Vikan - 19.09.1968, Blaðsíða 50

En öllum þessum tilboðum hefur
verið hafnað, að svo stöddu, að
minnsta kosti. Sennilega eru kon-
ungsh|ónin ekki alveg á nátrjónum
fjárhagslega. Anna María fékk
þokkalegan heimanmund. FrederikaS
ekkjudrottning á líka töluvert af|
jarðeignum, bæði í Þýzkalandi ogj
í Austurríki. Eftirlætisbróðir hennarl
er Friedrich Wilhelm, sem er kvænt-|
ur systur Philips drottningarmannsl
í Englandi; hefur heimsótt systurl
sína í Róm nokkrum sinnum, og|
það er sagt að hann gæti vel eignaj
hennar.
I upphafi útlegðarinnar mátti oftl
sjá Konstantin á kúrekakvikmynd-l
um. Hann hefur auðvitað gert það|
til að slaka á eftir spennuna við|
flcttann, en honum var bent á það|
að slíkt væri ekki heppilegt. EnJ
stundum má sjá konungshjóninj
ungu þjóta framhjá geðvonda hús-
verðinum í svarta Mercedes bílnumj
sínum. Þau eru þó ef til vill að faraj
á einhvern veitingastað, þar sem|
þau geta lyft sér upp og dansaðj
eins og önnur ung hjón.
En það er örugglega mikil óvissaj
ríkjandi um framtíð þeirra.
Sæluríki frú Blossom
Framhald af bls. 31
Framhald af bls. 33
jröftum hússins, sem Robert átti.
Robert starði á vegginn á móti;
jfoþar var málverk eftir virðuleg-
[an listamann í konunglegu aka-
Idemíunni — málverk af sex beztu
|íramleiðslumódelum Roberts;
llistilega og vandvirknislega sam-
jantvinnaðir brjóstahaldarar. —
iFf ég heyri eitthvað, sagði Ro-
Jbert í hljóði við þessa sýnilegu
[sönnun um gildi hans sjálfs, þá
|heyri ég það og enga vitleysi.
[Það er ekkert, sem ég ímynda
Imér. Það er raunverulegt. Ég
jhef ekki í hyggju að leita læknis.
jÞað er til einskis. Á hverjum
Jdegi og á allan hátt, verð ég
Jheilbrigðari og heilbrigðari.
Hann hélt þessu áfram í fullan
Istundarfjórðung, svo teygði hann
Jsig í einkasímann og pantaði
jtíma hjá lækninum, strax eftir
jhádegið.
Læknirinn hlustaði á sjúk-
jdómslýsinguna, skoðaði í honum
jaugun og tunguna, kinkaði kolli,
Jfullur ábyrgðar og stakk upp á
jorlofi í ítölsku ölpunum. Robert
fílaug í hug, hverskonar umboð
þessi maður hefði frá ítölsku
ferðaskrifstofunni.
segja þetta. Ég vil ekki lykilinn,
ekki fyrir sjálfa mig. Nei. Hins veg-
ar samþykkti ég. Ég sagði já, ég
skal tala við herra Camber.
— Þarna kemur það aftur! sagði
ég. — Hvernig gaztu vitað hvað ég
hét?
— Það var maður, ekki nafn. Ég
skal bíða eftir honum á strætis-
vagnastöðinni, ég skal komast að
því hver hann er og tala við hann.
Svo ég veitti þér eftirför og litli
maðurinn, hann segir mér að þú
sért John Camber. Ég skal gera það
sem ég get til að fullvissa hann,
því lykillinn er mikilvægur — ekki
fyrir hann, heldur fyrir aðra. Trú-
irðu mér?
Mig langaði að trúa henni. Þótt
hún hefði sagzt vera drottningin af
Samarkand hefði ég reynt að trúa
henni og jafnvel þótt ég tryði henni
ekki, gat ég ekki horfzt í augu við
það að hún væri að segja ósatt. Að
horfast í augu við hana og hugsa
um hana sem lygara var ógerlegt.
— Ég var á hnotskóg eftir lykli;
og ég fann karlmann.
Ég hristi höfuðið. — Mig langar
til að vita um lykilinn.
— Svo það verður alltaf lykill-
inn, þar til það mál er að fullu af-
greitt. Ætlarðu að treysta mér,
Johnny?
Ég hugsaði mig um andartak, óð-
ur en ég kinkaði kolli.
— Komdu með mér þá. Þú færð
eitthvað að borða. Þú talar um lyk-
ilinn við mann, sem veit um lykil-
inn. Og ó eftir geturðu sagt, að lyk-
ilmálinu sé lokið. Búið. Afgreitt.
Annað er mikilvægara. Trúðu mér,
Johnny.
— Hvað annað?
Framhald í næsta blaði.
Svo tilkynnti hann honum, að
hann ætlaði ekki að, fara í orlof.
Hann hafði alls ekki hugsað sér
að fara neitt i burtu. Hann yrði
að fá einhverjar ráðleggingar, nú
og hér.
Læknirinn spurði hversvegna
ef hann væri svona viss um að
þessir fyrirburðir væru raun-
verulegir og stöfuðu annaðhvort
af vanrækslu eða fjandskap,
hann hefði ekki leitað til lög-
fræðings fremur en læknis? Ro-
bert svaraði sneglulega með
særðu stolti, að læknarnir væru
eins og allir hinir — getulaus
skoffín. Jafn stoltsærður rann-
sakaði læknirinn hann því næst
vandlega, gaf honum lyfseðil upp
á róandi lyf og tilvísun til þekkts
sálfræðings.
Robert ákvað að leita undir
engum kringumstæðum til sál-
fræðings. Hann hefði líklega
staðið við þessa ákvörðun sína,
hefði hann einmitt ekki þetta
sama kvöld fundið vindlaboxið
sitt tómt. Það var ekki einn ein-
asti vindill eftir til að totta, með-
an hann fór yfir nýjustu sölu-
skrárnar eftir kvöldmatinn. Þar
að auki var nýja ullarpeysan
hans horfin úr skúffunni og
hvítvínflöskunum í kjallaranum
hafði fækkað.
Harriet sagði að þetta væri allt
ímyndun hjá honum. Hún beit á
vörina, þegar hún sagði þetta, og
leit út fyrir að vera fremur gröm
en áhyggjufull. Eins og nú var
komið fyrir Robert, þótti hon-
um slæmt að finna, að hann fór
í taugarnar á elsku konunni sinni
og var henni byrði.
Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytt
þrautum margra.
Reynið þau.
.EMEDIA H.E
LAUFÁSVEGI 12 - Sími 16510
Daginn eftir heimsótti hann
sálfræðinginn.
Taylor læknir var grannvaxinn
maður með framstæðan nefgogg
og uppáþrengjandi rödd. Hann
greiddi gránandi hárið beint aft-
ur og hafði það mjög gljáandi,
einhvernveginn gaf greiðslan í
skyn að hann væri vel á verði
og glöggur. Ákefð og reynsla
héldust í hendur í þessu andliti.
Taylor sálfræðingur var ein-
dreginn fylgjandi þæginda og
sjokk meðhöndlunar.
Um leið og Robert kom inn úr
dyrunum, miðaði læknirinn á
hann polaroid myndavél.
— Einmitt svona, herra Bloss-
om. Kyrr. Takk fyrir.
Hjúkrunarkona renndi sér
fimlega framhjá Robert og lagði
haug af vélrituðum blöðum á
borðið.
Taylor læknir benti sjúklingi
sínum á stól. Hann leit á efsta
blaðið í bunkanum meðan hann
fiktaði við myndavélina.
— Jæja, þá, hvað segir lækn-
irinn yðar um yður hér? Mmm.
Heyrir hávaða, hljóð, tapar heim-
ilsmunum, ofskynjanir. Mmm.
Já. Þetta er alveg nóg til að byrja
með.
Allt í einu rykkti hann mynd-
inni með snöggri hreyfingu úr
vélinni og rétti Robert hana yfir
borðið.
— Til hvers er þetta? Til
hvers hef ég tekið mynd af yð-
ur, herra Blossom? Það er spurn-
ingin, sem þér leggið fyrir sjálf-
an yður. Lítið á myndina.
Robert leit á myndina. Það
var engu líkara en augu hans
stæðu á stilkum, það gerði sjálf-
sagt leifturljósið, og hann hélt
höndunum fyrir framan sig, ein
af þessum fáránlegu, ömurlegu
hreyíingum, sem aðeins sjást á
skyndimyndum en aldrei í raun-
verulegu lífi.
— Margklofinn persónuleiki,
sagði Taylor. — Óviss. Áhyggju-
fullur. Rétt?
Robert kinkaði kolli. Þetta var
sanngjörn lýsing.
— Jæja, herra Blossom. Sál-
fræðingurinn leit aftur á blöð-
in. — Má ég kalla yður Robert?
Segið bara til.
— Ja, auðvitað....
— Það er mergurinn málsins.
Það verður að vera eðlilegt. Ef
þú hefur á móti því, verðurðu
að segja mér frá því. Ef þú hef-
ur einhverjar innri hindranir og
vilt ekki láta mig kalla þig Ro-
bert, vil ég fá að vita það undir
eins. Ef þú hefur einhverja sál-
ræna múra, skulum við afhjúpa
þá. Rífa af þeim huluna. Við
skulum sjá þá.
— Kallið mig Robert.
— Gott. Jæja, Robert, sjáðu
nú þessi tákn. Taylor tók mynd-
ina aftur úr nákvæmum höndum
Roberts og reif hana kerfisbund-
ið í smá ræmur. — Sjáðu nú til.
Þegar við höfum komizt til botns
í þessu, tek ég aftur mynd af
þér. Rétt? Nú, hvað um þessa
hluti, sem þú hefur .... hm ....
týnt eða lagt frá þér í ógáti.
Hann flissaði og rýndi í blöðin
fyrir framan sig. — Vindlar,
náttföt, grár sportjakki, inni-
sloppur ....
—- Og tvær flöskur af portvíni.
— Og tylýt af hvítvíni. Sex af
Pichon- Longuevilla ”55 og, Ro-
bert svelgdist á við þessa hræði-
legu upprifjun — sex af Latour
”59. Hann vonaði að þetta væri
ekki eins skelfilegt í augum Tayl-
ors og hans sjálfs.
— Stórkostlegt! sagði Taylor.
— Hvað segir konan yðar?
— Hún segir, að ég ímyndi
mér þetta. Hvernig, spurði hann
reiðilega, — getur maður ímynd-
að sér innislopp?
— Innisloppur er mjög þýð-
ingarmikill. Taylor keyrði fésið
ögrandi í áttina til hans. Hann
lamdi í borðið líkt og Robert
langaði til að gera, en það var í
fögnuði, fremur en uppgjöf. —^
Það er allt þarna! Beint á nagl-f
ann! J
— Ég sé ekki, af hverju þér
eruð svona ánægður.
— Ég hef orðað þetta! Taylor
reis á fætur og tók að skálma
um lækningastofuna. Hann
hleypti í axlirnar, goggurinn
framan á honum rykktist upp og
niður svo hann leit út eins og
hrægammur á gönguferð. — Ég
sagði þeim það. Bókstaflega í ör-
fáum orðum. í hnotskurn. Þú ert
— hvað var það nú aftur —
hvaða prógramm var það. Var
það í þættinum „Framhlið vís-
indanna" .... ? Ég geri mikið af
sjónvarpsþáttum eins og þú veizt,
Robert. „Heimur vísindanna" ...?
Nei, það var í „.Framhlið vís-
indanna". Bob, sagði ég þá. —
Komdu ekki með þessa þvælu. —
Ég viðurkenni, að það er fleira
í ástinni en kynlífið, en taktu
eftir því.... taktu eftir því....
Það er líka meira í kynlífinu en
ást. Þessi var góður, Bob. Skil-
irðu?
— Ég er ekki einu sinni byrj-
aður að skilja yður.
Framhald í næsta blaði.
50 VIICAN 37- tbl-