Vikan - 24.11.1966, Blaðsíða 47

w,
s^.

CTW^

Umvefjiö húð yðar með hinu dásamlega AVON ilmkremi
Yndislegt _ mjallhvítt, hverfur inn í húðina og skilur eftir Ijúfan ilm — dúlarfullan
og töfrandi.
Veljið úr hinum 7 heimsfrægu ilmkremum frá AVON
Avon cosmETics ltd
NEWYORK • LONDON ■ PARIS
tvinnaði saman blótsyrðum — að
vísu mjög lágt, því það var ekki
við neinn að sakast.
Frakkarnir vöknuðu snemma
næsta morgun, allt á floti i tjald-
inu, auk þess sem vatnið losaði
smásteina úr fjallshlíðinni, sem
stöðugt buldi á tjaldinu og bíl-
unum. Þeir tóku í flýti saman
dótið og lögðu af stað, héldu á-
fram þangað til ekki var nokkur
leið að komast lengra upp eftir
árfarveginum, sem Borghese var
dreginn yfir daginn áður, og náðu
loks til Nankow um ellefuleytið
í böndum aftan í liði dráttar-
manna, en þá var Borghese far-
inn fyrir drjúgri stundu. Pons
beið, eins og hann lofaði. Nú
var ekki um annað að ræða en
treysta á dráttarorku Kínverj-
anna, vélar bílanna komu að engu
gagni í þessu landslagi. Það
rigndi og rigndi, allt var blautt
sem blotnað gat, hitt slagaði.
Landslagið, sem Borghese prins
hafði sagt að væri svo undur-
fagurt, þegar hann kom til Pek-
ing eftir að kynna sér fyrsta
hluta leiðarinnar, var gersam-
lega horfið, leiðangurs menn sáu
ekkert nema næstu andlit, aur-
inn, sandinn, grjótið, og fæturna
á sjálfum sér. Um kvöldið komst
Borghese út fyrir Kínamúrinn
og lét fyrirberast um nóttina í
gamalli yfirgefinni krá, en hinir
fjórir þáðu gistiboð höfðingja,
í þorpi, Kínamegin við múrinn,
því þeir vissu ekki hvað fram-
undan var og kusu heldur að
dvelja þar sem þeir væru vel-
komnir.
Næsta morgun, 12. júní, héldu
ferðalangarnir áfram, með svip-
uðu lagi og daginn áður, lands-
lagið jafnvel enn erfiðara ef
nokkuð var, þröng gljúfur og
einstigi, sem varla voru bílbreidd.
Fjórmenningarnir — Cormier,
Collignon, Pons og Godard, —
áttu í töluverðum vandræðum
með sína dráttarmenn, þeir kusu
heldur að tylla sér og fá sér
ópíumpípu, hvenær sem mögu-
legt var, heldur en að halda
sómasamlega áfram. Einna erf-
iðast var að fara niður snarbratt-
ar hlíðar, þar sem bílarnir runnu
jafnt hvort sem bremsur voru á
eða ekki og ekkert gat haldið
þeim, nema átakið á köðlunum
ofan frá. Þannig voru bilarnir
gersamlega stjórnlausir og tilvilj—
unin ein réði því, hvort stórgrýt-
isurðin braut felgur, fjaðrir, gír-
kassa eða drif — eða hvort þetta
slapp allt saman óskaddað, eins
og reyndar varð, fyrir einhvers-
konar kraftaverk.
Smámsaman breyttist lands-
lagið. Undirlagið varð nú sendn-
ara, þótt enn sem áður úði og
grúði af stórum steinum og
hnullungum. Vegur eða slóði var
enginn, aðeins krumsprang af
hjólförum; þetta var líkast eyði-
mörk. Og til að auka enn á
Þá tilfinningu kom nú sólin
fram, það stytti upp og hitinn
Varð óbærilegur. Dráttarmenn-
irnir voru jafnvel enn lélegri
í þessu sendna landslagi, svitinn
streymdi af þeim og með ann-
arri hendinni blökuðu þeir blæ-
vængjum fyrir ásjónum sínum,
þótt þeir mynduðust við að toga
í kaðlana með hinni. Loks var
Kínamúrinn frammi fyrir fjór-
menningunum. Longoni og du
Taillis, sem báðir höfðu lagt sér
til hesta, riðu spenntir á undan
og stefndu að steinbrúnni yfir
ána framan við hliðið. Þetta var
fallega gerð bogabrú — en miðj-
una vantaði í bogann. Vegurinn
yfir ána lá nokkru neðar, þar
höfðu verið lögð viðarknippi
þvert yfir ána, hvert ofan á ann-
að, þar til efstu knippin stóðu
upp úr. Yfir þetta hrófatildur
voru bílarnir dregnir. Þarna var
þorp, og þar ákváðu fjórmenn-
ingarnir að láta fyrirberast um
nóttina — Borghese var að vísu
kominn nokkuð á undan, en það
varð að hafa það.
Um nóttina urðu Frakkarnir
fyrir ákafri árás flóa, og um leið
og vottaði fyrir fyrstu dögun,
bjuggust þeir til farar á ný,
slæptir og illa sofnir. Dráttar-
menn þeirra höfðu dundað við
ópíumpípur sínar alla nóttina,
og voru sljórri og latari en
nokkru sinni fyrr. En áfram var
haldið, því Borghese hafði fengið
gott forskot. Hann var nú kominn
upp í Yean Ian fjallgarðinn og
loks, eftir langa og erfiða ferð
upp snarbrattar hlíðarnar, lá
sléttan frammi fyrir þeim og það
lifnaði yfir Borghese. Nú myndi
hægt að aka bílnum. Guizzardi
tók í sveifina. Vélin fór í gang.
Svo ruku þeir af stað á því, sem
þeim fannst æðisgenginn hraði,
þótt rætinr, stórgrýti og tjarnir
kæmu í veg fyrir, að þeir gætu
ekið hraðar en í öðrum gír. Það
sauð á bílnum, og þeir námu
staðar úti fyrir kínversku þorpi
til að fá vatn á hann. Þorpsbúar
hrönnuðust að og skoðuðu bílinn
í krók og kring og aðallega undir.
— Hvar er hesturinn? spurðu
þeir, því að þeir höfðu komið með
vatn og skepnan hafði drukkið
það. En hvar var skepnan?
Guizzardi tók vélarhlífina ofan
af og sýndi þeim vélina. Þeir
létu sér fátt um finnast. — Hvar
var skepnan?
Næsta morgun lögðu þeir aftur
af stað í dögun, eftir gistingu í
þorpinu Shin Pao-wan. Nú var
ekki lengur hægt að aka, dráttar-
mennirnir urðu að taka við á ný.
Frammi fyrir þeim lá Lian Ia-
meao, hæsta fjallið á þessum
slóðum. Þegar þeir komu þangað
reyndust þeir vera í fast að því
sjálfheldu milli fjallsinns og stór-
fljótsins Hun Ho. Þarna var vað
yfir ána. Kameldýrin voru nógu
háfætt og fótviss til að komast
yfir það, en ítalarnir þorðu ekki
að hætta Itölunni út í. Þeir
neyddust til að fara eftir þröngu
einstigi, sem lá utan í fjallinu.
En það var hættuleg ferð og erf-
ið, ytri hjól Itölunnar stöðugt
47. tbi. VIKAN 47