Vikan - 19.09.1968, Blaðsíða 4

Gefjunaráklsdi
Gefjunaráklæðin breytast sí-
fellt % htum og mfmstrum, því
i æðnr tízkan hverju sinni.
Eitt breytist þó ekki, vöru-
vöndun verksmiðjunnar og
Ullarverksmiðjan
gæði íslenzku ullarinnar. Allt
þetta hefur hjálpað til að gera
Gefjunai áklæðið vinsælasta
húsgagnaáklæðið í landinu.
GEFJUN
SKRÍLL Á SKEMMTISTAÐ
Reykjavík, 22. ágúst ‘68.
Kæri Póstur!
Ég ætla að byrja á því
að þakka alla skemmtun-
ina undanfarin ár. Sögurn-
ar eru yfirleitt góðar, sem
og allir fróðleiksþættir. —
Annars var nú annað sem
rak á eftir mér að skrifa.
Það var óánægja okkar
hjóna, þegar við lögðum
land undir fót (ef svo má
að orði komast) nú um
verzlunarmannahelgina.
Við vorum stödd austur í
Árnessýslu og ætluðum að
skella okkur á ball eitt-
hvert kvöldið. Af kunnug-
um var okkur bent á nýtt
félagsheimili, sem sagt að
Minni-Borg í Grímsnesi.
Jú, við fórum þangað. Þeg-
ar að félagsheimilinu kom,
drifum við okkur út úr
bílnum hæstánægð með
þennan snyrtilega stað. í
þann mund kemur hópur
ungmenna aðvífandi, flest
stúlk'ur, og ætluðu auðsjá-
anlega að snara sér inn á
skemmtistaðinn, sem þau
og gerðu. Okkur datt ekki
í hug að þeim yrði hleypt
inn, því klæðnaðurinn var
ekki beint snyrtilegur.
Gallabuxur, strigaskór,
jafnvel einhvers konar
regnúlpur og sumir langt
frá því að vera hreinir.
Svo voru sveitungarnir í
sínu fínasta pússi innan-
um þetta dót. Jæja, inn
fórum við til að sjá og
kynnast fleiru. Við feng-
um borð (sex manna), en
við vorum fjögur. Keypt-
um við okkur öl á borðið
eins og siður er, til að festa
okkur það. Síðan fórum
við öll að dansa. En þegar
við komum aftur að borð-
inu, sátu þar sex manns
sem búið var að ryðja glös-
um, flöskum og veskjum
okkar út á annan enda
borðsins og kaupa sér á
borðið. Sagðist það hafa
fengið borðið hjá forráða-
mönnum staðarins. Spurð-
um við það hvernig það
gæti fengið borð, sem aðr-
ir væru búnir að kaupa
sér á. Svarið var: Við
V
héldum að fólkið væri far-
ið. Þó voru veski og fleira
á borðinu eins og áður
sagði. Og borðið fengum
við ekki aftur. Þetta finnst
mér svo mikil frekja og
ókurteisi að ég á engin orð
yfir það. Svo að lokum:
Þarna dansaði fólk með
logandi sígarettur og
fleygði stubbunum á nýtt
parketgólfið. Og eitt enn:
Fólki virtist alveg frjálst
að ganga inn með sitt vín
og blanda eftir þörfum.
Þykir manni hart að
svona falleg og dýr félags-
heimili stimplist: „Aðeins
fyrir skríl“. Hvað finnst
þér, Póstur góður?
Ein óánægð
úr Reykjavík.
PS: Með fyrifram þakk-
læti, vona að þú þirtir
þetta bréf. Það yrði kann-
ski til þess, að forráða-
menn hleyptu ekki inn
nema snyrtilega klæddu
fólki.
Persónulega finnst þeim,
sem þessu bréfi svarar,
ekki skipta höfuðmáli að
þeim einum sé hleypt inn
á skemmtistaði, sem eru í
jakkafötum, hvítri skyrtu
og með bindi, en sé bún-
ingur manna fram úr hófi
draslaralegur og sóðalegur,
er auðvitað hvimleitt að
hafa þá innanum þokka-
lega búið fólk. Útyfir tek-
ur þó, þegar framferði
fólks er þannig sem þú lýs-
ir því, háttalag eins og að
drepa í sígarettustubbum
á parketgólfi sýnir að þar
er á ferð pakk, sem ekki
er : neinum húsum liæft
nema kannski gripahúsum
— og þó varla einu sinni
það. Því miður er talsvert
af lýð af því tagi, sem rak
ykkur frá borðinu, og er
hætt við að allmargir gætu
sagt svipaða sögu og þið
af skiptum sínum við hann.
En í þessu tilfelli hefðuð
þið átt að snúa ykkur til
forráðamanna hússins og
fá þá til að hreinsa þenn-
an fénað frá borðinu ykk-
ar; það var þeirra skylda.
HVAÐ SKAL GERA?
Kæri Póstur!
Mig langar til að leita
ráða hjá ykkur eins og svo
margir aðrir, en það er
svoleiðis að ég er með
strák, sem er tuttugu og
þriggja ára en ég er seytj-
án ára. Hann er mjög dug-
legur en ekki sanngjarn að
sama skapi; við erum ekki
trúlofuð. En stjúpfaðir
4 VIICAN
37. tbl.