Vikan - 24.11.1966, Blaðsíða 30

Borghese hafði tekið með sér þetta snjalla tjald, sem um nætur kom í staðinn
fyrir blæjurnar yfir bílnum. Hvort tveggja var skilið eftir á fyrstu dögum
leiðangursins.
De Dionarnir voru £
léttbyggðir bílar, enda
sýnast þeir sízt eiga
heima í þessu hrikalega
landslagi. Dráttarmenn-
irnir eru í ópíumhléi.
Godard var stoltur af
Spijkernum sínum, en
varð þó að láta sér
lynda, að hann væri
dreginn af handafli inn
í Nankow.
Stundum þurftu leiðang-
ursmenn að tefja för
sína meðan farartæki
innfæddra, svo sem uxa-
eyki, fóru fram hjá, því
skepnurnar ærðust af
hræðslu við bílana. £>
Túlkurinn fylgdi þeim aðeins til Kalgan. Hér kveður hann Godard og du Taillis.

■
■
3 * 13
&*.***] ‘ ' '
WÍBÍBÍ
{] Þessir dagar voru þjáningar fyrir Ettore Guizzardi, manninn sem var svo
elskur að bílum, að þegar hann hafði ekkert sérstakt að gera, lagðist hann
undir þá, til að njóta þeirra að neðan.
Enginn hafði með sér eins mikinn og góðan útbúnað og Borghese prins. Á
myndinni hér að neðan, er verið að bæta bensíni á Itöluna. Takið eftir vara-
dekkjunum og aukatönkunum.
í undanförnum
tveimur blöðum höf-
um við lýst undir-
búningnum að
lengsta kappakstri
sögunnar — kannski
væri þó réttara að
kalla hann þolraun-
arakstur, því ferð-
inni var heitið frá
Peking til Parísar,
yfir land sem þá var
að mestu leyti án
■ allra vega. Franska
blaðið Le Matin
hafði hrundið þess-
um kappakstri af
stað og hét þeim,
sem fyrstur kæmi í
mark, 10.000 franka
verðlaunum, en á
hinn bóginn höfðu
þátttakendurnir gert
samkomulag um það
sín á milli, að þeir
skyldu fylgjast að,
minnsta kosti fyrsta
og erfiðasta áfanga
leiðarinnar og hjálpa
stöðvað alla umferð um
leiðina norður úr borg-
inni, og Kínverjarnir
stóðu í röðum meðfram
götunum í mildu regn-
inu. Nú var Cormier í
farabroddi og ók sigri
hrósandi gegnum Hlið
Hinnar Sigrandi Dyggð-
ar. Regnið breytti götu-
slóðanum þegar í stað
í aur og hjólin grófust
ofan í leðjuna, þar sem
steinarnir veittu þeim
óblíðar móttökur. Þeir
neyddust til að aka í
lággírum. Þegar þeir
voru komnir svo sem
mílufjórðung frá borg-
inni reis Goubault,
túlkurinn frá franska
hernum, upp úr sæti
sínu í bíl Cormiers, og
leit yfir farinn veg.
Cormier gaf merki um
að hann ætlaði að nema
staðar, og Spijkerinn og
Italan komu til hans,
og stöðvuðu fyrir aftan
álengdar. Að lokum
vörpuðu þeir Godard og
Cormier hlutkesti um
það hvor þeirra ætti að
fara aftur og svipast um
eftir týndu bílunum og
Godard tapaði. Hann
yppti öxlum kæruleysis-
lega um leið og hann
sneri við og skildi du
Taillis, ferðafélaga sinn,
eftir. Borgarmúrar Pek-
ing voru enn sjáanlegir.
Um það bil þrem
klukkustundum seinna
kom Spijkerin aftur og
var eina hjólið, sem
mótorinn sneri, lyftist
stöðugt upp. En nú
héldu allir fjórir áfram.
Spijkerinn og de Dion
bílarnir ávalt á undan
og biðu við og við eftir
að Contalinn næði þeim.
Þeir fóru eftir gerðum
samningum með að
hjálpa hinum ferðafé-
lögunum, þegar þeim
lægi á, en árangurinn
varð sá, að þeim varð
förin mun seinni en þeir
9000 mílur eru eftir. Ferðafélagarnir búast sameiginlega til
næturhvíldar, í fyrsta og eina skiptið í leiðangrinum.
DA KIINNIENGMN
A8TJAUM
3. Iiluti
Sigurður Hreiðar tók saman
hver öðrum eftir
mætti. AIls tóku
fimm bílar þátt í
þessari keppni: Itala,
ökumaður Borghese
prins. De Dion, öku-
maður Georges Cor-
mier, og annar De
Dion, ökumaður
Victor Collignon.
Contal tri-car, öku-
,maður Auguste Pons,
Jog loks Spijker, öku-
ítnaður Charles God-
jard. Öllum þessum
mönnum og öku-
tækjum þeirra hefur
verið lýst í undan-
farandi köflum,
ásamt öðrum leið-
angursmönnum.
Við skildum við þá
félaganna, þegar þeir
voru að aka af stað
út úr Peking. Þeir óku
greitt, fyrst í stað, lög-
reglan í Peking hafði
hann. Fleiri voru ekki
sjáanlegir, nema opin-
ber starfsmaður, sem
hafði fylgt þeim ríðandi
frá hliðinu. Cormier
steig út og gekk til du
Tailis með uppgjöf í
svipnum. Það leyndi sér
ekki, að þeir Collignon
og Pons voru þegar
týndir.
Borghese prins var
harla fýldur. Til þess að
komast hjá óþægindum
þegar á fyrsta degi
ferðarinnar, bauð du
Taillis honum að halda
áfram og prinsinn lét
ekki segja sér það tvis-
var. Spijkerinn og de
Dion Cormiers stóðu
þarna á götuslóðanum
og þeir biðu. Opinberi
starfsmaðurinn, sem
greinilega hafði fengið
fyrirmæli um að fylgj-
ast með framvindu mál-
anna, beið þolinmóður
á eftir honum hinir bíl-
arnir tveir. Þeir höfðu
villzt af leið, meðan þeir
voru ennþá innan borg-
arveggjanna og lent í
austurhluta borgarinn-
ar í átt að sumarhöll-
inni. Contal tri-hjólið
átti þegar í erfiðleikum.
Framhjólin, sem allur
þunginn hvíldi á, gróf-
ust stöðugt ofan í aur-
inn, en afturhjólið, sem
höfðu reiknað með, og
framundan var fyrsta
alvarlega fyrirstaðan,
leifarnar af brúnni yf-
ir Cha Ho.
Italan hafði fengið þó
nokkurt forskot. Að
vísu var leiðin erfið, en
Borghese og vélamaður
hans Guizzardi þurftu
ekki að bíða eftir nein-
'um. Lengi vel var farið
yfir gljúpan sand, en
Burðarkarlarnir þyrpast að, til að njóta góðs af því, sem ferða-
langarnir losuðu sig við. fyrir atlöguna við Gobi eyðimörkina.
grunnt var á klettunum, svo að
stundum stóðu þeir upp úr. Allt
var blautt af regninu, og þar sem
aurbrettin höfðu verið tekin af
til að létta bílinn, jusu hjólin
stöðugt sandi og aur yfir farþeg-
ana og klettarnir, sem annað
slagið stóðu upp úr sandinum,
köstúðu þeim óþyrmilega til á
trébekkjunum. Þeir neyddust til
að fara hægt, og það sauð stöð-
ugt á bílunum. En Pekingsléttan
er auðug af vatni, svo þeir gátu
auðveldlega fengið nóg til að
kæla bílinn með, fyrst jusu þeir
yfir vatnskassann og helltu svo
í hann á eftir. Og fyrr en varði
varð fyrri brúin yfir Cha Ho
frammi fyrir þeim.
í rauninni voru þessar brýr
ekki annað en gömul, fögur
minnismerki. Það hafði gersam-
lega láðst að halda þeim við,
meðan þær voru enn ungar, og
síðar meir varð það ógerningur.
Brúargólfið var úr tilhöggnum
marmarasteinum, sem voru
minnst þrjú fet á breidd og oft
tvisvar sinnum lengri. En það var
ekkert til að halda þeim saman,
og sumsstaðar höfðu þeir gersam-
lega dottið úr með þeim afleið-
ingum, að þeir sem enn héngu
uppi, höfðu hallað sér í allar
áttir eftir eigin geðþótta. Þess-
vegna voru bæði stórar gloppur
og rifur í brúnni. Þar að auki
hafði uppfyllingin við brúar-
sporðinn gersamlega skolazt burt,
svo það var tólf til fimmtán feta
stallur upp á brúna. Að vísu
hafði verið þjappað leir við brú-
arsporðana í staðinn, svo burð-
ardýr gátu komizt upp og ef til
vill vagnar, ef nægur mannskap-
ur var til að ýta. Það virtist
óhugsandi að koma þungum bíl
upp á brúna. Borghese hafði
þegar orðið að aka yfir nokkrar
ár, svo að honum datt fyrst í
hug möguleikinn á að aka ein-
hversstaðar yfir þessa. En hann
komst fljótt að raun um að þar
var ekkert vað sem möguleiki
væri að komast með Itöluna yfir
á.
Eins og áður er getið, hafði
Borghese verið svo forsjáll að
taka með sér nokkrar stálplötur,
sem hann hafði hugsað sér að
setja undir hjól bifreiðarinnar,
ef jarðvegurinn yrði svo gljúpur,
að ómögulegt væri að komast
yfir öðruvísi. Nú voru þessar
plötur teknar og lagðar yfir
fremstu götin á brúnni. Ettore
Guizzardi settist svo undir stýri,
ók bílnum um fimmtíu metra
aftur á bak frá brúnni og gaf svo
í, í von um að ferðin nægði til
að kasta bílnum upp yfir snar-
brattann leirstíginn upp á brúna.
Hann komst svo langt að fram-
47. tbh VIKAN