Vikan - 06.05.1965, Blaðsíða 11

Casanova á yngri árum stnum.

Jacobus Hieronymus Casanova a Sein-
gait, Venetus, iuris utriusqus doctor, necn-
on gratiis summi pontificis Clementis
XIII. pronotarius apostolicuc extra urbem
et eques sacri palatii Lateranensis, hon-
orem bibliothecarius illustrissimi comitis
Joseuhia Waldstein — Wartenberg, dom-
ini Duxovii etc. etc.
Casanova, riddari ástarinnar, lögfræð-
ingurinn, heimspekingurinn, stærðfræð-
ingurinn, rithöfundurinn, sem var að síð-
ustu bókavörður greifans af Waldstein í
Duchcov.
Játningar syndara
„Ég var í heiminn borinn á páskum, 2.
apríl, 1725. Daginn áður en móðir mín ól
mig, borðaði hún mikið af fljótakrabba. Og
fljótakrabbi er eftirlætisfæða mín. Síðan var
ég vatni ausinn, og skírður Jacobus Hier-
onymus. Til átta og hálfs árs aldurs var ég
mjög vanþroska barn. Þá þjáðist ég um
þriggja mánaða skeið mjög af áköfum blóð-
missi, og var ég sendur til lækninga til Pad-
ova. Þar sigraðist ég á vanþroska mínum, og
eftir það helgaði ég mig námi og þroska
anda míns. Þegar ég var 16 ára, var ég gerð-
ur að doktor, gefin prestskrúði og sendur til
Rómaborgar í gæfuleit. í Róm varð dóttir
frönskukennarans míns orsök þess, að vernd-
ari minn, Acquiviva kardínáli, sleppti af
mér hendi sinni. 18 ára gekk ég í herþjón-
ustu, og var sendur til Istanbul. Tveimur
árum síðar kom ég aftur til Feneyja, sagði
skilið við tign mína og beit á jaxlinn og lagð-
ist svo lágt að ráða mig í atvinnu sem fiðlu-
leikari. Vinir mínir voru mér mjög reiðir,
— en ekki mjög lengi. Þegar ég var 21 árs,
tók einn af hinum mörgu höfðingjum í Fen-
eyjum mig fyrir kjörson, og nú, þegar ég
var orðinn nógu ríkur, tók ég að ferðast
um ítalíu, Frakkland, Þýzkaland og til Vín-
ar, þar sem ég hitti Raggendorf greifa.
Ég fór aftur til Feneyja, og tveimur árum
síðar dæmdi ríkissaksóknarinn mig, af skilj-
anlegum ástæðum, til fangelsunar í blýher-
bergið. Úr þessu fangelsi hafði engum tek-
izt að flýja. En eftir 15 mánaða dvöl þar
tókst mér, með „aðstoð guðs“, að flýja það-
an, og fór ég síðan til Parísar. Þar heppnaðist
mér allt, sem ég tók mér fyrir hendur, og
auðgaðist ég brátt á ný. En að lokum tapaði
ég líka þeim auði mínum aftur.
Eftir það fór ég í gæfuleit til Hollands,
Stuttgart, Sviss og fór síðan í heimsókn til
herra Voltaire. En ný ævintýri biðu mín í
Marseille, Janov, Flórens og Róm, þar sem
Rezzonico páfi útnefndi mig riddara St. Jan
Lateran og postullegan nótaríus.
Þetta skeði árið 1760. Það sama ár átti ég
miklu gengi að fagna meðal kvenna. í Flór-
ens hljópst ég á brott með stúlku eina, en
næsta ár fór ég til ríkisþings í Augsburg
og átti að vera þar fulltrúi konungsins af
Portúgal. Það varð ekkert úr ríkisþinginu,
og eftir friðaryfirlýsinguna fór ég til Eng-
lands, sem ég varð að yfirgefa næsta ár,
1764, vegna mikilla erfiðleika, er ég átti í
þar.
Ég slapp naumlega frá gálganum, án þess
þó að missa æruna. Ég hefði aðeins verið
hengdur! Þetta sama ár lagði ég hart að mér
við að finna hamingju og auðæfi, bæði í
Berlín og Petrograd, en árangurslaust.
Ári síðar fann ég hvort tveggja í Varsjá.
9 árum seinna tapaði ég öllu aftur, vegna
þess að ég háði einvígi við Branick hers-
höfðingja. Ég skaut hann í magann, en þrem-
ur mánuðum eftir það, var hann aftur orð-
inn heill heilsu. Það gladdi mig, því að hann
var reglulegt karlmenni. Ég varð að yfirgefa
Pólland, og árið 1767 fór ég til Parísar. Það-
an varð ég að flýja í skyndi, því að konung-
ur hafði gefið út leynilega handtökuskipun
gegn mér. Ég fór til Spánar, þar sem ég
varð aftur fyrir rnikili ógæfu. í árslok 1768
var ég lokaður inni í turni í Barcelonakast-
alanum. Mér tókst að sleppa þaðan út eftir
66 vikur og var mér þá vísað úr landi. Glæp-
ur minn var sá, að ég hafði stundað nætur-
heimsóknir til ástmeyjar undirkonungsins,
mjög svo alræmdrar konu. Á landamærum
Spánar slapp ég naumlega undan leigumorð-
ingjum konungsins.
Ég fór til Aix í Provencal, til að ná mér
aftur eftir veikindin. Ég var að dauða kom-
inn, og í ellefu daga spýtti ég blóði.
Árið 1769 gaf ég út í Sviss þriggja binda
bók til varnar stjórn Feneyja. Var það svar
við bók Amelots de la Housaye.
Ári síðar sendi enski sendiherrann í Turin
mig til Livorno ásamt hinum beztu meðnáæl-
um. Ég ætlaði að fara til Istanbul með í’ússn-
eska sjóhernum, en Orlov aðmíráll vildi ekki
ganga að þeim samningum, sem ég æskti,
svo að ég hætti við það.
Ég fór' til Rómar, en þar var Ganganelli
páfi (Klement XIV.). Þar átti ég í farsælu ást-
arævintýri, sem orsakaði það, að ég varð að
fara til Napolí. Frá Napolí sneri ég aftur til
Rómar þremur mánuðum seinna, vegna ann-
ars ástarævintýris, ekki eins farsæls.
Framhakl á bls. 39.
VIKAN 18. tbl.