Vikan


Vikan - 24.11.1966, Blaðsíða 29

Vikan - 24.11.1966, Blaðsíða 29
Til jólagjafa, tækifæris- og vinagjafa Handavinnustóll Innskotsborð Saumaborð Skatthol VALIN ★ í S L E N Z K ★ D Ö N S K ★ NORSK HOSGOGN A TVEIM HJEDOM GREIÐSLUSKILMÁLAR SÍMIÐ, SKRIFIÐ, LÍTIÐ INN SENDUM HVERT SEM ER BÓLSTRUN HARÐAR PÉTURSSONAR Laugaveg 58 - Sími 13896 Þrettóndi kafli Grierson hafði áhyggiur af Craig. Hann hafði verið of lengi í burtu, og líka Andrews, sem hann hafði sent til að fylgja stóra höfðingjan- um. Honum flaug í hug, að ef til vill væri betra að fara upp, en á leiðinni þangað þvældust stríðs- mennirnir þrír fyrir honum og vörnuðu honum vegarins, og tvær fallegar stúlkur gripu um hendurn- ar á honum og drógu hann með sér í langa danskeðju grímuklæddra manna, meðan blöðrur sigu niður frá loftinu eins og atóm úr regn- boga og fólkið greip þær og þrýsti til að sprengja fegurð þeirra, svo Grierson komst ekki til stjarnanna, og að lokum var hann staddur við herbergið, sem Craig hafði sagt að væri handa þeim, og datt í hug að líta eftir Nikka. Hann fór inn, og þar var allt hljótt, og Nikki myndi aldrei vita neitt framar, sem ekki væri hljótt. Hann lá á bakinu, í óhreinum og ódýrum nærfötum og glæsilegur rýtingur djúpt í bringu hans. Rýt- ingurinn kom Grierson kunnuglega fyrir. Skaftið var úr silfri, greipt með rauðu, feneysku gleri. Rýting- urinn átti heima á hægri lend hans í mjúkum leiðurskeiðum, en skeið- arnar voru tómar. Grierson fór nær honum og dyrnar opnuðust fyrir aftan hann, stúlkurnar fallegu tvær sáu Kkið og tóku að æpa. Hann hefði átt að taka til fótanna þá, en það var tilgangslaust. Eina leiðin lá fram í danssalinn, og hún var þegar tekin að fyllast af fólki, sem þyrptist að til að hlusta á ópin í stúlkunum. Grierson stóð bara þarna og sagði .Skil ekki, og var bölvað hrint, stundum sleginn, það voru þjónar, sjómenn, gestir og lögregluþjónar. Að lokum kom Naxos, sagði hver Nikki hefði ver- ið og leit spyrjandi á Grierson. — Hver er þessi maður? spurði hann. — Nafn mitt er Grierson, sagði Grierson. — Craig hlýtur að hafa sagt yður, að mín væri von. — Craig? — Já, Craig. Maðurinn, sem sér um öryggismál yðar. Naxos sneri sér að lögreglu- mönnunum. — Hann lýgur, sagði Naxos. — Eg þekki engan, sem heitir Craig. — Hlustið á mig, sagði Grierson í örvæntingu. — Eg kom hingað til að hafa gætur á ákveðnu fólki. Þú getur spurt ... — Já? sagði Naxos. Grierson gat ekki nefnt Andrews. Craig kynni að þurfa á honum að halda. — Engan, sagði Grierson. — En ég drap hann ekki. — Nei? sagði lögreglumaðurinn. — Hvers vegna þá er hann með rýtinginn þinn? Hann sneri sér að Naxos. — Mér þykir það leitt, sir, en ég verð að fá lista yfir alla hina gestina og enginn má fara. — Þeir geta það ekki, sagði Naxos. — Engir gondólar fyrr en klukkan fjögur. Hvað um hann? Hann hnykkti höfðinu í áttina til Grierson. — Við förum með hann á lög- reglustöðina, sagði. lögreglumaður- inn, dró upp handjárn og skellti öðru armbandinu um úlnlið Grier- sons, hinum um sinn eiginn. Þeir höfðu nóg rúm, þegar þeir gengu yfir danssalinn, Grierson og lög- reglumaðurinn í fararbroddi, Nax- os rétt á eftir en hinn lögreglumað- urinn fullvissaði hann um, að málið skyldi rannsakað þegar í stað og eins hljóðlega og hægt væri. Þegar þeir komu að dyrunum, sá Grierson hraðbát, sem var bú- inn til brottfarar, og ungan mann, klæddan sem Mefístóteles, sem beið með samanbitinni þolinmæði, með- an tveir sjómenn bjuggust til að leysa festar fyrir hann. Grierson hikaði, en það var ekki um neitt að velja. Hann hafði handleikið þennan rýting; fingraför hans voru um allt, en stríðsmennirnir voru með glófa. Nú átti hann ekkert eftir nema ofbeldið, hrottafengið, leið- inlegt, og, að hann vonaði, gagn- legt. Hann hrasaði á þrepunum af ásettu ráði, svo lögreglumaðurinn missti jafnvægið, þá sló Grierson hann niður með hnitmiðuðu júdó- höggi, rétt sem Meflstóteles, guð blessi hann, gaf vélinni ofsalega inn, svo öll hróp drukknuðu. Hann lét koma slaka á handjárnin og slengdi stálinu að súlunni eins og honum hafði verið kennt. Þegar armbandið opnaðist tók hann þrep- in niður í þremur stórum stökkum, safnaði krafti og ferð, og fjórða stökkið sendi hann út á sundið svo hann lenti með dynk á botnfjölum bátsins. Hann fann högg eins og af hnefa, neðarlega á bringunni, og minntist þess þá fyrst, að hann var með byssu. Lögreglunni hafði orðið of mikið um til að leita almenni- lega á honum, og hann hafði ekki gert sér grein fyrir því að hann hefði neitt að fela. Hraðbáturinn ruggaði og eigandinn leit niður til Griersons. Framhald í næsta blaði. John Lennon Framhald af bls. 14. Blaðamenn eru vanir að spyrja um afstöðu hans til striðsins í Víet Nam, atómsprengjunnar osfrv., því að hann er álitinn gáfumaðurinn í Bítlahópnum. En John kærir sig ekk- ert um slíkar spurningar. — Haldið þið í raun og veru að ég geti leyst heimsvandamálin að- eins af því að ég er Bítill? John er elztur Bítlanna. Hann er líka sá þeirra, serri er sjálfstæðast- ur, sem sjá má af því, að hann er byrjaður að fást við ritstörf og kvikmyndaleik. Hann hefur lýst því yfir, að honum finnst nú tími til kominn, að þeir félagar fari að skapa sér orð — hver í sínu lagi. 47. tw. VTKAN 29
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.