Vikan - 24.11.1966, Blaðsíða 33

Gamlir hringir
Framhald af bls. 13
sagði Katie við lögregluþjóninn. —
Hann hafði mjög djúpt skarð í
höku ....
Herra Oliver, sem hafði gefið
lauslega lýsingu ó hinum stolnu
hringjum, setti ketilinn á aftur. Lög-
regluþjónninn skrifaði niður það
sem Katie sagði, síðan setti hann
teygjuband um vasabókina og stakk
henni í vasann. Yfirforinginn hældi
Katie fyrir góða lýsingu og at-
hyglisgáfur.
Katie sagði, dálítið feimnislega:
— Eg er nú líka rithöfundur, ég
þjálfa athyglisgáfu mína eftir beztu
getu.
— Skrifið þér sögur, fröken?
spurði foringinn, frekar vantrúaður
á svipinn.
Katie kinkaði kolli. Hún var
ánægð með starf sitt, enda veitti
það henni töluverðar tekjur.
Lögregluforinginn var íbygginn,
hann gat svo sem sagt sér það,
þessi lýsing var svo nákvæm, að
það gat verið ímyndun, að minsta
kosti að miklu leyti. — Eg vona að
þér séuð ekki hrædd, fröken, var
það eina sem honum datt í hug að
segja.
— Hrædd? Hversvegna ætti ég að
vera hrædd?
— Ja, sagði lögregluþjónninn, —
ef þér hafið séð hann svona greini-
lega, er það ekki ólíklegt að hann
hafi líka tekið vel eftir yður.
Katie varð hálf máttlaus, eigin-
lega eins og þegar hún sá unga
manninn fremja innbrotið. Henni
hafði ekki dottið þetta í hug. Auð-
vitað hafði hann séð hana greini-
lega, hún mundi alveg eftir augna-
ráði hans. Auðvitað var andlit henn-
ar greipt í huga hans. Ósjálfrátt
strauk hún hendinni um andlit sitt.
Ó, drottinn minn, hugsaði lög-
regluforinginn, og horfði á angist-
arfullt andlit hennar. — Nú hefur
þessi ungi asni komið hræðslutil-
finningu inn hjá stúlkunni og næsta
skrefið verður auðvitað að hún fer
að biðja um lögregluvernd.
— Þér getið auðvitað haft sam-
band við okkur, ef þér hafið ein-
hverja ástæðu til hræðslu. En ég er
nú viss um að maðurinn er kominn
fleiri mílur frá þessu hverfi.
— Haldið þér það?
— Eg held það sé alveg öruggt.
— Æ, við skulum fá okkur te-
sopa, sagði herra Oliver.
Mennirnir þrír fóru að drekka te-
ið, en Katie gat ekki hætt að hugsa
um atburðinn: — Ég gat varla ....
— Búið þér einar, fröken? spurði
lögregluþjónninn.
— Var þetta ekki eftir honum,
hugsaði foringinn. — Hversvegna
gat þessi asni ekki haldið sér sam-
an? Þeir gátu átt von á því að hún
yrði alveg frá sér af hræðslu.
— Ég bý ein með Alexander,
sagði Katie, alveg viðutan.
— Það er páfagaukurinn hennar,
sagði herra Oliver, til skýringar.
— Páfagaukur, sagði lögreglu-
SKRIFSTOFU-
STÖLAR
VINNUSTÖLAR
TRÖPPUSTÖLAR
OG ALLAR
STÆRÐIR AF
FERKÖNTUÐUM,
HRINGLAGA OG
SPORÖSKJULÖG-
UÐUM BORÐUM
Létt
sterk
þægileg
Nýtízku
húsgögn
I eldhús
Króm-húsgögn
Hverfisgötu 82 - Sími 21175
þjónninn, og foringinn var alveg
viss um að nú færi hann að tala
um að það gæti verið hættulegt að
hafa páfagauka, þeir gætu borið
með sér sjúkdóma.
— Páfagaukar eru mjög skyn-
samir fuglar, sagði foringinn. —
Amma mín átti einn sem var mjög
sniðugur. Hann verpti meira að
segja eggi.
— Það hefur Alexander aldrei
gert.
— Nei, það skil ég vel, sagði for-
inginn hlæjandi. Þetta hafði þó leitt
huga hennar frá atburðinum f bili.
Hann ætlað iheldur betur að lesa
yfir lögregluþjónsfíflinu, þegar þeir
kæmu aftur á stöðina.
— Þakka fyrir teið, herra, sagði
hann hæversklega við herra Oliver.
Katie fór beint heim, en þótt hún
settist við ritvélina sína, gat hún
ekki fest hugann við ritstörfin. Allt
í einu fannst henni íbúðin alltof lít-
il, hún var ekki laus við innilokun-
arkennd. Hún var í mikilli þörf fyr-
ir að tala við einhvern um þennan
atburð. En vandræðin voru bara þau
að hún hafði engan að tala við.
Listamaðurinn hinum megin við
götuna var ekki ennþá kominn til
vinnu sinnar, en það hafði svo sem
ekkert að segja, hann leit aldrei
upp. Þegar hann loksins fór að
vinna, þá hélt hann líka áfram;
Katie sá stundum að hann fékk sér
brauðbita og ost, en það var nú
varla til þess að halda lífinu í flugu,
hvað þá svona stórum karlmanni.
Katie, sem sjálf var grönn, lét aldrei
hjá líða að borða á reglulegum
matmálstímum.
Katie var óróleg, hún eigraði um
íbúðina, vökvaði geraniuna sína,
þurrkaði af og bjó svo til eggja-
köku, sem hún hafði enga lyst á,
þegar til kom. Hún hringdi í tvær
kunningjakonur sínar, en hvorug
þeirra var heima. Svo reyndi hún
að leggja sig, en gat ekki fest
blund. Tilgangslaust var líka að
tala skynsamlega við Alexander,
hann var í leiðindastuði, öskraði í
sífellu: — Ég er að detta .... og
sveiflaði sér fram og aftur í ról-
unni.
Eftir kvöldmatinn, þegar himinn-
inn var orðinn dökk-fjólublár, fór
Katie að líða reglulega illa. Hvað
var það sem lögregluþjónninn hafði
sagt? — Ef þér hafið séð hann
svona vel, þá hefur hann eflaust
tekið vel eftir yður . . . .
Bráðum yrði aldimmt, húsið var
gamalt, stórt og illa lýst. Það voru
miklu fremur skuggar en birta á
stigapöllunum. Ef einhver komst
inn var ákaflega auðvelt að komast
47. tbi. VIKAN 33