust,
og þér gáfuð nafnið SPECTRE í
bók yðar, „Þrumufleygurinn"?
Fleming. Ég gaf SMERSH
upp á bátinn, þó að ég hefði að
vissu leyti taugar til þeirrar
gömlu og góðu stofnunar, fyrst
og fremst fyrir það að Khrústjov
sjálfur lagði hana að miklu leyti
niður þó að undirdeild K.G.B.,
rússnesku leyniþjónustunnar,
gegni nú hlutverki hennar. En
það mun einmitt hafa verið um
það leyti, sem ég var að skrifa
þessa bók, „Þrumufleyginn", að
þeir voru að undirbúa „toppfund-
inn“ — ég hugsaði sennilega sem
svo, að það væri ekki vert að
VIKAN 9. tbl. gj
8 I LVE B
Gillett®
Silver Gillette-þægilegur rakstur
með rakblaði, sem endist og endist