Vikan - 06.05.1965, Blaðsíða 50

Wellaform hárkrem heldur hárinu þétt og vel, og gef-
ur því ferskan og mjúkan blæ.
Ákjósanlegt fyrir hverskyns hárlagningu. Engin feiti.
Klístrar ekki. Mjög drjúgt. Wella fyrir alla fjölskylduna.
»el Iak‘oiatiT
HALLDÓR JÓNSSON H.F. Heildverzlun
Hafnarstraeti 18-Símar 23995 og 12586
Létt rennur
Ghe&Oó
viðskila við landgönguna, og
hann hafði áhyggjur af því, að
hann sæi hvorki konu sína né
endur framar. Fong var þögull
og þungbúinn, og Ahmet þorði
ekki að trufla hann, þótt hann
langaði margs að spyrja. Tungl-
ið var komið upp, ógnandi, rautt
tungl, með fölum baug í kring.
Þetta var illur fyrirboði og
skefldi Ahmet. Fjarlæg fjöllin á
bak við hæðirnar voru eins og
skugginn af vondum, gömlum
manni.
Uppi á hæðinni, við portú-
galska virkið, hlustuðu Jeff og
Anders á niðinn, sem fjaraði út,
eftir því sem vörubílarnir fjar-
lægðust.
— Nú heyrðirðu í gamelan
aftur, sagði Anders. Þögn kvölds-
ins var djúp, og daufir tónarnir
af tónlist innfæddra, sem bárust
frá einhverju þorpinu, glitruðu
eins og smáir silfurdropar í nótt-
inni.
— Já, gamelan — fuglinn,
hvíslaði Jeff. Þetta var ósýnileg-
ur fugl. Hann faldi sig í rósa-
runnanum og söngur hans var
dapur, ljúfur og hjartnæmur:
Ástarsöngur. Þessi fugl virtist
ekki eiga í neinum erfiðleikum
með að tjá þá hluti, sem Jeff
gat ekki sagt, það sem stóð í
henni eins og tvíeggja hnífur.
— Sjáðu, hvað tunglið er
skrýtið, hvíslaði Jeff.
— Já, það lítur út fyrir að
það ætli að rigna, sagði hann.
Það, sem þau meintu, var þetta:
Elskarðu mig? Já, ég elska þig.
Til þess að gera þögn nætur-
innar enn áþreifanlegri, barst nú
langdregið, einmanalegt væl úr
veiðihomi innan úr virkinu. Ytri
hluti virkisins, þar sem þau sátu,
var rústir einar, en innri hlut-
inn hafði verið endurbyggður og
notaður fyrir samastað fótgöngu-
liðssveita nýlenduhersins, sem
aðsetur hafði í Sebang.
— Jseja, þá er klukkan níu,
sagði Anders. Það fór hrollur um
Jeff, og hann fór úr hvíta jakk-
anum sínum og lagði hann um
axlir Jeff. Jakkinn var hlýr.
Þetta var eins og leynileg atlot.
og Jeff vafði jakkanum að sér.
— Pabbi hlýtur að vera að
koma, sagði hún.
— Já. Þetta er síðasta skipti,
sem við erum ein.
Lítil ljós færðust upp hæðina
og nálguðust þau. Nokkrar inn-
fæddar konur stönzuðu í litla
rjóðrinu fyrir neðan, þar sem
gömlu fallbyssurnar tvær stóðu;
minjar um veldi Portúgala, þakt-
ar af spanskgrænu og mosa, hálf-
sokknar í mjúkan jarðveginn.
Konurnar lutu fallbyssunum i
flöktandi ljósi kyndlanna, eins og
þær væru heiðin goð. Konurnar
krupu í bæn og spenntu greipar
um ennið. Síðan risu þær á fæt-
ur og hurfu eins hægt og kyrrt
og þær komu, en skildu jörðina
fyrir framan fallbyssurnar eftir
þakta af blómum.
— Þetta er eitt þeirra andar-
taka, sem maður gleymir aldrei,
sagði Jeff, þegar síðasta konan
var horfin.
Anders hló við. — Þær báðu
um fleiri börn, sagði hann. —
Þessar gömlu fallbyssur eru
orðnar að frjósemisgoðum. Ég
býst við, að prófessorinn myndi
kalla þær pallic tákn.
— Hvaða prófessor?
— Faðír þinn.
— Hvernig dettur þér það í
hug? Pabbi er enginn prófessor.
— Jæja? En allir um borð
kalla hann prófessor. Hann virð-
ist svo lærður —- og svo utan við
sig.
— Uss, vinur, þú þarft ekki
að tala, hvíslaði Jeff og leit í
augu hans, spyrjandi, bíðandi og
krefjandi. Hann vafði hana örm-
um og laut niður að henni. Jeff
stundi eins og barn í draumi,
þegar varir þeirra mættust. Lít-
ill skýhnoðri, forboði annarra
stærri, barst fyrir tunglið og
huldi það. Nokkur andartök var
niðamyrkur, síðan var landið aft-
ur baðað í ljósi tunglsins, með
djúpum, svörtum skuggum, silf-
urbrún á hverju pálmablaði og
speglaðist í augum Jeff.
— Jeff, ástin mín, eina, eina,
eina.....
— Já, vinur minn ....
Bíll Mynheer van Halden til-
kynnti komu sína við rætur
fjallsins með röð af kurteisisleg-
um hljóðum: Hemlaískri, flauti
og skipunarhrópum á malajísku
til þess að þeim ynnist tími til
að skilja. Jeff horfði á föður
sinn, lágan og grannvaxinn,
koma upp gangstíginn, sem inn-
fæddu konurnar gengu skömmu
áður. Hann stanzaði við fallbyss-
urnar og snerti þær varlega, eins
og þær væru sofandi óargadýr.
Þegar hann komst loksins upp á
pallinn undir virkisveggnum, sat
Jeff á steini og Anders stóð
spottakorn frá henni og lét sem
að hann væri að dást að útsýn-
inu. Bæði reyktu, Anders pípu
sína en Jeff sígarettu, og aðeins
reykjarstrókarnir komu upp um
ólguna í hjörtum þeirra.
— Mér þykir leitt, að ég skyldi
vera aðeins og seinn, sagði Hald-
en kurteislega. — Ég varð að
bjarga lífi ungfrú Vagner.
Framhald í næsta blaði.
KG VERÐ ALLTAF SVONA
MEÐ FULLU TUNGLI...,
5Q VIKAN 18. tbl.