Vikan - 04.03.1965, Síða 30

við skyldustörf sín, svo að í raun-
inni má segja sem svo, að hon-
um leyfist það að vissu marki?
Fleming:. Jú, — þó að þetta
sé ekki annað en skáldskapar-
brella til þess að gera það hlut-
verk, sem James Bond hefur
með höndum, enn æsilegra er
þetta tvöfalda núll fyrir framan
einkennistöluna, ekki að öllu
leyti skáldskapur. Sú hugdetta
mín er sprottin af þeirri stað-
reynd, að í byrjun síðari heims-
styrjaldar höfðu allra leynileg-
ustu dulmálsmerkin, sem notuð
voru í flotamálaráðuneytinu tvö-
falt núll fyrir framan sjálfa ein-
kennistöluna, en henni var sífellt
breytt af öryggisástæðum.
Sp. Álítið þér að það fyrir-
bæri, sem kallað er „alfullkomið
morð“, sé yfirleitt hugsanlegt?
Fleming. Ég geri ráð fyrir að
engin morðaðferð sé eins örugg
og óbrigðul og sú, sem þeir nota
byssufantarnir í Bandaríkjunum;
þessir sem eru á mála hjá glæpa-
samtökunum, Cosa Nostra eru
þau víst kölluð, það er til að
þeir séu sendir frá Detroit til
að myrða mann, sem situr inni
á bar í New York og eru svo
allir á bak og burt án þess nokk-
ur geti sannað á þá, að þeir hafi
átt sökótt við hinn myrta. Þetta
nálgast alfullkomið morð — og
þó enn meir sú aðferð, sem þeir
nota í leyniþjónstunni, einkum
þeirri rússnesku, sem hefur beitt
henni óspart í Vestur-Þýzkalandi.
Síðasta morðtaekið þeirra, blá-
sýrugasbyssan, sem þó er öllu
fremur vatasbyssa, flylt með blá-
sýruupplausn, er sér í lagi snjöll
uppfjnning, því að með henni
má myrða mann. sem er til dæm-
is að taka, á leið upp stiga, og
þegar hann finnst, eru olí merki
OQ VIKAN 9. tbl.
um blásýruna horfin. Þá er því
eðlilegt að halda, að maðurinn
hafi fengið hjartaslag af þeirri
áreynslu að ganga upp stigana.
Sp. Þér hafið verið gagnrýnd-
ur fyrir það, að þér væruð hald-
inn grimmdarlosta í bókum yðar.
Finnst yður sú ásökun hafa við
rök að styðjast?
Fleming. Það er einföld stað-
reynd, að Bond verður að endur-
spegla sína eiginn tíma, eins og
allar þær söguhetjur, sem ná al-
menningshylli. Við lifum á
grimmdaröld, kannski þeirri
grimmúðlegustu, sem um getur.
í síðustu styrjöld féllu þrjátíu
milljónir manna. Þar af var sex
milljónum beinlinis slátrað, og
það á hroðalegan hátt. Ég heyri
sagt, að ég láti beita James Bond
hiunm djöfullegustu pyndingum
og fantabrögðum, sem sé mín
eigin uppfinning. En slíkt lætur
sér enginn sá um munn fara,
sem veit hvernig farið var með
þá njósnara, sem teknir voru til
fanga í síðustu heimsstyrjöld.
Ekki heldur þeir, sem vita hvað
gerðist í Alsír.
Sp. Þér sögðuð áðan, að
smám saman færi eitthvað að
naga alla leigumorðingja að inn-
an; á það líka við Bond?
Fleming. Já, það veldur hon-
um óþægindum að drepa menn,
jafnvel þó að að hann láti sig
hafa það — eins og hann lætur
sig hafa það að aka bílum, sem
hljóta að vekja athygli á honum.
Sp. í síðustu bókunum látið
þér hann aka Bentley af kraft-
mestu gerð — hvað gerði að sá
bíll varð fyrir valinu?
Fleming. Sennilega hef ég
valið kraftmestu gerðina af
Bentley fyrir það, að Amherst
Villiers var goður vinur minn
og þannig fékk ég ýmisslegt að
vita um bílinn. Ég lét Bond aka
Bentley vegna þess, að mér finnst
það vel viðeigandi, að hann noti
hraðskreið og æsileg farartæki.
Sp. Hafið þér sama smekk og
hann hvað kraftmikla bíla snert-
ir?
Fleming. Já, ég vildi gjarna
eiga kraftmestu gerðina af Bent-
ley, en nú orðið — ég er orðinn
fimmtíu og sex ára — þá fellur
mér, þegar allt kemur til alls,
bezt við bíl, sem ég get látið
standa úti yfir nóttina og samt
ræst tafarlaust að morgni og ekið
á hundrað mílna hraða, þegar
ég vil það við hafa, án þess að
það valdi mér neinum óþægind-
um. Ég get ekki verið að nostra
við bíl, sem þarf að stilla eða
veldur mér amstri og kostnaði.
Þess vegna hef ég átt Thunder-
bird síðustu sex árin, og hann
hefur dugað mér prýðilega.
Reyndar á ég tvo slika, góðan
tveggja manna og ekki eins góð-
an fjögurra manna.
Sp. Þér eruð ólíkur Bond um
það, að því er þér segið, að yður
er ekkert um byssur gefið og
þér akið ekki rándýrum og kraft-
miklum bíl af glæsilegustu gerð.
En eruð þér þá ekki heldur líkur
honum hvað spilafýsnina snert-
ir?
Fleming. Ég hef gaman af að
spila. Ég spila bridge um sæmi-
lega háar upphæðir. Ég hef gam-
an af áhættunni. Ég spila í klúbb-
um hér í Lundúnum, einkaklúbb-
um. Ég man eftir einu skipti, þar
sem ég hafði mikla löngun til að
græða. Þá var ég á leið til Banda-
ríkjanna, ásamt Godfrey aðmírál,
yfirmanni upplýsingaþjónustu
sjóhersins. Við vorum staddir í
Estoril á Portúgal, og skruppum
inn í spilavíti þar, til að drepa
tímann. Þar bar ég kennsl á
nokkra þýzka njósnara, og þá
datt mér í hug, að það væri til-
valið að spila við þá, rýja þá inn
að skyrtunni, buga þá. Auðvitað
fór það svo, að þeir féflettu mig.
En spennandi var þetta. Ég not-
færi mér þennan atburð í bók-
inni, „Casino Royale“, þeirri
fyrstu, sem ég samdi, en vitan-
lega tapar Bond þar ekki. Það
er hann, sem tekur hvern eyri
af andstæðingi sínum, bugar
hann gersamlega og lætur sig
ekki muna um það.
Sp. Þér hafið skrifað „Cas-
ino Royale" og allar hinar Bond-
bækurnar í heimkynni yðar á
Jamaica. Hvemig stóð á því, að
þér völduð Vestur-Indíurnar, sem
fylgsni til ritstarfa?
Fleming. Ég fór fyrst til
Jamaica á vegum leyniþjónustu
sjóhersins, árið 1942, til fundar
við bandaríska starfsbraeður
mína, til að athuga hvað væri
helzt til ráða gegn kafbátahern-
aði Þjóðverja á Karabíska haf-
inu. Ég hafði aldrei komið í hita-
beltislöndin áður, og þótti þar
dásamlegt, eins og ég geri ráð fyr-
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
ÞiS er alltaf eaml lelkurinn i hennl Ynd-
isírfS okkar. Bún hefur fallS örklna hans
N*o eínhvers staSar 1 blaöinu og heitlr
gWojn verfHannum'handa þeim, sem getur
fnndtg örklna. VerSlaunin eru stðr kon-
feiuiuesl, fuliur af bezta konfektl, og
framleiSandlnn er auSvitað SœlgætisgerS-
In Nói.
Nafja
Heimlll
(irkitt er i kk.
glSast er dreglS var hlaut verSIaunln:
Sigurður Magnússon,
Háukinn 10, Hafnarfirði.
Vlnninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 9. tbi.
ir að flestum Skotum þyki þar.
Og ég var ákveðinn í því, að
ég skyldi finna einhver ráð til
þess að ég gæti farið þangað aft-
ur að styrjöldinni lokinni, komið
mér upp húsi og dvalizt þar, þeg-
ar tími ynnist til. Loks fann ég
þar gamla asnaveðhlaupabraut
niður við sjóinn, sem lögð hafði
verið niður, svo að ég festi kaup
á staðnum og þar byggði ég svo
hús. Ég kallaði húsið „Gullna
augað“. Og það hefur lánazt
ákaflega vel, hvað sem öðru líð-
ur. Eins og þér sögðuð, þá hef
ég ritað allar bækur mínar þar.
Sp. Sitjið þér lengstan tím-
ann við ritvélina, þegar þér
dveljizt þar?
Fleming. Síður en svo. Ég fer
á fætur þegar fuglinn galar, um
klukkan sjö, þá getur maður
ekki sofið lengur fyrir þeim, og
þá fer ég í bað í sjónum, áður
en ég sezt að árbít. Þetta er svo
afskekkt, að maður þarf ekki að
vera með mittisskýlu; við hjón-
in syndum spottakorn, komum
svo heim og snæðum egg, sem
ráðskonan kann flestum betur að
steikja, og að loknum ljúffeng-
um árbít sit ég úti í garði til
klukkan tíu og nýt sólarinnar.
Þá fyrst tek ég til starfa. Ég sit
inni í svefnherberginu og vélrita
um fimmtán hundruð orð í einni
lotu, án þess að líta á það, sem
ég hef skrifað daginn áður, en
hef hugsað að miklu eða öllu
leyti það, ég ætla að skrifa, áður
en ég sezt við. Ég held að mikið
sé undir því komið að skrifa hratt
og hiklaust til þess að ná hraða
í frásögnina.
Og svo, þegar klukkan er rúm-
lega tólf, læt ég það allt eiga sig
og labba mig niður að sjó með
froskmannshettu og sting og svip-
ast um eftir humar og öðru þess-
háttar út við kóralrifin; stund-
um hef ég heppnina með mér og
stundum ekki, og þegar ég kem
heim aftur, fæ ég mér daufbland-
að gin og lostætan morgunverð,
mat, sem tíðkast á Jamaica og
tek mér svo hvíld til klukkan
fjögur. Þá fer ég aftur út í garð-
inn, klukkustund eða svo, fer
aftur í bað, sezt að því loknu
aftur við frá sex til sjö — það
dimmir mjög fljótt á Jamaica,
klukkan sex er allt í einu komið
kolníðamyrkur — og bæti við
um fimm hundruð orðum. Að því
búnu töluset ég blöðin, sem þá
eru venjulega orðin sjö, kem
þeim á sinn stað í heftinu, fæ
mér staup af einhverju sterku,
sezt síðan að kvöldverði, og tefli
að honum loknu myllu við konu
mína dálitla stund — hún heldur
að hún sé mér þar snjallari, en
ég veit hið gagnstæða — snaka
mér síðan í háttinn og er stein-
sofnaður um leið.
Sp. Og svo koxnið þér aftur
heiip til Englands í marz, og
hafið þá handritið meðferðis, full-
búið?
Fleming. Já, að smávægileg-