Vikan - 14.10.1965, Blaðsíða 37

um sér ráðandi, en minningarn-
ar koma ekki framan að manni
— þær laumast aftan að manni,
fyrr horn. Ég var fullkomlega á
valdi þess sem ég sá og heyrði.
Og allt í einu, í stað þess að ég
kembdi landið, í von um að finna
hana, tók hún að veita mér eftir-
för í sálinni. Hún elti mig-. Taktu
eftir því! Og í sál minni.
Eftir langa þögn spurði dreng-
urinn að lokum: — í hvaða
landshluta varstu þá?
það gerðist, sagði hann, — og þá
lærði ég vísindi mín.
Um munn Leos fór snöggt, fölt
bros. -— Það er eins og aldurinn
fari aftur á bak, sagði hann. Svo
hnoðaði hann í skyndilegu reiði-
kasti kúlu úr diskaþurrkunni,
sem hann hélt á, og kastaði henni
af afli í gólfið. — Þú gamli, út-
lifaði Rómeó!
•— Hvað gerðist? spurði dreng-
urinn.
Rödd gamla mannsins var há
grúfðu sig þöglir yfir morgun-
verðinn sinn. Klukka Leos tifaði
á veggnum.
— Svona er það. Og hlustaðu
vandlega. Ég hugsaði um ást og
krufði hana til mergjar. Ég
komst að því, hvað er að okkur.
Menn verða ástfangnir í fyrsta
skipti. Og af hverju verða þeir
ástfangnir?
Mjúkur munnur drengsins var
opinn til hálfs, og hann svaraði
ekki.
kyrr og hiustaði. Hann hristi
hægt höfuðið. Gamli maðurinn
hallaði sér nær honum og hvísl-
aði:
— Tré. Klett. Ský.
Það rigndi ennþá úti á götunni.
Milt, grátt, endalaust regn.
Blístran í bómullarverksmiðj-
unni blés til vaktaskiptanna
klukkan sex, og mennirnir þrír
borguðu fyrir sig og fóru. Þá
var enginn eftir í kaffistofunni
nema Leo, gamli maðurinn og
Eldavélar:
Fjölmargar gerðir.
Helluborð:
Tvær gerðir: Inngreypt
eða niðurfelld. Klukku-
rofi, borð úr Krómnikkel-
stóli, sjólfvirk hraðsuðu-
hella m. 12 hitastilling-
um.
Bakaraofn:
Klukkurofi, tvöföld hurð,
innri hurð með gleri, Ijós
í ofni, infra-grill með
mótordrifnum grillteini.
Lofthreinsari:
Afkastimikill blósari,
loftsía, lykteyðir
SÖLUUMBOÐ UM ALLT LAND
Vesturgötu 3. — Sími 11467.
REYKJAVÍK: HÚSPRÝÐI H.F.
Laugavegi 176. — Símar 20440 — 20441.
— Óoooooo, stundi maðurinn.
— Ég varð fárveikur. Þetta var
eins og bólusótt. Ég játa það,
sonur, að ég drakk. Ég drýgði
hór. Ég drýgði hverja þá synd,
sem freistaði mín. Mér er óljúft
að viðurkenna það, en ég verð
að gera það. Þegar ég minnist
þessa tímabils, slær öllu saman
í huga mínum; það var svo
hræðilegt.
Maðurinndrjúptihöfðiog bank-
aði með enninu í borðið. Nokkr-
ar sekúndur var hann í þessari
stellingu; aftan á sinaberum
hálsinum hafði hann appelsínu-
gula hárló. Hann spennti greip-
ar eins og hann væri að biðjast
fyrir. Svo rétti hann úr sér; hann
brosti og allt í einu var andlit
hans bjart, óframfærið og gam-
alt.
— Það var fimmta árið, sem
og skær: — Friður, svaraði hann.
— Ha?
— Það er erfitt að útskýra það
vísindalega, sonur, sagði hann. —
Ég býst vð, að hin rökrétta skýr-
ing sé sú, að hún og ég höfum
flúið hvort annað svo lengi, að
við flæktumst saman að lokum
og duttum og urðum að hætta.
Friður. Annarlegt og fallegt tóm.
Það var vor í Portland og það
rigndi á hverju kvöldi. Og á
hverju kvöldi lá ég bara kyrr
í bólinu mínu. Og þannig urðu
mér vísindin ljós.
Á glugga veitingastofunnar
var komin fölblá birta. Her-
mennirnir borguðu fyrir bjór-
ana sína og opnuðu dyrnar —
annar þeirra greiddi sér og
þurrkaði sér um hendurnar áð-
ur en þeir fóru út fyrir. Menn-
irnir frá bómullarverksmiðjunni
— Af konu, sagði gamli mað-
urinn. — Án vísindanna, án þess
að hafa nokkuð til að fara eftir,
gangast menn undir hættuleg-
ustu og heilögustu reynslu á allri
guðsjörð. Þeir verða ástfangnir
af konu. Er það rétt, sonur?
— Já, sagði drengurinn svo
lágt, að varla heyrðist.
— Þeir byrja á vitlausum enda
á ástinni. Þeir byrja á hámark-
inu. Fnnst þér skrýtið, þótt það
fari allaveganna? Veiztu, hvað
menn ættu að elska?
Maðurinn teygði fram hand-
legginn og greip um kragann á
leðurjakka drengsins. Hann hristi
hann blíðlega og græn augun
störðu á hann, hiklaus og alvar-
leg.
— Sonur, veiztu hvemig ást-
in á að byrja?
Drengurinn sat og var lítill og
blaðadrengurinn.
— Svona var veðrið í Port-
land, sagði hann. -— Þegar vís-
indi mín upphófust. Ég hugsaði
og ég byrjaði mjög varlega. Ég
tók eitthvað upp af götunni og
fór með það hehn. Ég keypti gull-
fisk og ég einbeitti mér að gull-
fiskinum og elskaði hann. Ég
þjálfaði mig á einum hlut eftir
annan. Dag eftir dag náði ég
meira valdi yfir tækninni. Á leið-
inni frá Portland til San Diego
— Ó, haltu kjafti! öskraði
Leo allt í einu. — Haltu kjafti!
Haltu kjafti!
Gamli maðurinn hélt ennþá í
kragann á úlpu drengsins; hann
titraði, en andlit hans var göfug-
mannlegt, bjart og æðisgengið.
— f sex ár hef ég ferðast um,
einn, og byggt upp vísindi mín.
VIKAN 41. tbl. gy