Vikan


Vikan - 24.11.1966, Blaðsíða 19

Vikan - 24.11.1966, Blaðsíða 19
áður en þú fengir tækifæri til að hitta hana. Þessi útskýring var mjög sennileg, en Fay trúði ekki einu einasta orði. Hinsvegar fann hún að það var réttast að láta sem hún tryði henni, nú sem stóð. — Nú, ég veit ekki vel, sagði hún hægt. — Ég hef ekki séð Eve í heilt ár. Þú hlýtur að skilja, að ég hef áhyggjur og mig lang- ar til að sjá Eve, ekki sízt eftir það sem þú hefur nú sagt mér. — Og þó sneruð þið Alan ekki við, þegar þið fréttuð að hún væri í Singapore. Sheba sagði mér að hún hefði boðið ykkur að lána ykkur flugvél- ina þeirra, en þið hefðuð hafnað boðinu. — Úr því við vorum komin hingað langaði Alan að sjá plantekruna, sem hann hafði heyrt að væri til sölu. Hann brosti imdirfvu:ðulega. — Þú heldur, vænti ég ekki, að það sé ástæðan til þess að hann kom hingað? Ég er ekki fæddur í gær, Fay. — Nú, hvað heldurðu þá? Hún vætti þurrar varir sínar. — Ég held, ag Alan hafi kom- ið af allt annarri ástæðu og ég held, að hann hafi tekið þig með sem einskonar dulargervi. Hún fann blóðið þjóta fram í kinnarn- ar. — En sú þvæla. — Er það? Nú en þvæla eða ekki þvæla — ég held að þið séuð bæði í mikilli hættu hér, Fay. Það var ekki nauðsynlegt fyrir hann að segja henni það. Hún hló hátt, en hún var hrædd. Úr því að hann vissi svona mikið, hve mikið vissu hin þá? Henni fannst allt í einu mjög áríðandi, að þau kæmust þaðan burt og það sem allra fyrst. Hún leit- aði að hæfilegu tækifæri til þess að stinga upp á því við hann að hann flygi með þau til Singa- pore. Ef ég væri í þínum spor- um, Fay, myndi ég ráða Alan til að fara héðan frá plantekrunni undir eins. — Það er ekki svo auðvelt að komast héðan, mótmælti hún. — Það er rétt að Sheba bauð okk- ur flugvélina aftur til Singapore, þegar við komum. En síðan hafa bæði hún og maður hennar eytt því, þegar við höfum talað um að fara. Mig langar mjög mikið til Singapore. Aftur til Eve. En hvernig? Við höfum enga flug- vél og það eru yfirleitt engar samgöngur. Það var þögn í bátn- um, þegar hún hafði lokið máli sínu. Svo sagði hann: — Kannske get ég flogið með ykkur þangað? Hún hafði hugsað sér að biðja hann rnn það, en hann varð fyrri til. Hann gerði þetta næstúm því of auðvelt. — Meinarðu það? Eins og ég sagði, vildi ég gjarnan komast héðan burt, en Mantesafólkið reynir áreiðanlega að hindra okkur í því. Það er kannske þessvegna, sem þau eru svona gestrisin. Hann brosti. — Þú þarft ekki að látast, Fay. Ég veit fullvel, að Alan og þú eruð næstum fangar. Og raunar við Madeline líka ... — Ef þú álítur, að þú sért einnig í hættu, Charles, ættir þú að hafa farið fyrir löngu. Nú er það orðið áríðandi, því að í rauninni held ég að ... að þú sért raunverulega í hættu. Hann leit snöggt upp. — Hversvegna segirðu það, Fay? — Sonya sagði mér að hún hefði heyrt samtal, þar sem fað- ir hennar sagði, að ef þú kæmir aftur til plantekrunnar myndi hann drepa þig. Ég sagði henni, að það hlyti að hafa verið sagt í spaugi, en hún sagði að faðir hennar gerði aldrei að gamni sínu. Charles færði sig órólegur til á þóftunni. — Sagði hún þetta. raunveru- lega? Fay kinkaði kolli. — Já. — John er bölvaður asni, og ég er ekkert hræddur við hann. Sheba getur séð um hann. — Getur hún það? Sonya sagði mér líka, að pabbi hennar hefði komið inn í barnaherbergið í fyrrinótt og spurt hvar móðir hennar væri. Hann var hræðilega reiður, sagði hún. — Það var svolítið, sem Sheba þurfti að ræða við mig. Það e r ekkert að marka það sem John segir. Hann hortryggir allt og alla og skilur ekki neitt. En... hann hikaði. — En ég vil endi- lega komast héðan burt. — Úr því að þér finnst að John tortryggi bæði þig og Shebu og að hann þoli þig ekki, hvers- vegna komstu þá aftur til Malaya svo ég tali nú ekki um Happy Harmony? — Það kemur þér ekkert við, svaraði hann. — Nei, auðvitað ekki, sagði hún. — Ég spurði bara. Þú sagð- ir, þegar við hittumst í Heart- stone Village, að þú myndir á- reiðanlega ekki fara aftur. Hann svaraði ekki alveg strax: — Sheba sendi boð eftir mér, og hún gerði það á þann hátt, að ég gat ekki neitað. — Hún hefur semsagt tak á þér? spurði hún fljótmælt. Kannske einum of fljótmælt. Hann leit upp aftur og hún sá að hún gat ekki komið honum til að tala af sér. Hún reyndi að breiða yfir mistök sín. — Ég held að Sheba, eins og flestar aðrar konur, hafi gam- an af að hafa viðkunnanlegan karlmenn í kringum sig. En ef þér finnst að þú neyðist til að fara, verður það ekki svo erfitt. — Ekki erfitt! Þegar Sheba er annarsvegar, er ekki margt auðvelt. En kannske að við get- um það samt. — Ef þú ert fús til að fljúga með okkur, held ég að Alan geti komið okkur út úr húsinu. Viltu það, Charles? Ó, ef þú bara vild- ir það! Rödd hennar var biðjandi og áköf. Aftur virtist hann vera í vafa um svarið, en svo kinkaði hann hægt kolli. — Það verður erfitt, en ætli okkur Alan heppnist það ekki. Ó, jú. Það er ég viss um. Þakka þér kærlega fyrir, Charles. Hann hallaði sér fram og greip um hönd hennar. — Þú veizt kannske, að ég gerði það fyrir þig, Fay? Þú veizt, hvað ég varð hrifinn af þér í fyrsta skipti sem ég sé þig. Það var hræðilegt að komast að því að þú varst gift Alan! Mig lang- ar ennþá að gera eitthvað fyrir þig. Þú veizt það. Er það ekki? Rödd hans varð hás, og tak hans um hönd hennar varð fastara. Hún ætlaði að draga hana til sín, en þar sem allt var komið undir samvinnu þeirra, jafnvel líf þeirra í veði, þorði hún ekki að særa hann. Allt í einu heyrðu þau hátt óp nokkuð frá þeim. Þau litu bæði upp og hún dró höndina til sín. — Þetta hlýtur að vera Alan! Róðu, fljótur! Flýttu þér! Hann greip árarnar og byrjaði að róa, en henni fannst það ekkert ganga. Hún var yfir sig hrædd og hún var viss um, að Alan hafði æpt af sársauka. Það komu ekki fleiri óp, ekki eitt einasta. Báturinn rann yfir haf- flötinn. Hún starði niður en sá ekkert. Að lokum fundu þau hann. Hann ríghélt sér í kóralrif og líkami hans var hálfur neðan- sjávar. Þegar þau áttu skammt eftir til hans, sá hún að sjórinn í kringum hann var dökkrauður. Hún reis upp og stakk sér. Hún var góður sundmaður og nokkr- um mínútum síðar var hún kom- in til hans. Hún lagði handlegg- inn utan um hann. Fingur hans slepptu taki sínu og hann hall- aði sér upp að henni. Eitt andar- tak hélt hún, að það myndi líða yfir hann, en hann hressti sig við. — Vertu ekki hrædd, Fay. Hjálpaðu mér upp í bátinn. — Þú ert særður, Alan ... — Hafðu ekki á'þyggjur af mér. Það er allt í lagi með mig. En það var ekki allt í lagi með hann. Það fossblæddi úr stóru sári á síðu hans. Um leið og þau voru komin upp í bátinn, bjó Fay um sárið til bráðabirgða. — Þér eruð heppinn, að konan yðar skuli vera hjúkrunarkona. Og að hún er þetta góð sundkona, sagði Charles þurrlega. — Ég ætlaði að fara að stinga mér til að sækja yður, en hún varð á undan mér. En hver fjandinn gerðist? Alan hallaði sér fram og studdi hönd undir kinn. — Það réðist eitthvað á mig. En mér heppnaðist að losa mig og sleppa. — Það hlýtur að hafa verið Poutina. Þeir hafa hræðilegar tennur. — Þetta hafði að minnsta kasti mjög hræðilegar tennur. Og af fiski að vera réðist það á mig á mjög undarlegan hátt. Fay snerti handlegg hans, en sagði ekkert. Alan sagði heldur ekkert, fyrr en þau höfðu dregið bátinn upp í sandinn. Hún ætlaði að hjálpa honum upp úr bátnum, en hann ýtti henni næstum ruddalega frá sér. — Ég get séð um mig sjálfur, sagði hann. Hana skar í hjartað, en hún brosti. Hún brosti, af því að bæði Sheba og Madeline horfðu á hana. Madeline flýtti sér til þeirra. — Ertu meiddur, Alan? Það var hræðsla í rödd hennar. — Ég átti í smáviðskiptum við tannhvassan fisk, sem lifir í sjón- um hér. Það er ekkert alvarlegt, og sem betur fer, eins og Char- les segir, er konan mín hjúkrun- arkona. Hún verður fljót að laga þetta. Má ég styðja mig við þig ástin mín? Andartaki áður hafði hann næstum hrint henni frá sér ... en þetta var einn þáttUrinn í sjónarspili þeirra. Hin ham- ingjusömu, nýgiftu hjón! Hve mörg hinna trúðu sögu þeirra? Fay fannst hún vera heimsk. Henni hafði aldrei látið að látast. John Mantesa hafði séð um til- reiðslu kvöldmatarins. Hann flýtti sér á móti Alan og Fay. — Hvað er að? spurði hann. — Það réðist fiskur á Alan, en honum tókst sem betur fer að sleppa. Það rumdi í John. —Það er ekki venjulegt, að þeir ráðist á fólk hérna megin við rifið. Ég varaði hann við að synda hinum megin. — Já, en þér sögðuð einmitt að það væri miklu fallegra hinum megin, sagði Fay. Hún fann að Alan tók fast um hand- legg hennar og henni var Ijóst, að hún hafði hagað sér kjánalega. John horfði beint á hana og að þessu sinni brosti hann ekki. — Það er kannske fallegra, og það er hættulaust, ef maður fer ekki ofan í vatnið. Ég hygg að ég muni hafa meint það þannig. — Þetta var minn eigin bjána- skapur, sagði Alan. — Ég held að ég sé ennþá hálfvaxinn strák- ur, sem hef mest gaman að því sem er bannað. Við karlmenn- irnir verðum víst aldrei full- vaxnir. Og sem betur fer hef ég Fay til að passa mig. — Það er rétt kominn matur, en þér viljið kannske komast strax heim til plantekrunnar? — Nei, það er allt í lagi með mig. — Hafið þið nokkur sótt- hreinsandi lyf hérna? spurði Fay. — Já, ég skal sækja flöskuna, sagði Sheba. — Við höfum joð í kokkteilskápnum. Það er kann- ske skrýtinn staður, en það er Framhald á bls. 53. 47. tbl. VIKAN 19
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.