Vikan - 14.04.1965, Side 34

að fá okkur einn léttan. Hvað má
bjóða yður?
— Þakka yður fyrir Bourbon og
fs.
— Haig og vatn.
Þjónustustúlkan fór burt.
Du Pont hallaði sér áfram og
það Ijómaði af andliti hans. Ilmur
af sápu eða rakspíritus barst yfir
borðið. — Eg vissi að þetta voruð
þér. Um leið og ég sá yður sitja
hérna, en ég sagði við sjálfan mig:
Junius, þú ferð ekki oft mannavilt,
en hlauptu ekki á þig. Ég ætlaði
að fljúga til New York með Trans-
amerícan vélinni, í kvöld, og þegar
þeir tilkynntu töfina, fylgdist ég
með svip yðar, og ég vona að þér
fyrirgefið mér, herra Bond, var ég
alveg viss, eftir andlitssvip yðar,
að þér höfðuð einnig ætlað með
henni. Svo hélt hann áfram: — Svo
ég hljóp að farmiðasölunni og fékk
að líta á farþegalistann. Og þar
stóð einmitt: J. Bond.
Herra Du Pont hallaði sér aftur
á bak, ánægður með snilli sína.
Drykkirnir komu. Hann lyfti glasi
sínu. — Yðar skál, sir. Þetta er
heilladagur hjá mér.
Bond brosti út í annað munn-
vikið og drakk.
Herra Du Pont hallaði sér áfram.
Hann litaðist um. Það var enginn
við næstu borð. Samt lækkaði hann
röddina: — Ég býst við að þér
hugsið með yður: Jæja, það er
ekkert á móti því að sjá þennan
Junius DuPont aftur, en hver er
tilgangurinn? Af hverju er hann
svona ákaflega hamingjusamur yf-
ir því að hitta mig einmitt í kvöld?
Herra Du Pont lyfti augnabrúnun-
um, eins og hann væri að leika
Bond fyrir Bond. Bond setti upp
kurteisislegan spurningarsvip. Herra
Du Pont hallaði sér lengra inn yfir
borðið.
— Ég vona að þér viljið fyrir-
gefa mér, herra Bond. Það er ekki
mitt að hnýsast í annarra leynd-
ar . . . hér — inn í mál annarra. En
eftir leikinn á Royale frétti ég að
þér væruð ekki eins mikill spila-
maður heldur einnig að þér væruð
— þér — ja, hvað segir maður? Að
þér væruð einhverskonar — hér —
rannsóknarmaður. Þér vitið, ein-
hverskonar maður, sem vinnur við
leyniþjónustu éða einhverja slíka
upplýsingastofnun. Du Pont varð
mjög rjóður í andliti, meðan hann
var að koma þessari framhleypni
út úr sér. Hann hallaði sér aftur á
bak, tók upp vasaklútinn sinn og
strauk sér um ennið. Hann leit með
áhyggjusvip á Bond.
Bond yppti öxlum. Gráblá aug-
un, sem horfðust í augu við Du
Pont, sem voru hörð og vökul,
þrátt fyrir vandræðin, voru í senn
einlæg, kuldaleg og sjálfgagnrýnin
— ég var í því. Það voru leifar frá
stríðinu. Maður hélt að það væri
gaman að leika rauðskinna. En það
er engin framtíð í sliku á friðar-
tímum.
— Auðvitað, auðvitað. Herra Du
Pont bandaði frá sér hendinni sem
hann hélt á sígarettunni með. Hann
herra Bond . . . Herra hér — James
Bond?
2. kafli.
Forleikur.
Bond vildi helst vera nafnlaus.
Tónn hans var ekki uppörvandi
þegar hann sagði: — Jú, það er
rétt.
— Jæja, það var einkennileg til-
viljun, maðurinn rétti fram hendina.
Bond reis hægt á fætur, tók um
höndina og sleppti henni aftur.
Höndin var deigkennd og án beina,
eins og gerð úr leir eða uppblásin
gúmmíhanzki. — Nafn mitt er Du
Pont, Junius Du Pont. Ég á ekki
von á því að þér munið eftir mér,
en við höfum hitzt áður.
Andlitið? Nafnið? Jú, það var
eitthvað kunnuglegt við manninn.
Fyrir löngu, löngu. Ekki í Ameríku.
Bond rótaði í minni sínu, meðan
hann virti manninn fyrir sér. Herra
Du Pont var um það bil fimmtugur
— bleikur, vel rakaður og klæddur
I hði venjulega dulargervi, sem hyl-
ur samvizkubit amerískra milljón-
era. Hann var f dökkbrúnum hita-
beltisfötum, einhnepptum og hvítri
skyrtu með gullnælu, undir hnútn-
um á mjóu, dökkrauðu bindi með
VIKAN 15. tbl.
bláum röndum. Ermaltningarnar
stóðu um hálftommu fram úr jakka-
ermunum og sýndu glæra kristalls-
hnappa með eftirlíkingu af Iftilli
laxaflugu. Sokkarnir voru úr kol-
gráu silki og skórnir eins og gljáð
maghony. Maðurinn var með lágan
stráhatt með litlum börðum og
breiðum vínrauðum borða.
Herra Du Pont settist niður gegnt
Bond, dró fram sígarettur og skraut-
lausan Zippo kveikjara úr gulli.
Bond tók eftir að það vottaði fyrir
svita á hörundi mannsins. Hann á-
kvað með sjálfum sér að herra
Du Pont væri einmitt það sem hann
liti út fyrir að vera, mjög auðugur
Ameríkumaður í smávegis vand-
ræðum. Hann vissi að hann hafði
hitt hann áður, en vissi alls ekki
hvar eða hvenær.
— Reykja?
— Þakka yður fyrir. Bond lét
sem hann tæki ekki eftir kveikjaran-
um, sem var réttur í áttina til hans.
Hann var á móti því að þiggja eld
hjá öðrum. Hann tók upp sinn eigin
kveikjara og kveikti sér f.
— í Frakklandi 1931, Royale les
Eaux. Du Pont horfði ákafur á Bond.
— Það er spilavíti. Ethel, það er að
segja frú Du Pont og ég sátum við
hliðina á yður við borðið, nóttina
sem þér spiluðuð stóra spilið.
Minni Bond þaut aftur á bak.
Já, auðvitað. Du Pont hjónin höfðu
verið númer fjögur og fimm við
Baccarat borðið. Bond hafði verið
númer sex. Þau virtust meinleysis-
fólk. Honum hafði þótt svo notalegt
að hafa svo vandað bólverk vinstra
megin við sig, nóttina sælu, sem
hann sprengdi Le Chiffre. Nú sá
Bond þetta allt fyrir sér á ný —
bjart Ijósið á grænu spilaborðinu,
bleikan fálmarann, sem teygði sig
eftir spilunum. Hann fann lyktina
af tóbaksreyknum og beiskan þef-
inn af eigin svita. Það hafði svo
sannarlega verið nótt í lagi. Bond
leit framan í herra Du Pont og
brosti af endurminningunni. — Já,
auðvitað man ég það. Fyrirgefðu
hvað ég var seinn að taka við mér.
Það var nú meiri nóttin. Ég sá ekki
mikið annað en spilin mín.
Du Pont brosti á móti hamingju-
samur og feginn. — Það er nú lík-
ast til herra Bond. Auðvitað skil
ég yður. Fyrirgefið mér að ryðjast
þannig að yður. En — hér. . . hann
smellti með fingrunum til að kalla
á þjónustustúlkuna. — En við verð-
um að halda upp á þetta með þvf