Vikan - 14.10.1965, Blaðsíða 49

Ég held ég sleppi því að nafn-
greina einhverjar þjóðir I þessu sam-
bandi. Það er sama hvaðan gott
kemur.
5. Allt á þetta rétt ó sér og hent-
ar mismunandi vel eftir því, hve
langt kennslan er ó veg komin og
hve mikil námshæfnin er. Kennsl-
an þarf að vera sveigjanlegri og
fjölbreytilegri en tíðkazt hefur, með
því að samræma alla þessa þætti.
Starfræn kennsla er mjög æskileg
og má útfæra hana á marga vegu.
í framhaldsskólum mætti til dæmis
byggja kennsluna upp á þann hátt,
að fyrst væri haldinn fyrirlestur, sið-
an yrðu spurningar og svör úr efn-
inu og loks skiptu nemendur sér í
hópa og ynnu áfram að verkefninu
eða að einstaklingar störfuðu að
því einir sér. Á þessu eru þó ýms-
ir vankantar enn sem komið er,
bæði vegna skorts á kennslubókum
og húsnæði.
6. Hvað hlutverki skólans við-
kemur myndi ég telja að kristin-
dómsfræðslan hlyti að mestu að
verða frá siðferðislegu og sögu-
legu sjónarmiði. Hið trúarlega yrði
frekar verkefni heimila og kirkju.
Það væri annars gaman að spjalla
um mína persónulegu reynslu af
trú, en til þess er ekki staður né
stund. Hvernig sem á því stendur
fullnægja trúarbrögðin ekki and-
legum þörfum manna í dag með
neitt svipuðum hætti og virðist hafa
verið áður. Þetta á að ég held ekki
aðeins við um kristna trú, heldur
öll helztu trúarbrögðin. Hvort hér
er um stundarfyrirbæri að ræða er
erfitt að segja. — Ég verð t.d. að
segja, að mér virðist fermingin
skipta sáralitlu í andlegum þroska-
ferli flestra barna, nú til dags mið-
að við það sem ég held að áður
hafi verið. Fermingin virðist nú að
langmestu leyti ytri veraldleg at-
höfn í lífi flestra barna, sem ekki
skilji eftir dýpri spor ( andlegum
þroska þeirra.
Me Me and a Je Je
Framhald af bls. 11.
— Andskotinn.
— Á að taka þetta sem boð?
spyr hreppsstjórinn.
— Nei en þetta máttu bóka sem
boð, fimmtán hundruð.
— Þá held ég þú megir eiga
hrússa, segir Gvendur og glottir.
— O farðu nú grábölvaður.
— Híh-híh, hræddur um að þú
hafir keypt þennan pésann full-
dýrt nafni minn.
— Fimmtán hundruð krónur í
fyrsta annað og þriðja sinn, segir
hreppsstjórinn og potar ( hrútskæk-
ilinn með svipuskaftinu. Kaupand-
inn dregur hann ( dilk sinn í fússi.
Menn brosa í kampinn.
Harður axsjónamaður Gvendur.
Og sleipur þó.
Birtu er tekið að bregða. Niður
fljótsins hefur þyngzt.
Miður aftann.
Hann gengur um dilkinn sinn og
skoðar féð. Nemur staðar, setur
OMEGA - Constellation
OMEGA úrin Constellation og Seamaster
eru með dagatali, sjálftrekkt, vatnsþétt, seg-
ulvarin og höggþétt. Hvert einstakt úr er ná-
kvæmlega rannsakað og fer ekki á markað,
nema fyllilega megi treysta því. Þetta er
gjöf, sem sérhver karlmaður er stoltur af.
hendurnar í buxnavasana, stígur
fram á annan fótinn, kiprar augun,
— húfan ofan í augum, — japlar
hægt í sölnuðu strái og horfir á'ðað.
Það er vænt, alveg er'ða rígvænt.
Þær eru ásetningslegar gimbrarn-
ar. Féð lætur hann ekki styggja
sig. Það þjappar sig upp að veggj-
unum og jótrar. Jarmur þess er
hljóðnaður. Hann tekur það í hend-
urnar, kind eftir kind, eltist ekki
við það heldur grípur það einsog
af tilviljun á gangi sínum; leggur
vinstri hendina á bóginn framan-
verðan og stýrir því að hné sér,
— gefur því ekki tilefni til að sprikla
neitt, — það varla veit að því er
haldið. Svo fer hann með hægri
hendna ofaní hrygginn á því, lyft-
ir kannski undir kviðinn, kíkir
kannski undir efri góminn, kannski
einsog strýkur af handarbakinu á
ullinni. Sleppir. Horfir á eftir því.
Asskoti er'ða vænt.
— Sæll ver'ann Jón.
Hann skýtur augunum á komu-
mann upp undan húfuderinu, geng-
ur til,skref hans eru þétt og
hljóðlaus, — tekur höndina uppúr
vasanum og réttir hana útundan
sér yfr milligerðina. Horfir á féð.
Hummar í kveðjuskyni.
— Það er verið að skoða'ða?
— Ojú, víst er maður að lít'á'ða
sosum.
— Það er vænt hjá þér.
— Ojæja, ætli það sé nú sosum
nokkuð nema sem á að sér að
vera.
— Jú það er vænt. Alveg ríg.
Þeir þegja báðir stundarkorn.
Horfa á fínlega goluna leika í ull
fjárins.
— Hann er góður, svalinn.
— Ojá, víst er það.
— Bjartur til fjallanna núna.
— Fjallanna? Já hann er það.
— Hann reif af sér ólundina upp-
úr hádeginu.
Það er löng þögn. Það er söng-
ur, svali, bláfjöll, jarmur, hlátrar
og niður af streymandi jökulvatni.
Þeir standa uppvið milligerðina og
horfa niður, annar til hægri, hinn
til vinstri.
Komumaður fitlar við baukinn
sinn. Svo segir hann einsog við
baukinn:
— Hvenær heldurðu að þú leggir
með'ða ( húsið?
— O, é'veit það ekki. Svei mér
þá ég veit'ða ekki.
Það er aftur þögn. Þá segirkomu-
maður, aftur við baukinn:
— Heldurð'ekki þá létir eitthvað
af þessu á fæti ef maður ætti nú
peninga? Eitthvað dálítið af'ðí ef
maður ætti þá beinharða?
— Ætli maður ekki skilji bara
hreinlega við'ða, ef maður er að
því á annað borð, held ég.
— Það mundi verða gert vel við
það hjá manni, ekki skaltu ugga
um það.
— Nei, það veit ég sosum, mað-
ur þyrfti ekki að vera hræddur um
það í Selárdal.
— Nei, það held ég ekki.
— Nei, það er víst nokk.
Aftur þögn.
— Hvað heldurðu þú gerir við
þann bleikskjótta?
— O, é'veitþakki, ég veit það
svei mér ekki.
— Ef þú hefðir hugsað þér að
koma honum í fóður. ..
— O, ætl ekki maður skilji bara
hreint við'ða. Það held ég helzt.
— Það er náttúrlega alltaf hrein-
legast, það er ekki það.
VIKAN 41. tbl. ^0