Vikan - 02.12.1965, Blaðsíða 77

Notíð Royal
Hrærið saman: 275 gr.
hveiti og látið í 3 sléttf.
tesk. Hbyal, 1 2 tesk. kardi
mommur, örlítið salt.
----------------------M 11 -r.....
6 hann 1 fullar fimm mínútur
þegar Runólfur kom aftur, en
árangurslaust.
Hvorugum okkar var rátt að
víta af hvolpinum óti í hessu
óskapa veffri. en bó bárum við
okkur að halda áfram að bvarga.
Hann staðhæfði að sú tíð mvndi
renna upn að landhúnaðurinn
vrði að nviu meeinstoð iands-
manna. eins 0? hann vseri raun-
ar enn bótt menn vissn bað ekki.
— ,.hví fsland er siíkt CJ-ósen-
land að annað eins finnst nú
ekki á iarðríki".
TÍy héit bví fram að rvsiótt
Veður n» k'ddi \rprrna óbavstmðr-
ar hnattatnðu idiii bv' að við
vae+um aidroi Vnnnt við suður-
bióðir í nninum bnim rrrni rmm
br+11 ari iorðarrrrórta 'fit ó.
réttin rrnr máli mimi rnið nnrð-
austanbvlurinn á húsimi sirn
brast i b,T°riu tré nn bnrstabvrrv-
inein . nötraði A pftir fvlvdi
demba af hiamfrpða snrn svinti-
vindurinn hafði rifið unn úr
fiailshb'ðinni, — undir hevrð-
ist svn vlfur í Tapní undir nnrð-
urveffí? hússins.
..Mikið tmdur mt»a útien7kir
hundar vera sninbrnska andip"a.
— saffði Runóifnr. fcTpnzTrur
fiárbundur befði ckriðið i skiói
biindur bvoTnurinn on bpsci Tirrv-
ur áveðurs í skafli báTf stáTnað-
ur“.
Þar með var bann rokinn á
dvr að biamn Taení T+m Tpið n«
hann skau7t út um vættina skaTT
á önnur hrina. pnn snarnari en
SÚ fvrri. HvoTnurinn vTfraði á-
máfipffn á bak við búsið pn TTun-
ólftir stóð við bornið o" bvatti
hann ströngum nrðum n» bTíð-
um að svna nú durr o<r skreiðast,
inn.
Nú dundu hiarnköardarnir á
húsinu — einn beirra braut rúðu
f norðurkvistinum. annar sTeit
rafmagnsTfnuna við inntakið á
vesturffafTinum. Tív breifaði unni
kerti off kveikti á bvf moð nokk-
urri fvrirhöfn. bvf nú stóð súg-
urinn geen um húsið. f sömu
andránni og liósið var orðið
nokkurn véein TffvænTevt birtist
RunóTfur svn í stivaunneönvunni
með hvoTninn Tæní í handakrik-
anum. Hann hafði orðið að sækia
Tærisvein sinn fvrir hornið. var
bTóðrisa undan veðrinu á pnn? oe
báðum kinnum o? með annað
aueað Tokað veena bess að bTóð-
taumur úr ennisskvrfunni Tá of-
an í auenakrðkinn. Hann stakk
Tæní undir ábreiðuna tiT fóta f
rúminu sínu með nokkrum hlv-
leeum orðum. sneri sér að mér
og sagði:
„Þú segir að landbúnaðurinn
muni ekki þrífast fyrir kulda. En
þú veizt ekki hvað þú ert að
segja heldur lepur vitleysuna upp
eftir öðrum. Hér er enginn kuldi.
Veðráttan á íslandi er eins og
móðurþel og við getum orðið
mesta landbúnaðarþjóð í heimi
þessvegna".
rm
Maður verSur leiSur a
lyrik líka
Framhald af bls. 31.
eitthvað í huq, krafsaði ég það
kannski ó ónýtt umslag. Svo beið
bað bara betri tíma, en ég man
ekki, að éa væri bundinn við penna
eða stað. En ef ég var að aanga
frá einhveriu, sem verður ekki hiá
komizt. fvrir þá sem ætia að láta
eitthvað frá sér fara, bótti mér bezt
að vera þar, sem ekki var miög
heitt. Annars sofnaðt ég bara.
Kannski var hað, af bvf að oft var
ekki um aðra tfma að ræða en
kvöldið oa fram á nóttina oa bá
var maður aiarnan brevttur eftir
daasverkið. en betta er svona enn:
Mér bvkir vont að skrifa bar sem
er heitt. Oq að einu kvæði undan-
teknu hef éa haldið mia f húsi
mfnu. hafi éa ætlað að ganga frá
einhveriu.
— Hitt er annað mál, hvað í huq-
ann kemur úti við.
— Já. Mér þvkir ákaflega gam-
an að fara um landið, þótt ég hafi
ekki farið nærri nógu vfða. Samt
fórum við hiónin f sumar í ferð,
sem mig hafði lengi langað til að
fara. Og það var að komast aust-
ur á Austurland. Við fórum á gamla
ieppanum okkar, sem er á bezta
aldri; hann verður tvftugur næsta
vor, suður Kaidadai, róluðum norð-
ur Kjöl og sfðan austur á Hólsfjötl
og suður Möðrudalsöræfi, sem leið
liggur til Héraðs. Það var góð ferð.
Þá kynntumst við Jóni í Möðrudal,
og hann er okkar einlægur vinur
sfðan. Hann hefur sent okkur giaf-
ir, og ég er mjög stoltur yfir giöf-
um Jóns f Möðrudal. Þetta er frá-
bær maður. Hann er maður á nf-
ræðisaldri, og hann er svo fliótur
að skera höfðaletrið, að hann sker
það Jafnhratt og aðrir skrifa veniu-
lega skrifstafi. Það hafa verið frá
upphafi í honum Jóni tfu snilling-
ar. Það er alveg vafalaust! Það er
enginn hirðingi til á íslandi nema
hann. Ég heyrði hirðinaia austur f
Kasakstan svngia. hann söna alveg
eins og Jón f Möðrudal. Þeir geta
báðir rekið upp þessi skerandi
hlióð; svoleiðis syngur enainn nema
hirðlngi.
— Hvernig er hæat að koma 10
snillinaum fyrir f einum manni?
— Eins og Jóni? Það er erfitt. oa
eftir þvf er það siáldgæft. Það get-
ur hvergi gerzt nema undir þess-
um skilyrðum, að maðurnn eigi f
sér mikla hæfileika, finni bá, við-
urkenni þá, og reyni að gera úr
þeim allt sem hann getur undir
þessum einstöku kringumstæðum:
Að vera einangraður úti á eyði-
mörk.
— En hvernig komast þessir tfu
snillingar inn f manninn? Ekki hefði
hann getað fundið þá og viður-
kennt, hefði ekki eitthvað verið fyr-
lr hendl?
— Það er einn snillingur f Jóni,
þetta að kunna að meta sjálfan
sig.
— En þú, Guðmundur, hvað eru
margir snillingar í þér?
— Það er enginn snillingur f
mér, því er ver. Ég er meðalmennsk-
an uppmáluð.
Það er orðið dimmt, og Ijósa-
mótorinn kominn í gang. Við þiggj-
um góðgerðir á Kirkjubóli, og margt
er hjalað. Það er oft erfitt að setja
punkt. Og f rauninni er það eng-
inn punktur, þótt ég reki spjall
okkar Guðmundar ekki tengra. Ein-
hvern tíma seinna verður þráðuiinn
tekinn upp að nýju; kannski fara
þá aðrar hendur um hann. Það er
hlýtt og notalegt í stofunni á Kirkju-
bóli og það er dimm hugsun og
regnvot að fara aftur af stað og
aka gegnum myrkur og hrakveður
til Reykjavíkur. Barnabörn Guð
mundar koma inn í stofuna til okk-
ar, lítill afakútur, Guðmundur Jón
Sigurðsson, tveggja ára hnokki,
Ingibjörg systir hans; bróðir þeirra
Ragnar Iftur líka aðeins inn, en
hann er önnum kafinn úti við að
hjálpa pabba sínum, meðal ann-
ars við að loka hjá hænsnunum.
En það er orðið dimmt, og aðspurð-
ur kveður hann ekki alveg vfst,
að hænurnar hafi allar náðst inn.
Hins vegar finnst honum sú tilgáta
okkar hlægileg, að þær sem eru
úti, fjúki ofan í ál
Það kemur ekki heim við álit
VŒAIT tt. tkl. rjj